#1.2 |De Tributen|

Dit jaar zou de tweede kwartskwelling komen. 50 jaar, een jubileum. Dit jaar zouden de Hongerspelen niet zomaar een spel zijn. Nee, dit jaar zou het spel 'spannender', 'leuker' en 'indrukwekkender' zijn dan normale jaren. Voor Capitolers tenminste. Voor mensen uit de twaalf Districten zal het vesrchrikkelijker zijn, dodelijker.
Ik had de eerste kwartskwelling niet meegemaakt, die van 25 jaar geleden. Ik ben zeventien jaar, mijn één na laatste jaar dat ik mogelijk tribuut ben van de hongerspelen. Mijn vader en moeder maken zich veel zorgen. Zij hebben wel de eerste kwartskwelling meegemaakt. "Het was verschrikkelijk," hoor ik mijn vader nog zeggen. "Ze hadden de tributen verandert in mutilanten. God weet wat er dit jaar gaat gebeuren!"
Ik moet toegeven dat ik zelf ook bang ben. Deels voor mezelf, deels voor mijn zusjes. Ik ben de oudste van het gezin. Mijn jongste zusje is dit jaar twaalf geworden, en dit word haar eerste Hongerspelen. Mijn andere zusjes zijn veertien en vijftien jaar.
Omdat het de tweede kwartskwelling is, krijgen de districten een nieuwe coach. De vorige jaren werden de tributen gecoachtst door Magniola, beter bekend als Gekke-Magg. Ze had al jaren deze bijnaam. Dat kwam wooral omdat ze in het Capitool haar haren felgroen heeft laten kleuren. Felblauwe tattoos en felroze make-up versierde haar gezicht. Ze was net een regenboog. Het rare Capitool-accent deed het ook niet echt goed, hier in District 12. Iedereen maakte haar belachelijk. Maar ze trok zich er niets van aan. Ze was altijd de Gekke-Magg met de brede glimlach omringt door de felle roze lippenstift.
Het is druk op het plein van District 12. Alle kinderen van 12 tot 18 jaar staan in rijen verdeeld onder geslacht en leeftijd. Ik zie mijn zusjes in de rij staan. Mijn jongste zusje, Butterfly, kijkt zo bang. In mijn ooghoek zie ik de beste vriendin die iemand zich maar kan wensen: Heather. Ze is een jaar jonger dan mij, maar ze is ontzettend lief en grappig. Ze heeft me jaren geleden leren boogschieten. Ze is er de beste in. Haar vader gaf haar, vlak voor hij stierf, een pijl en boog. Ze mocht hem hebben, maar ze moest hem vertoppen. Toen we op school bevriend raakte vertelde ze me eens dat ze er soms stiekem mee oefent, in het Weiland. Ik had gevraagd of ze het me kon leren.
Ik wuif met mijn hand naar haar toe. Ze kijkt me aan en reageert door terug te zwaaien. Ze steekt haar duim naar me op, "het komt wel goed," betekend het. Ik knik met mijn hoofd en richt me dan op het kleine podium. Een jonge vrouw met kastanjebruin haar loopt het podium op, ze draagt normale kleren; een strakke beige spijkerbroek, een zwart jack en zwarte hoge hakken. Op het eerste gezicht lijkt ze heel normaal, lijkt ze niet uit het Capitool te komen, maar dan valt mijn oog op haar gezicht. Haar ogen zijn duidelijk vergroot, de rimpels -die ze waarschijnlijk niet eens had- zijn weggewerkt waardoor ze een té strak gezicht heeft. Haar lippen zijn te vol voor de rest van haar gezicht en haar neus is verkleint. Ze begint met de speech die elk jaar hetzelfde is, maar voordat ze dat doet, stelt ze zich voor als Amahny. "Het is de tweede kwartskwelling," roept ze door de microfoon. "En daarom word er van elk district twee keer zoveel tributen de arena in gestuurd!" Het publiek begint te rommelen, er word geschreeuwd, geprotessteerd, maar Amahny gaat door. "We beginnen met de meisjes!" Ze loopt naar een glazen bol met de namen van meisjes erin. Ze steekt haar hand erin en pakt er één kaartje zijn.Toe, laat het Butterfy niet zijn! "Mogen de kansen ímmer in je voordeel zijn!" roept ze door de microfoon. "De eerste vrouwelijke tribuut is ..." ze vouwt het kaartje open. "Heather Meadow! Applaus voor Heather." Amahny juicht en applaudiseert luid. Ze verwelkomt Heather op het podium. En dan pas zie ik haar gezicht. Angst, ongeloof.
Het enige wat ik kan zeggen is "nee..."