2.

Ik kwam aan bij de balie waar een meisje van een jaar of 20 zat. Haar bruine krullen had ze geprobeerd bij elkaar te houden in een staart, maar langs haar gezicht sprongen wat krulletjes schattig alle kanten op.
'Hi, ik ben Jasmin. Ik kom hier voor mijn stage en ik heb een afspraak met...' Ik spiekte snel op mijn papier. 'Jane McCartney.'
'Oke, ik zal haar even oproepen. Je kunt hier wel even wachten.' Het meisje pakte de telefoon en deed haar ding.
'Ik ben trouwens Rose.' En ze stak haar hand uit over de balie. Ik schudde haar hand en lachte: 'Ik ben dus Jasmin.'
Rose keek me verbaasd aan en ik schrok een beetje. Ik had toch niets verkeerd gedaan? Ongemakkelijk vroeg ik: 'Euhm, is er iets?'
'Nee, niet echt. Ik dacht dat ik wat aan je wang zag?' antwoord Rose vertwijfeld. Opgelucht haal ik adem en ik glimlach. Rose haar ogen beginnen te twinkelen.
'Je hebt een kuiltje in je wang als je lacht! Maar dan alleen in je rechterwang. Wat super cute!'
'Dankje.' glimlach ik verlegen.
Een blond meisje komt op enorm hoge hakken aan paraderen. Haar enorme oorringen en de glitterende ketting en armbanden doen me bijna verblinden. Ze loopt recht op me af, haar hand voor zich uit. Ze stopt wanneer ze zo'n meter bij me vandaan is en bestudeerd me aandachtig. Snel pak ik haar hand en glimlach haar vriendelijk toe.
'Daisy.' zegt ze.
'Jasmin.' doe ik haar na.
'Loop maar met me mee.' En ze draait zich weer om en loopt in de richting waar ze zojuist vandaan was gekomen. Nog wat verbaasd begon ik achter haar aan te lopen.
'Laat je koffer maar hier, dat regel ik.' siste Rose en ze trok een vies gezicht naar Daisy.
'Dankje!' fluisterde ik terug en gaf haar een knipoog.
Daisy paradeerde met snelle passen door de gangen. Ik probeerde zo veel mogelijk te zien. Doordat ik zo om me heen aan het kijken was had ik niet door dat Daisy plotseling voor een deur stopte. Het was dat ik haar hakken niet meer hoorde klikken anders was ik sowieso tegen haar opgeknald. Ik had een vaag vermoeden dat ik dan door de glazen deuren langs Brandon naar buiten kon, in plaats van deze deur door dat blijkbaar naar Jane McCartney's kantoor leidde.
'Wacht hier.' zegt Daisy kortaf.
Ik knikte braaf. Daisy klopte en liep het kantoor binnen. Ik stond op de gang en keek om me heen. Pfff, werkelijk alles was hier mooi. De wanden, de schilderijden, de vloer, de... gasten?! Dit kon niet waar zijn. Ik staarde gebiologeerd naar het uiteinde van de gang waar een enorm gespierde jongen met donker haar mijn kant op kwam lopen. Hij glimlachte toen hij me zag staan. Toen hij zo'n 5 meter van me vandaan was, hoorde ik de deur achter me open gaan. Ik voelde een hand om mijn pols sluiten en ik werd mee gesleurd. Het laatste wat ik van de jongen zag was dat hij even naar me zwaaide.
Tja zo sta je weg te kwijlen in gang en zo moet je uitermate serieus zijn in het super luxe kantoor van Jane McCartney! Help!
Ik liep naar haar bureau, terwijl Daisy me vluchtig inhaalde en naast het bureau ging staan. Ik zag het strenge gezicht van Jane McCartney achter het bureau, maar het enige wat ik nog kon denken was: TAYLOR, TAYLOR LAUTER, TAYLOR!