004

004 Melanie Tomlinson

Ongeveer anderhalf uur later hoor ik de deur open gaan. Ik zucht even. Van mij mocht het nog wel wat langer duren voordat hun kwamen. Ik haal een hand door mijn haar en staar naar de tv. Ik begin weer verveeld te zappen. Na ongeveer een halve minuut hoor ik de deur open gaan naar de woonkamer. Ik kijk op en zie de jongens binnen lopen. Ik bijt op mijn lip, om niet al te in paniek te raken. Ik voel me altijd erg ongemakkelijk bij de jongens. Waarschijnlijk het meest omdat ik helemaal niet met hun omga. Ze lopen binnen en mompelen iets van hoi. Ik antwoord zachtjes een hoi terug. Ik zie ze verbaast opkijken omdat ze dat niet gewend zijn. De jongens gaan zitten op de stoelen die er staan. De jongen met het zwarte haar dat perfect in model zit en bruine ogen komt naast me zitten. Ik trek mijn benen op. De jongens beginnen te praten over van alles en nog wat. Ik zucht even. Na nog eventjes naar de tv gestaard te hebben, pak ik mijn iPhone en kijk erop. Ik kijk op twitter en tweet wat onzin dingen. Ik leg mijn iPhone weg als Louis me aankijkt. Het is eeneens stil. 'Euhm, Melanie?' Ik knik. 'Ik en de jongens hebben besloten dat ze hier intrekken. Het zou beter voor je zijn.' Ik kijk hem ongelovig aan. Dat kan hij niet menen. Ik snel op. Ik gun hem geen blik, terwijl ik snel de kamer uitloop. Ik loop door naar boven. Hoe kunnen ze dit bespreken zonder mij? Dat het beter voor me is. Jahoor, helemaal niet. Misschien word ik nog wel zo gek dat ik geen eens meer haal om met hun samen te wonen. Ik veeg een traan weg die langzaam over mijn wang rolt. Ik loop Louis zijn slaapkamer in. Ik kijk rond. Ik zie zijn laptop, ik pak hem en loop snel naar mijn kamer. Ik doe mijn kamerdeur opslot. Ik ga op mijn bed zitten. Ik leg de laptop voor me neer en open hem. Ik kijk naar het beeldscherm. Ik open zijn mail na een tijdje en kijk erop. Er staan hele gesprekken over mij en dat ze hier komen wonen. Ik krijg tranen in mijn ogen. Ik open een schema. Het is het huis en de kamers. De kamer naast Louis daar komt een of andere Liam. Volgens mij de jongen met het warrige haar. Daarnaast Niall, volgens mij de jongen met het witte haar. Aan de andere kant van Louis, Harry. En naast mij Zayn. De jongen met het zwarte haar. Ik slik. Ik wil dit helemaal niet. Ik sluit zijn laptop af en leg hem weer in Louis zijn kamer. Ik loop weer naar mijn kamer. Ik ga op mijn bed zitten. Ik sluit mijn ogen.

Ik voel een warme hand over mijn wang strijken. 'Melanie?' Hoor ik vaag. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Ik open mijn ogen. Ik kijk recht in het gezicht van Zayn. Ik kijk hem verward aan. Ik wil weer paniekerig worden, maar iets houd me tegen. "Hij is niet gevaarlijk, hij doet je niks." zegt een stemmetje in mijn hoofd. Ik bijt op mijn lip. 'Niet doen.' Hoor ik hem zeggen. Ik durf nogsteeds niks te zeggen. Ik ga wat rechter zitten. Ik haal een hand door mijn haar. Ik kijk hem aan in zijn ogen, ik lijk wel te verdrinken. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en wend mijn blik af. 'Het spijt me.' Hoor ik hem zeggen. 'Waarvoor?' Vraag ik verward. 'Dat we hier komen wonen.' Ik haal mijn schouders alleen maar op. Ik heb hier niet mee in gestemd, maar het maakt me niet meer uit. Hij aait nog één keer over mijn wang, staat op en loopt mijn kamer uit. Ik kijk hem verward na. Deed hij dat nou echt? Ik voel mijn huid nog tintelen van zijn aanraking. Dat kan toch niet of wel? Dit gevoel?

--
sorry voor het korte stukje..