002

002 Melanie Tomlinson

Ik kijk verschrikt van mijn pols omhoog naar degene die mijn pols heeft gepakt. Het is niet Louis zijn hand, die had ik wel herkend. Ik kijk een halve seconde lang diegene aan die mijn pols heeft gepakt. Het is een jongen met mooie bruine ogen en zwart haar wat mooi in model zit. Ik kijk weer naar mijn pols. Ik trek eraan zodat hij los gaat. Ik ren snel weg zodat hij of een van de andere me nog kan pakken. Ik hoor Louis nog roepen. 'Melanie, alsjeblieft, kom op!' Ik pak mijn schoenen uit de kast en trek ze snel aan. Ik open de deur en ren naarbuiten. Ik sluit de deur zachtjes. Ik begin rustig te lopen naar de zaal. Ik negeer elk mens onderweg die ik tegen kom. Als ik bij de zaal aankom leg ik mijn tas neer op het podium. Ik kleed me om, als ik heb gekeken of er niemand is. Terwijl ik me omkleed voel ik even aan mijn pols. Hij gloeid nog steeds een beetje. Niet van de pijn, maar een ander gevoel. Wat? Dat weet ik niet. Langzaam zet ik de muziek aan en begin te bewegen op de muziek.

Na twee uur lang niks anders te hebben gedaan dan ballet ben ik naar huis gegaan. Ik open de deur en bijt op mijn lip. Ik moet gewoon ooit iets doen. De jongens zijn er nogsteeds. Hebben hun zelf geen huis ofzo? Ik leg mijn spullen neer. Ik doe mijn schoenen weer uit en leg ze daarna in de kast. Ik open de deur. Ik sluit hem achter me. Als ik dat gedaan heb loop ik naar de keuken, waar ik een glas uit één van de kastjes pak en hem vul met water. Ik zet mijn lippen aan het glas. Ik begin rustig te drinken.

Flashback;
'Mama, kijk!' Ik loop naar beneden met een nieuw jurkje die ik heb gekregen van mijn ouders. Ik loop de keuken in. 'Ahww, prachtig.' Glimlacht mijn moeder lief toe. Ze hurkt bij me neer en kijkt me aan. 'Nou dan moeten we maar snel in de spiegel gaan kijken hè?' Ik knik blij. Ik ren voor mijn moeder uit naar boven. Ik pak mijn kleine spiegeltje van de tafel. Ik kijk er voorzichtig in en bekijk mijzelf. Na een tijdje kijk in nog een keer in de spiegel. Ik zie allemaal handen om me heen, alsof ze me willen wurgen. Ik laat van schrik de spiegel vallen. Ik kijk om me heen of ik iemand zie, maar nee, helemaal niemand. Mijn moeder komt naarboven. Ze kijkt me boos aan. 'Wat heb je nou weer gedaan?' Ze buigt voorover om alle scherven op te pakken. Ik kijk alleen maar met bange ogen voor me uit. Mijn kleine gezichtje staat angstig. Het lijkt net of hij nooit meer terug wilt naar blij.

Ik kijk met grote ogen voor me uit als ik aan vroeger denk. Ik ben er nog nooit overheen gekomen. Hoe oud was ik toen? Acht, negen? Nu ben ik vijftien. Dus zes of zeven jaar geleden. Ik bijt op mijn lip om te gaan huilen. Ik hoor langzaam voeten dichterbij komen. Ik staar nogsteeds voor me uit. Ik voel een hand op mijn arm terwijl ik iemand vaagjes hoor roepen. 'Melanie.' Ik word voorzichtig door elkaar geschud. Ik schrik op uit mijn gedachtens. Ik kijk voor me wie er staat. Louis, natuurlijk dat kon je wel weten. Hij kijkt me bezorgt aan. 'Gaat het?' Vraagt hij me. Ik knik. Ik leg voorzichtig het glas neer op het aanrecht. Waarvoor denk ik nou daar weer aan. Aan vroeger, het was al een lange tijd weer weg. Louis trekt me aan mijn arm mee naar de woonkamer. Ik trek mijn arm los. Ik loop naar de deur, open die en doe hem weer dicht. Ik loop naar boven naar mijn kamer. Ik doe mijn deur dicht en draai me om. Ik kijk in mijn kleding kast voor een kort los broekje met een shirtje. Ik pak het en neem het mee naar de badkamer. Ik doe de deur opslot, waarna ik me langzaam uit begin te kleden. Als ik uitgekleed ben stap ik onder de warme douche. Als ik helemaal gedoucht ben, me heb aangekleed en mijn tanden gepoetst, loop ik weer terug naar mijn kamer. Ik laat me in mijn bed vallen en sla de dekens om me heen. Ik sluit mijn ogen en val al snel in een diepe slaap.

--
plaatje voor bij de flashback; http://i42.tinypic.com/8wk5mf.jpg