003*

Ik schreeuw het uit en sla wild met mijn armen om me heen. 'TOM!!!' Gil ik in paniek. Het licht springt aan en ik hoor mensen lachen. Verblind door het licht staar ik naar een paar figuren in de deur opening. Dan pas dringt het tot me door dat Georg naar binnen was geslopen om me te laten schrikken. 'Zag je hoe ze reaggeerde?' De tranen springen in zijn ogen en ik voel lichtjes woede in me op komen. Toch ben ik ook opgelucht, dat het alleen maar Georg was, met een van zijn stomme geintjes. 'Het was een grapje, Crissie! Dat is alles!' Roept Tom wanneer hij mijn bijna dodelijke blik ziet. 'Doe dat NOOIT meer!' Gil ik woedend, 'die rotgeintjes van jullie worden mijn dood nog eens. 'Stel je niet aan', roept Georg, 'je mag ook gewoon toegeven dat je je kapot bent geschrokken.' 'Waar is Bill?' Vraag ik om het onderwerp te veranderen, maar nog steeds met een woedende blik. 'Die zit volgensmij nog steeds in de woonkamer.' Antwoord Gustav, 'waarschijnlijk ook te bang om mee te doen.' Ik duw Tom en Georg, die het nog steeds uitschreeuwen van het lachen, aan de kant en loop naar de woonkamer, niet bewust van de enorme barst die verschenen was in de badkamerspiegel. Gustav had gelijk, Bill zat nog steeds in een stoel bij de tv, hij zag een beetje wit en staarde strak voor zich uit. 'Bill?' Vraag ik voorzichtig. Meteen kijkt hij op. 'Is er iets?' 'Nee, nee, gewoon een beetje een enge film'. Schud hij. Ik ben nog niet helemaal tevreden, maar laat het nu maar een beetje bij wat het is. Ik pak de bak chips van tafel en ga ermee op mijn schoot op de bank zitten. Gustav komt ook binnen lopen, waarna Tom en Georg, nog steeds lachend, hem volgen. 'Oke, ik snap dat het grappig was, maar je mag nu wel op houden met mij uit te lachen hoor', roep ik geirriteerd. Ik haatte het als mensen grappen bij me uit haalden. Tom veegde zijn laatste tranen weg en nam plaats op de bank. Ik geeuw en werp een blik op de klok. Half 3 's nachts. 'Hm, ik denk dat ik naar huis ga'. Bill kijkt me met een smekende blik aan. 'Blijf je alsblieft nog even langer?' 'Hoezo? Durf je hier niet alleen te zijn met die idioten?' Vraag ik lachend en ik sta op. 'Bill heeft gelijk, waarom blijf je niet nog wat langer?' Probeert Tom me nog over te halen. Nee, ik was er zeker van dat ik nu naar huis ging, ik was immers al vee; te laat. Het zou me niks verbazen als ik, wanneer ik thuis kom, een hele preek krijg over dat ik de tijd beter in de gaten moest houden. 'Ik zie jullie morgen wel! Dan kom ik nog even langs om te kijken of jullie nog leven!' Roep ik nog even, voordat ik de deur achter me dicht sla en de koude buitenlucht te gemoet ga.
Langzaam stap ik op mijn fiets en rij de straat uit, door het parkje. De hoge bomen werpen een griezelige donkere schaduw op het pad voor me. Even krijg ik het weer benauwd en denk aan de film, waarin de tieners een voor een werden afgeschlacht door een geest... Dat kan natuurlijk niet in het echt, geesten kunnen je niet vermoorden. Nee toch?

Uitgeput laat ik me op bed vallen. Mijn ouders waren al naar bed gegaan voor ik thuis kwam. Maar goed ook, anders had ik ook nog eens naar een hele preek luisteren dat ik de volgende keer eens op tijd thuis moest komen. Ik trek mijn kleren uit en werp die op mijn bureau, bij de andere berg kleren. Ik knip het licht uit en kijk nog even om me heen. Om de een of andere reden voelde ik me toch niet helemaal op mijn gemak. Ik loop nog even naar de badkamer en bekijk mijn gezicht. Normaal, niet wit, dus ik kan niet ziek zijn. Weer loop ik terug in mijn kamer, maar ik voel nu duidelijk een aanwezigheid. Het was anders dan toen Georg me liet schrikken in de badkamer. Dit had meer woede, alsof iemand een mes in mijn rug wilde steken. Snel knip ik mijn kamerlicht aan, om toch niet in het donker door mijn kamer te lopen. Vluchtig kijk ik om me heen, maar ik ontdek niks. Ik besluit om deze nacht alleen mijn bureaulampje aan te laten, en ik stap met een bekeken gevoel in bed. Wanneer ik denk dat ik eindelijk in slaap val, hoor ik iets hard zoemen. Verschrikt schiet ik omhoog. Het was mijn wekker maar. 'Verdomme, vergeten de wekker uit te zetten gister', vloek ik. Ja, eigenlijk zou ik vandaag naar de studio gaan, maar dat ging niet door, omdat ze vonden dat Lars, een andere hoofdpersoon uit de nieuwe film, er te vermoeid uit zag. Amateurtje, dacht ik geirriteerd, waarna ik de dekens weer over me heen trok, en opnieuw een poging probeerde om te gaan slapen.




Oke, vandaag wat langer, omdat ik de hoofdstukjes wat kort vond.
Reacties?
Kudo's?