#3.1 |De Tributen|

P.O.V. Heather
We worden naar het gemeentehuis geleid door vredebewakers. Meteen daarna kwam men broer binnen rennen gevolgd door mijn moeder. Ik omhelsde haar ze strijkt door men haren en ik hoor haar zachtjes snikken. Daarna kijk ik men broer aan. ‘Je kan dit wel, je bent dan misschien niet de grootste maar wel de snelste dat weet ik zeker. Zorg dat je een pijl en boog hebt of in ieder geval een wapen. Voor voedsel kan je wel zorgen je hebt genoeg verstand van bessen, kruiden en planten’. ‘Jason’ onderbreek ik hem, ‘de kans dat ik hier levend uit kom is nihil dat weet je toch’ zeg ik maar durf hem niet aan te kijken bang dat ik in tranen uit barst. ‘Je gaat toch wel je best doen, toch’ vraagt hij. ‘Ik ga er alles aan doen om te overleven’ zeg ik en sla dan mijn arme om zijn middel en druk men gezicht tegen zijn borst. ‘Ik ga je missen’ fluister ik en dat was het laatste wat er werdt gezegd. Ik men broer en men moeder stonden de heletijd met onze arme om elkaar heen. Als een soort afscheidsknuffel. Toen kwamen de vredebewakers weer. ‘Zorg goed voor elkaar’ zei ik en Jason knikte en toen waren ze weg. Ik zat op de fluwelen bank te wachten tot ze me kwamen ophalen.

Ik was nog nooit met een auto geweest, misschien omdat ik overal te voet heen kon. Het was maar een kleine rit van het gemeentehuis naar het station. Daar werden we overspoeld door camera’s en verslaggevers. Iedereen wou een glimp op vangen van de vier tributen uit onze district. Ik zag ons op een groot scherm, men blik stond nog steeds geschrokken. Lilith stond naast me met een bijna gelijke gezichtsuitdrukking. Haymitch heeft eerder een strijdlustige uitdrukking op zijn gezicht, als of hij nu al een plan aan het bedenken is om iedereen te vermoorden. Paolo probeert een beetje op de achtergrond te blijven, wat moeilijk lukt met al die camera’s om ons heen. We bleven even met z’n vieren in de deuropening van de trein staan zodat iedereen ons goed kon zien. En toen liepen we naar binnen. Zodra we binnen zijn schrik ik even van de snelheid waarmee de trein begint te rijden. Natuurlijk heeft niemand van ons ooit in een trein gezeten. Het is verboden om van District naar District te reizen tenzij je toestemming hebt. En dan is er ook nog het feit dat dit z’n super snel Capitooltrein is. Amahny wijst ons onze coupés die er nog mooier uit zien dan de kamer in het gemeentehuis. ‘En dit is jullie andere begeleider’ zegt ze en opent dan een deur. ‘Elprich’ zegt ze en de man kijkt op. Hij is slank en heeft een gemiddelde lengte. Ondanks dat hij uit het Capitool komt valt hij niet zo heel erg op, als je goed kijkt kun je toch zien dat hij wat kleine dingentje aan zich heeft veranderd. Zijn neus is een tikkeltje kleiner en zijn ogen iets groter. Veder zou ik eigenlijk niks bijzonders aan hem kunnen ontdekken. ‘Dit is Haymitch, Paolo, Lilith en Heather’ zegt ze, Elprich knikt naar ons en verdiept zich dan weer in zen krant. Die kennen ze ook alleen in het Capitool. ‘Om 5 uur is het tijd om te eten dan worden jullie weer hier verwacht’ zegt Amahny als teken dat we mogen gaan. Haymitch en Paolo duiken meteen hun coupé in, maar ik loop met Lilith mee en ga op haar bed zitten.