Hoofdstuk 1

Als ik wakker word, is het al laat in de ochtend. Ik ga mijn bed uit en loop naar mijn klerenkast. Ik trek een t-shirt en een broek aan. Als mijn oog op de mooie jurk valt die in mijn kast ligt, weet ik weer welke dag het vandaag is. Vandaag is de dag van de Boete. De dag waarop één meisje en één jongen uit elk district word uitgeloot om mee te doen aan de Hongerspelen. De ergste dag van het jaar. Ik ga naar beneden om te ontbijten. ik eet zwijgend mijn eten op. Als ik op sta zegt mijn moeder" Lilly ga maar in bad en trek de jurk aan die in je kast hangt." "oke" ,zeg ik terug. Ik ga naar de badkamer ga in bad en trek de jurk aan. Als ik weer beneden kom steekt mijn moeder mijn haar op. "zo jij bent klaar voor de boete, nu je broer nog",zegt ze. Als mijn broer klaar is gaan we naar het plein. Het staat daar al vol met gezinnen. De kinderen tussen de twaalf en de achttien staan in het midden. Ik en mijn broer gaan er bij staan. "wie zouden er dit jaar mee moeten doen?",vraag ik aan mijn broer. "ik weet het niet",antwoord hij. De ceremonie begint. Eerst krijgen we het zelfde verhaal te horen zo als alle jaren dan komt Megan Morgan naar voren. " nu ga ik de naam van de meisjes tribuut trekken",zegt ze. Haar hand gaat in de bol en ze husselt alle papiertjes goed door elkaar. ik houd mijn adem in en ik hoop dat ze dalijk niet mijn naam voor leest. Megan trekt een papiertje en leest de naam voor. De naam die we horen is Lilly James. "oow nee dat ben ik",fluister ik tegen me zelf. Terwijl ik naar het podium loop zie ik dat mijn moeder huilt. Ik ga op het podium staan en wacht tot ik weet wie de jongens tribuut is. Megan trekt nu een papiertje uit de bol met je jongens namen. "de jongens tribuut is Ymor James",zegt Megan. wat nee dat kan niet dat moet een vergissing zijn. Ymor komt ook naar het podium toe. Na de boete gaan we naar het gerechtsgebouw om daar afscheid te nemen van onze ouders. "het is vast verschrikkelijk voor pap en mam nu we allebei mee moeten doen"zeg ik. "ja dat klopt maar voor ons ik het ook niet bepaalt leuk"zegt Ymor. "we gaan teminste niet alleen de arena in, we hebben elkaar nog"antwoord ik. We nemen afscheid van mam en pap we praten niet veel; we weten geen van alle wat we moeten zeggen. Na het afscheid gaan we naar de trein. We stappen in, en de trein rijdt weg.