20 - Cold.

"Niall, hij's koud!" gilt Liam van beneden aan de trap. Ik reageer niet, ik zit ondertussen in een onesuite op mijn bed te rillen, wie heeft het belachelijke idee om onder een ijskoude douche te gaan staan met kleren en al? Ik.
En waarom zou iemand zoals ik zoiets ridicuul doen? Om hard te worden? Nee, voor een jongen. Ik rol mezelf in een bolletje en hoor Liam de trap op komen. "Nialler?" vraagt hij aan mijn deur, weer zeg ik niets, alsof ik het niet kan. Dan doet hij de deur een stukje open en piept hij met zijn hoofd binnen. Ik kijk over mijn schouder naar hem, hij bijt op zijn lip en komt dan ongevraagd mijn kamer binnen en komt naast me op bed zitten. "Kom hier." zegt hij kort, hij ziet gewoon dat er wat mis is.
Ik kruip tegen hem aan en knuffel hem. "Wat is er?" vraagt hij dan nonchalant. Ik schudt mijn hoofd bruut. "Wat er is?" Ik schreeuw bijna, maar houdt me in. "Ze zit beneden, Liam." zeg ik kwaad op hem.
Hij neemt een grote hap lucht, maar dan schudt hij zijn hoofd. "Je moet even naar me luisteren." Ik doe alsof ik niet bereid ben om naar zijn gezeur te luisteren, maar sper mijn oren open.
"Ik en Dani zijn niet samen." zegt ie kort, ik draai mijn hoofd verbijsterend snel om. "Nooit geweest." vervolgd hij, nu kijk ik hem argwanend aan. Ik ken hem al jaren en al die jaren waren hij en Danielle een stel geweest.
"Ze is mijn beste vriendin en om roddels te voorkomen, maakten we de roddel écht. Ze weet alles van me, als een heel goede zus, of zo iets." zegt hij schouderophalend. Ik kijk naar mijn blote voeten die zich in mijn tapijt wurmen. "écht? En de jongens?" vraag ik, niet naar hem kijkend.
"De jongens weten het, Niall." dat zorgt voor weinig opbeuring, mijn hart voelt alsof er een grote regenwolk is boven komen hangen en het is beginnen onweren, een onweer waaruit een heuze orkaan kan ontstaan.
"Waarom ik dan niet Liam, Ik! Je beste vriend!" Zeg ik overstuur, ik duw hem op zijn borstkast, maar ik houdt me in, het is amper een por. Ik klampt me wanhopig aan zijn losse shirt vast en druk mijn voorhoofd tegen zijn borstkast. Ik was zo kwaad, maar niet op hem, het meeste nog op mezelf.
"Ik heb mijn redenen." zegt hij zachtjes, hij sluit zich tegen me aan en in een knuffel. "Ik denk niet dat nu al de tijd is om het je te zeggen, nialler." fluistert hij in mijn oor. "Bovendien zou het veel te ingewikkeld worden."
Plotseling was ik geen knappe, gespierde, stoere voetballer meer. Ik ben een mietje, een mislukkeling en een zacht ei. Misschien nog wel min of meer 'knap' en min of meer 'gespierd' want dat verlies je niet op twee seconden. Maar stoer, dat was ik niet meer.
Hij plukt me van mijn bed, neemt me bij de hand en we lopen zo de trap af. "Danielle is naar huis trouwens, ze zag de taart en vond hem er nogal onsmakelijk uit zien. Groen is niet haar kleur, snap je?" zegt hij, alsof alles van net niet gebeurt was, maar nog steeds sussend.
Hij neemt een botermesje en begint de glazuur over de cake te verspreiden en reikt me het potje zilveren balletjes. Ik strooi ze nonchalant in mijn hand en begin met het vormen van mijn naam. "Niall" leest Liam, hij neemt een glazuur stiftje en schrijft in het klein "En Liam" eronder.
"Nog even en ik.. ik bedoel we.. kunnen eten." grijns ik vanuit mijn ooghoek naar Liam. Ergens was ik er nog steeds niet goed van, Liam was dus niet bezet, maar hij verstopt iets voor me en dat geeft me ook niet het beste gevoel ooit.
Nog erger, ik begin het zelfs niet meer te ontkennen dat ik Liam.. Je kan wel raden hoe deze zin verder gaat.