#5.2 |De Tributen|

Mijn stylist heet Melis. Hij heeft appelgroen haar, maar dat is ook het enige vreemde aan hem. Wel heeft hij zo’n irritant Capitool-accent. Ik had hem wel eens op de Tv gezien, als eerdere stylist van de Hongerspelen. Zijn kostuums waren meestal niet zo indrukwekkend. Maar toen ik mijn jurk zag was ik sprakeloos. Een halflange zwarte jurk met glitters, overal glitters. Ik zag het beeld al voor mijn ogen: ik in die prachtige, prachtige jurk. “Heather draagt hetzelfde als jou,” zei Melis met zijn Capitool-accent. “Paolo en Haymitch krijgen soortgelijken pakken.”
Eindelijk had ik weer wat hoop gekregen, al was het maar door een jurkje. Ik had ruim twee en half uur in het correctiecentrum gezeten. Mijn nagels werden gevijld in perfecte rondingen, gelakt met een zwarte nagellak met een metalen tint erdoorheen. Mijn hele lichaam werd geharst, ik werd in een bad vol stinkende goedjes gegooid, maar daardoor was mijn huid nu wel zijdezacht. Dat kwam allemaal door de hulp van Abbey, een middeljarige vrouw met paars haar, Aurenia, een jonge vrouw die haar gezicht heeft laten tatoeëren met rare bogen en vormen, en als laatste Declan, een man met oranje haren, oranje make-up, oranje kleren en oranje schoenen.
Elprich had ons gezegd alles te doen wat ze van ons vraagde, dus dat deed ik. Ik liet mezelf als een paspop laten gebruiken.
De openingsceremonie is een van de weinige dingen die nog wel mooi zijn aan de Hongerspelen. Je kunt de Tributen op hun mooist zien. Ik kon dus ook niets anders uitbrengen dan “wauw” toen ik Heather in de zwarte jurk zag. Hij stond haar zo goed dat het net leek of hij speciaal voor haar ontworpen is. De grijze make-up op haar gezicht, de goude glitters op haar armen en het haar dat losjes is opgestoken maakten de outfit helemaal compleet. “Je ziet er fantastisch uit, Heather!” zei ik bewonderend.
“Dankje,” zei ze. “Jij ook.”
We zagen hoe Paolo en Haymitch kwamen aangelopen in donkergrijze smokings, dezelfde kleur als onze make-up. Haymitch had nogsteeds een strijdende blik op zijn gezicht staan. Paolo hield zich weer op de achtergrond. We wachtte onder in de soort schuur tot Elprich naar ons toe komt gelopen. “Zo,” zegt hij. “Jullie zien er ook weer goed uit.” Hij bekijkt ons van top tot teen. “Tja,” hij schud even met zijn hoofd omdat hij afgeleid is door onze mooie kleding. “Zoals jullie weten worden jullie tijdens de Openingsceremonie op strijdwagens gezet, die voort getrokken worden door paarden. Heather en Lilith, jullie staan vooraan, Haymitch jij gaat links van Lilith staan, en Paolo, jij gaat rechts van Heather staan, oké? En lach een beetje.” Hij verdwijnt.
Heather gaat aan de rechterkant van de strijdwagen staan. Hij is pikzwart maar ook met gouden glitters. De strijdwagen word getrokken door zes bloedmooie, ook pikzwarte, paarden. Ik ga links van Heather staan en geef haar mijn rechterhand. Ik hoor Haymitch achter me komen staan en in mijn ooghoek zie ik Paolo schuin achter Heather staan. Omdat we uit District 12 komen, en het op volgorde van 1 tot 12 gaat, zijn wij de laatste die wegrijden. Wanneer de wagen stilletjes in beweging komt mompelt Haymitch: “daar gaan we dan..”
Het gejuich is enorm. Op TV ziet het er altijd zo indrukwekkend uit, maar als je er zelf bij bent, is TV er niets vergeleken bij. Er zijn zoveel mensen, overal. Ze juichen. Schreeuwen. Roepen. Er wordt vooral voor District 1. Ik kan het niet laten om een blik op hun blik te laten vallen. We hebben een prachtige witte koets. Hij is bedenkt met iets glinsterends, net als de onze. Maar toch, er is iets anders aan. De glitters zijn groter, veel groter, en hebben een rare hoekige vormen. Diamanten. Hun wagen is helemaal bedenkt met diamanten. Ik weet dat er nu niemand naar ons zal kijken. Alle ogen zijn gericht op district 1.
Gelukkig was de Openingsceremonie klaar. Nu stond er nog maar één ging op de agenda van vandaag. De jaarlijkse interviews van drie minuten met Ceasar Flickerman. Ik ben benieuwd welke kleur zijn haar dit jaar weer is.