#5.1 |De Tributen|

Nadat we uit de trein zijn gestapt worden we meteen naar het correctiecentrum gebracht en verdeeld onder de hulpstylisten.
‘Auw’ piepte ik toen Theresa de strip van men been af rukte en zo ook het haar dat er aan vast bleef plakken. ‘Sorry’ fluisterde ze en plakt een strip op men andere been. ‘De laatste en dan ben je klaar’ zegt ze en kijkt me even recht aan. Ik knik en met een ruk trekt ze de strip er weer af. Mijn handen klemmen zich om de tafel. Ik was hier al 2 en een half uur, ik was geschubd –waardoor men huid nu ontzettend brandde–, Men nagels waren gedaan en als laatste en pijnlijkst harsen. Men benen, arme en gedeelte lijk men wenkbrauwen waren geharst. Nu lopen ze een rondje om me heen om te kijken of ze geen haartje hebben gemist.
3 volslagen idioten zijn het maar toch zijn ze best aardig. ‘Je bent prachtig’ zegt Fiona en maakt een vaag vrolijk sprongentje van blijdschap om het eindresultaat. Ik weet niet of het komt door haar compliment of door haar vage sprongentje maar ik schiet in de lach. ‘Dankje’ zeg ik oprecht want ik weet dat ze me echt proberen te helpen. Als je bij de opening een goede indruk weet achter te laten maakt je meer kans op sponsors. ‘Kom we gaan Davon halen’ zegt Ilona en met z’n drieën huppelen ze de kamer uit. Davon was men styliste, waarscheinlijk was hij nieuw want ik had nog nooit eerder van hem gehoord. De meeste stylisten kwamen op tv, voor interviews over hun kledingstijl bij de district die ze hadden gehad en al dat soort praatjes. Ik kijk de kamer rond, wit alles is wit. Ik wikkel een haar pluk om men vingers en dan gaan de deuren open. Ik weet niet wat ik had verwacht maar niet dit. De jongen die binnen komt lopen is hoog uit 30, licht getint met zwarte haar. Zijn ogen zijn bruin met een groenige tint er door heen en hij lijkt volkome natuurlijk. ‘Hallo Heather, ik ben Davon je stylist’ zegt hij en zelfs zijn stem klinkt natuurlijk, geen belachelijk Capitool-accent, geen ingeslikte woorden en geen sis klank. ‘hallo’ zeg ik en glimlach naar hem. Hij loopt een rondje om me heen en kijkt alleen maar. Dan knikt hij en zegt dat ik men badjas mag aandoen. Hij loopt voor me uit naar een zaal. Drie muren zijn wit maar de andere kijkt uit over de stad, de banken zijn van leer en er staat een klein tafeltje. ‘Ga zitten’ en hij neemt zelf plaats in de stoel tegenover me. ‘Ik en de stylisten van je medetributen hebben zitten denken over het kostuum voor de openingsceremonie. We willen dat jullie een onvergetelijke indruk maken.’ Zegt hij en drukt op een knopje naast de bank. Er komt een dienblad omhoog met eten. Sinasappelsap, broodjes en iets van kruidenboter ligt er op. ‘Bij de openingsceremonie moet iedere tribute in het thema van je district’ ik knik. Meestal worden we in mijnwerkerskostuum gezet. Waarschijnlijk omdat de meeste stylisten die District 12 krijgen nieuw zijn en nog niet zo veel inspiratie hebben. ‘We willen de kleding die jij draagt matchen met de kleding die je vriendin Lilith draagt en jullie bij elkaar laten staan. Haymitch en Paolo staan dan achter jullie’ zegt hij. ‘Wat jullie gaan dragen is een halflange zwarte glinster jurk. Jullie make-up wordt niet te donker, een beetje lichtzwarte oogschaduw, volle nepwimpers. Jullie haren worden lichtjes opgestoken en er worden glitters in gestrooid. Ook jullie arme zullen worden bedekt met goude glitters.’ Ik probeer in men hoofd een beeld te schetsen maar het lukt niet maar toch weet ik dat het prachtig gaat worden.