#2.1 |De Tributen|

Amahny rommelde met haar hand door de bak en haalde er een klein papiertje uit de bak. Ik hield men adem in. Misschien was het wel iemand die ik kende, misschien was het wel een vriendin, men buurmeisje of een klasgenoot.
Maar het was niemand die ik kende, ik was het.

Nee, nee dit kon niet. Ik kon geen mensen vermoorden. Dier, geen probleem maar mens. Ik moest mezelf er aan herinneren dat ik moest ademhalen en dwong men voeten naar het podium te lopen. Amahny verwelkomde me en de enige blik die ik op kon brengen was een doodsblik vol angst. Ik ging dood, er was geen uitstel meer mogelijk. Ik zocht met men ogen het plubliek af en vond al snel de mensen die ik zocht. Men broer en Moeder. Men broer omringt door vrienden en de buurvrouw had haar arm om mijn moeder geslagen. Volgens mij stond ze te huilen. Maar ik wou niet huilen, ik wou niet zwak lijken. Als laatste liet ik mijn blik glijden naar Lilith. Ze leek het niet te kunnen begrijpen, net als ik. Ze was men beste vriendin geworden een jaar geleden. Ook al is ze een jaar ouder, we kunnen het goed met elkaar vinden. ‘En dan nu de 1ste mannelijke tribute’ ze liep naar een andere bak. Ik keek naar het vak van de jongens. Een jaar geleden had mijn broer daar nog tussen gestaan, zijn naam 65 keer in de pot. Ik was bang geweest dat hij getrokken zou worden. Hij had me gerust gesteld, men tranen opgevangen en gezegd; ‘er zijn nog zo veel andere Heather, zo veel’ en toen zijn arme om me heen geslagen. Maar uit die zo veel andere, was de kans zo klein geweest dat ik getrokken zou worden, omdat dit het eerste jaar was dat in me inschreef voor bonnen. Amahny stak haar hand in de pot en haalde er een papiertje uit, streek het glad en las toen de naam luid en duidelijk voor. ‘Haymitch Abernathy’ ik kende hem, hij zat in de zelfde klas als ik. Hij was slim en volgends mij best wel sterk. ‘Kom op mensen applaus voor Haymitch’ riep ze, maar was de enige die klapte. Niemand vond de hongerspelen leuk en je ging dus al helemaal niet klappen voor de tribute. Amahny gaf de hoop dit keer sneller op dan de keer dat ze mij trok en liep weer naar de pak van de Vrouwelijke tribute. ‘ de 2de vrouwelijke tribute is’ zei Amahny vrolijk. Zij zag het allemaal als een leuk spel, vermaak voor het Capitool. Ze zagen niet dat ze gezinnen pijn deden met het verlies van hun kind. Zij zagen het als een eer, een eer om te mogen vechten voor je district. Te laten zien hoe goed je was. Voor de tributen uit district 1,2 en 4 was het een eer. Ze werden de beroepstribute genoemd, ze keken hun hele leven uit naar het moment. Het moment waarbij je de arena in kon gaan om daar te sterven. Amahny deed haar hand weer in de bak en streek het papiertje glad. ‘Lilith Dandelion’ riep ze over het plein. Alles was ineens angstaanjagend stil, want iedereen in district 12 wist dat we vriendinnen waren. En je vriendin vermoord je toch niet, voor haar zou je moeten durven sterven, samen overleven, samen tot het eind. En ons eind leek ineens razend dicht bij te komen. Ik keek haar recht aan en hoopte dat ze hard weg zou rennen, nooit meer terug komen in dit klote land. Ze keek geschrokken terug en liep toen rustig naar voren. Dit keer nam Amahny niet eens de moeite meer om te vragen voor applaus. De stilte op het plein zei al genoeg.