004

'Nu ben jij,' zeg ik. Niall lacht.
'Alsof je niet al weet wie ik ben,' zegt hij grijnzend.
'Oké, je bent Niall Horan en je bent achttien,' zeg ik.
'Goed gezien. Nu ben jij weer.' Hij pakt voor de zoveelste keer een hand chips.
'Hmm. Wat wil je weten?' vraag ik.
'Eh, waar woon je nu? Hoe is je school? Je ouders? Vrienden? Weet ik veel.' Niall lacht.
'Pff, dat is wel heel veel. 2 vragen.'
'Goed. In welke stad woon je nu?'
'Haarlem,' antwoord ik.
'Hoe heten je ouders?'
'Vergezochte vraag. Mijn moeder Christine, mijn vader Steve,' lach ik.
'En waarom -' begint Niall.
'Twee vragen!' onderbreek ik hem. Niall trekt een pruillipje, maar ik schud mijn hoofd.
'Écht maar twee! Ik ben! Ehm...' Wat voor vragen moet ik nou stellen aan dé Niall Horan? 'Wie van One Direction vind je het aardigst?' Ik trek één wenkbrauw op (eigenlijk niet - dat kan ik helemaal niet. Maar voor het idee).
'Zeg ik niet. Straks blijk je een of ander iemand van de pers te zijn,' grijnst Niall.
'Jij was toch ook geen ontvoerder?'
'Hmpf.'
'Je wilt geen antwoord geven?'
'Nope.'
'Nou zeg. Ehm...' Ik kan niet op een vraag komen.
'Nog tien seconden.'
'Nee! Oneerlijk! Van jou kan je alles al op Wikipedia vinden,' gil ik. Niall grinnikt.
'Vijf... Vier.. Drie..'
In een wanhopige poging roep ik: 'Wat is je lievelingseten?'
'Hoe kan je nou lievelingseten kiezen? Alles is lekker.'
'Goed. Je vind alles lekker. Volgende vraag.' Het maakt me eigenlijk helemaal niet uit wat zijn lievelingseten is.
We praten tot we allebei moe zijn. Ik vertel over mijn vriendinnen, thuis, school, maar eigenlijk vooral over onzinnige dingen.
Mijn ogen beginnen dicht te vallen en het licht van de televisie - waar we allebei niet meer naar kijken - doet pijn aan mijn ogen.
Ik hoor Niall gapen naast me en dan zak ik weg.