#2.2 |De Tributen|

“Lilith Dandelion,” schreeuwde Amahny door de microfoon. Lilith Dandelion. Mijn naam. Ik? Nee, dat kan niet. Ik kijk naar Heather die verbaast keek. Je kon een speld horen vallen, zo stil was het. Iedereen uit het District wisten dat we vriendinnen waren. En nu.. moeten we het tegen elkaar opnemen .. tot de dood.
Nee. Niet zomaar een dood. Míjn dood. Ik zou het nooit over mijn hart krijgen om haar te doden. Te vermoorden. Ik zal voor haar sterven.
Ik loop zachtjes richting het podium waar Haymitch en Heather op me staan te wachten. Haymitch ziet er zo zeker uit, zo sterk, en toch pas zestien, net als Heather. Dit keer vraat Amahny niet om een applaus. Gelukkig. Ik zou het niet trekken als mensen voor mijn dood zouden klappen. Het plein blijft doodstil. Ik ga naast Heather staan, en ik kan het niet laten om haar een knuffel te geven. Ik voel een traan over mijn wang rollen en ik hoor Heather in mijn oor snikken. Dit kan nooit waar zijn. Wij allebei in de Arena!
Tot mijn verbazing komt Haymitch onze kant op gelopen en geeft hij ons een klopje op onze rug. Haymitch heeft nog nooit iets tegen ons gezegd, hij is altijd zo op zijn eentje.
Ik krijg het niet voor elkaar om het publiek in te kijken. Ik kan het niet aan mijn zusjes en ouders in de ogen te kijken. Te veel verdriet. Te veel.
“En nu de laatste Tribuut!” Amahny gaat vrolijk door. Voor de laatste keer stopt ze haar hand in de mannelijke bak. Het publiek houdt zijn adem in wanneer ze het papiertje opent en “Paolo Quirinus” roept. Paolo Quirinus, een twaalfjarig jongentje. Hij ziet er bleek en mager uit. Ik zie hem wel eens op school, in de pauzes. Hij hangt meestal bij de wat slimmere mensen rond, oftewel, de nerds. Alweer is het publiek muisstil wanneer de tribuut het podium op loopt. Als hij naast me komt staan zie ik eigenlijk pas hoe klein hij is. Zelfs voor zijn leeftijd. Hij komt amper bij de 1 meter 30. Hij ziet er zo klein en breekbaar uit. Wie kan nou zo iemand vermoorden?
Amahny gaat verder met nog een toespraak en leid ons dan naar het Gemeentehuis waar we afscheid mogen nemen van onze familieleden. Mijn drie zusjes zijn de eerste die binnen komen. “Lilith!” roept Butterfly als ze me ziet. “Je mag niet dood. Je moet winnen. Beloof je terug te komen?” Ik kijk in haar natte, bruine ogen. Ze zijn precies zoals die van mij. “Nee,” zeg ik. “Ik kan niet terugkomen. Het spijt me.” “Waarom niet?” huilt Butterfly. Ik laat een lachje horen om de spanning te breken. “Omdat ik niet kan vechten, slimmie.”
“Maar je bent zo goed in verstoppen. Misschien kun je je wel verstoppen tot iedereen dood is..” probeert ze. “Nee, ik denk niet dat de Spelmaker daar zo blij mee zijn. Het zal te saai worden.” “Maar ik wil niet dat je dood gaat. Dan ga ik je zo missen.” Ik krijg tranen in mijn ogen van haar woorden. “Het spijt me,” zeg ik nog een keer. “Maar vergeet nooit dat ik zielsveel van jullie houd. Waar ik ook ben. Oké?” Butterfly knikt.
Butterfly en mijn twee andere zusjes verlaten de kamer en mijn ouders hun legen plekken in. “Lieverd toch,” zegt mijn moeder. Haar ogen zien vuurrood van het huilen. Dat is het enige wat ze zegt. We zitten twintig minuten alleen met zijn drieën tegen elkaar gedrukt. Een laatste omhelzing. Een laatste afscheid. “Het is tijd, Mejuffrouw Dandelion.” Ik schenk mijn ogen nog een laatste blik op mijn lieve, lieve ouders, en dan loop ik de kamer uit op weg naar de dood.