1.

Ik gaf de vriendelijke chauffeur geld en stapte samen met mijn koffer uit de taxi. Damn, wat een groot hotel! Zenuwachtig liep ik de trap op richting de grote glazen deuren, mijn koffer zo elegant mogelijk achter me aanslepend. Een blonde jongen van een jaar of 25 kwam haastig op me afgelopen. 'Kan ik u helpen mevrouw?' vroeg hij vriendelijk en hij wees naar mijn koffer. Ik knikte dankbaar. Een grote, brede neger in dezelfde outfit als de blonde jongen kwam op ons aflopen. 'Heb je een bewijs dat je hier naar binnen mag?' vroeg hij en keek tegelijk geïrriteerd naar de blonde jongen. Snel viste ik een papier uit mijn handtas en overhandigde het aan de grote neger. Hij las het vluchtig door, terwijl de blonde jongen stiekem over zijn schouder meelas. De neger knikte vervolgens en maakte een gebaar naar de deur. Opgelukt liep ik door met de blonde jongen met mijn koffer achter me aan. Eenmaal binnen keek ik mijn ogen uit. Het hoge plafond, de verlichte liften, het goud aan de muren en plafond, de meubels, de grote glimmende tegels op de vloer... De blonde jongen tikte me op mijn schouden.
'Uw koffer mevrouw!'
Ik keek hem dankbaar aan.'Dankuwel! Hij was echt vreselijk zwaar!' Ik bekeek de jongen eens goed en het viel me op dat hij behoorlijk gespierd was en mooie blauwe ogen had.
De jongen keek me lachend aan en stak een hand naar me uit: 'Welkom in het Hilton Hotel, ik ben Brandon. Leuk dat je hier komt werken!'
Ik keek hem verbaasd aan en hij moest lachen om mijn gezicht.
'Hoe...hoe... weet jij...?'
'Dat je hier komt werken?'
Nog voordat ik antwoord kon geven gaf hij al antwoord.
'Dat Carter niet wil dat ik jouw brief lees wil niet zeggen dat ik dat niet doe!' grinnikt hij.
'Carter? Is dat die grote donkere man van net?'
'Jep, that's him! Verder best een aardige gozer hoor, maar hij wil graag de baas spelen.' antwoord Brandon.
'Volgens mij wil hij graag dat je weer naar buiten komt' zeg ik tegen hem terwijl ik naar Carter keek die buiten geïrriteerd heen en weer liep en af toe een blik op ons wierp. Ik kreeg geen antwoord, dus ik draaide me weer om. Brandon keek de andere kant op.
'Euhm, Brandon? Ik sta hier... Ik weet niet...?' Opeens zag ik waar hij naar keek. Een prachtige blondine was in de hal op een van de prachtig bekleede stoelen gaan zitten. Het was niemand minder Amanda Seyfried! O my gooodddieee! Mijn blik gleed weer naar Brandon en ik kon mijn lach niet meer inhouden. Ik zag serieus kwijl in zijn mondhoek zitten, hij vergat gewoon te slikken!
'Brandon? Heb je een bekertje nodig?' En ik raakte zachtjes zijn schouder aan.
Brandon schrok op uit zijn gedachte en stamelde: 'Nee, nee dankje. Ik heb niet zo'n dorst.'
Ik proestte het uit.
'Brandon! Ik denk dat jij terug moet naar Carter en ik wees richting de deur. Kun jij me vertellen waar ik me moet melden?'
'Ja, ja goed idee. Loop maar gewoon naar de balie' en hij wees naar rechts. 'Daar helpen ze je wel verder.'
'Dankje, ik zie je nog wel!' En ik liep weg om vervolgens weer te stoppen en me om te draaien naar Brandon. 'O en Brandon, er zit wat in je mondhoek!' En terwijl hij aan zijn mondhoek voelde liep ik zenuwachtig naar de balie...