#3.2 |De Tributen|

P.O.V. Lilith
De camera’s op het kleine station van District 12 slokten ons bijna op. Het waren er zo veel. Op elke hoek, elk dak, elke straat. Elke centimeter van ons lichaam zien we op de grote televisies die op het station hangen. Ze nemen nog een laatste shot van de vier Tributen –Haymitch, Paolo, ik en Heather – en dan begint de trein met een snelvaart te rijden. “Dit is jullie nieuwe begeleider,” zegt Amahny wanneer ze onze coupes heeft laten zien, “Elprich.”
Een man van rond de zesendertig, zevenendertig zit in de grote coupe de krant uit het Capitool te lezen. Hij knikt even en verdiept zich dan weer in zijn krantje. “Om 5 uur is het tijd om te eten dan worden jullie weer hier verwacht,” zegt Amahny. Ik zie Haymitch en Paolo hun coupés in lopen. Heather volgt me naar mij coupe en we gaan op mijn bed zitten. Woorden zijn niet nodig. We kijken elkaar alleen aan, we huilen, we troosten, maar wel in stilte. Stilte is het veiligst. Uiteindelijk verbreekt Heather de stilte: “Lilith?” ze kijkt op, naar mijn gezicht. “Ik wil niet. Ik wil niet dat ik dood ga, en ik wil ook niet dat jíj dood gaat.” Een nieuwe lading tranen rollen over haar gezicht.
“Het komt wel goed, schatje,” lieg ik. “Het komt wel goed.” Ik leg haar hoofd op mijn sleutelbeen, zoals ze altijd doet, en ik wrijf over haar rug om haar te kalmeren. “Shhht..” troost ik haar. Maar ook over mijn wangen rolt een verse traan.
Ik sta voor het grootste dilemma die vriendinnen zich ooit maar kunnen bedenken: in een wereld, waar je verplicht bent te vechten tot de dood, waar je beste vriendin je vijand is; zou je haar vermoorden of zou je voor het sterven. Het antwoord lijkt nu zo simpel: je sterft voor haar, natuurlijk doe je dat voor je beste vriend of vriendin. Maar straks, in de Arena, wanneer het zo ver is, denken we dan nog hetzelfde? Of ben ik dan van mening veranderd? Of neemt mijn overlevingsinstinct de controle over mij over, schiet ik zo een pijl door haar hart, boor ik een mes door haar rug of snij haar nek door? En Heather, hoe denkt zei erover als we eenmaal in de Arena staan? Of vermoord ze me?
Wat ben ik aan het doen! denk ik in mezelf. Natuurlijk niet, we zijn vriendinnen, voor altijd. Natuurlijk vermoorden we elkaar niet, al betekend het dat het waarschijnlijk onze eigen dood wordt. Natuurlijk verraden we elkaar niet, nooit.
De tijd leek zo sloom voorbij te gaan. Ik merkte niet dat ik in slaap was gevallen op mijn bed met Heather naast me. “Lilith,” fluistert ze. “Het is vijf uur, tijd om te eten.”
Net als ik wil protesteren begint mijn maag luid te knorren. Als antwoord van Heather begint haar maag ook te knorren. Ik word eraan herinnerd dat ik vandaag nog helemaal niets op heb. We lopen naar de coupe waar het eten word geserveerd. Twee vrouwen en een man bedienen zwijgend ons eten op. De schalen die het eten bedekken worden weggehaald. Er ligt zo veel eten, zo lekker. Je zou de helft van de Laag er een avondmaal aan kunnen schenken. Kalkoen, aardappeltjes, worteltjes, kip, kleine boontjes, broodjes, een rood kleurige soep –waarschijnlijk iets met rode paprika – een dampende kom met een donkerbruine vloeistof erin, een kan met koffie en een enorme taart met ‘Gefeliciteerd Tributen District 12!’ erop.
Gefeliciteerd? O, dankje, denk ik sarcastisch.