Chapter 19.

Ik keek Malfoy aan. Hij keek terug.
Niemand zei iets. Uiteindelijk kuchte mijn broer en door de vreemde band die we deelden, voelde ik zijn irritatie. Met een zucht gaf ik toe en zei kortaf: “Dank je.”
Hij gaf een korte knik, wendde zijn blik af en draaide zich op zijn hakken om. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Athan, die armbewegingen maakte en naar de rug van de blonde jongen wees. Ik trok mijn wenkbrauwen op en schudde mijn hoofd. Zijn wenkbrauwen trokken omlaag.
“Hé, wacht even!” riep ik.
Malfoy draaide zich om en keek me verbaasd aan. Ik gaf Athan een woedende blik. “Sorry. Echt bedankt.”
Hij maakte een vreemd gebaar met zijn hoofd, iets tussen knikken en schudden in. “Gaan jullie me nog vertellen wat er gebeurd is?”
Ik keek naar Athan vanuit mijn ooghoeken en besloot het maar eerlijk te zeggen. “Eh – nee.”
“Sorry,” voegde mijn broer er aan toe, ook al klonk het niet erg oprecht.
Malfoy keek van hem terug naar mij. “Goed.” Met een koude uitdrukking op zijn gezicht liep hij weer weg. Ik keek Athan weer aan en hij haalde zijn schouders op.
“Laten we het zelf maar proberen te vinden,” mompelde hij vanuit zijn mondhoek terwijl hij begon met lopen, wetend dat ik het wel zou kunnen horen en de jongen die een paar meter verderop liep niet.
Ik maakte aanstalten om zijn voorbeeld te volgen en zei ondertussen: “Hoe gaan we het schoolhoofd – WOAH!” Na een paar stappen gezet te hebben, viel ik een onelegante hoop op de grond. Mijn benen hadden het begeven. Voordat ik zelf ook maar had kunnen opkrabbelen, was Draco Malfoy al bij me en trok hij me voorzichtig overeind. Ik staarde hem verbluft aan en mompelde een bedankje. Athan’s gefronste wenkbrauwen maakten dat ik een stap opzij deed, om hem te dwingen me los te laten, maar in plaats daarvan bleef hij me ondersteunen en stapte gewoon met me mee.
“Kun je me … alsjeblieft … loslaten?” vroeg ik beleefd.