004*

Oke, ik geef het op. Om nu nog in slaap te komen in echt onmogelijk. Het is hetzelfde als het gevoel wanneer je in slaap probeert te komen als honderd mensen je aanstaren. De zon schijnt trouwens ook nog eens ongelooflijk fel door de gordijnen heen. Met slaperige ogen werp ik een blik op mijn wekker. Half twaalf. Ik was blij dat het eindelijk vakantie was, maar nu zie ik er een beetje tegenop. De hele dag zonder vriendinnen rondhangen, ik lijk wel gek dat ik school mis. Ik ga recht op in mijn bed zitten en wrijf even in mijn ogen. Mijn eerste besluit is om even een warme douche te nemen, dus strompel ik naar de badkamer. Ik kijk in de spiegel, en ontdek tot mijn grote schrik dat er twee enorme barsten in zit. Als ik recht zou gaan staan, zou een barst precies door de plaats waar mijn hart zou zitten gaan, en de andere precies door mijn hoofd. Ik rilde even, en zette toch maar de douche aan. Snel gooide ik mijn pyjama op een hoopje over de rand van het bad en stap onder de heerlijke warme stralen. Ik ga zo staan, dat ik de meeste stralen over me heen krijg, en blijf zo een tijdje staan. Mijn ogen begonnen weer een beetje dicht te vallen, tot het water opeens ijskoud word. Ik slaak een klein kreetje en spring onder de straal vandaan. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar het vallende water, maar zodra ik mijn hand eronder houd, is het water alweer warm geworden. Ik zet de kraan uit en droog me af, waarna ik me in een makkelijke broek en shirt hijs. Ik loop de trap af en kijk even in de keuken voor wat te eten, en na een poosje de kast in gekeken te hebben, kies ik er toch maar voor om wat yoghurt te nemen. 'Dag lieverd', Anita komt de eetkamer ingelopen. 'Hoi mam,' zeg ik een beetje afwezig. 'Was het gister nog laat geworden?' Ik schud mijn hoofd. 'Oh ja, Tom belde, of je even terug wilde bellen, is er iets aan de hand?' 'Nee, hoezo?' Ik trok mijn wenkbrauwen even op. 'Gewoon, hij klonk een beetje... in paniek.' Ik sta op en loop naar de telefoon om zijn nummer in te toetsen.
'Hallo?' Tom's stem klinkt onzeker
'Heey, Tom, had je gebeld?'
'Ja!' Dit keer klinkt hij bang, vreemd.
Sinds jij weg was, viel de stroom uit, Bill kreeg ineen keer een bloedneus en Georg's lip begon te bloeden! Wat is hier in godsnaam aan de hand?'
Ik luisterde met open mond.
'Crissie?'
Nog steeds zweeg ik.
'Ben je er nog?'
'Ja...' Zeg ik, min of meer afwezig.
'Is er bij jou iets gebeurd?'
'Ik... Nee... niets speciaals...'
Opeens herinnerde ik me wat er vannacht en vanochtend gebeurd was
'Wacht! Vannacht voelde ik een aanwezigheid, je zult me nu vast wel voor gek verklaren, maar ik had echt het gevoel dat er iemand bij me was. En toen ik vannochtend in de badkamer kwam, zaten er 2 enorme barsten in de spiegel.'
'Ja, dat is bij ons ook, maar niet alleen de spiegel op de badkamer. Het is echt overal!'
Er klonk een hoop geruis in de telefoon en ik hield hem een stukje van mijn oor af. Daarna was het stil, doodstil. Een akelig gevoel bekroop mijn rug en angstig drukte ik de telefoon weer tegen mijn oor aan.
'Tom?'
Nog steeds stilte. Shit. 'Mam! Ik ga even bij Tom langs!' 'Zeker weten dat er niets is?' Mijn moeder klonk nu ook redelijk bezorgd. 'Nee nee, waarschijnlijk alleen een kleine storing!' Ik probeerde mezelf te overtuigen. Ik pakte mijn fiets en rende zo snel mogelijk naar buiten. Met alle kracht ging ik op de trappers staan. In mijn hoofd bleef ik tegen mezelf vloeken. Eindelijk voor het huis gooide ik mijn fiets op de grond en begon op de deur te bonken. 'Tom! Bill! Doe open!' Stilte, alleen maar stilte. Tot ik opeens een hoog gegil hoor, duidelijk afkomstig van Bill...



Reacties voor nog een stukje