Chapter 18.

"Ze worden automatisch op het perron gezet," zei Malfoy, alsof hij mijn gedachten kon lezen. "Als je snel bent, kun je ze misschien nog terugkrijgen ..."
Ik reageerde met een kleine zwiep van Cat's toverstok.
Malfoy lachte, met een smalende ondertoon. "Geen spreuk?"
Op hetzelfde moment vlogen de twee gewaden met een hoge snelheid tegen zijn hoofd aan, en hij wankelde, al niet zo stabiel door het gewicht van mijn zus in zijn handen.
"Door en door blond," mompelde ik. "Ooit al eens gehoord van non-verbale spreuken?" Zonder op antwoord te wachten liep ik naar hem toe, bukte me om de gewaden op te rapen en hield ze allebei voor me uit. Ik bekeek welke het grootste was en trok die toen over mijn hoofd heen. "Maak haar even wakker, wil je?" vroeg ik.
De jongen gaf geen antwoord maar toen ik mijn gewaad gefatsoeneerd had, zag ik hoe hij Cat zachtjes tegen haar wang tikte. Ik fronste en lachte toen hardop toen mijn zus met een geschrokken uitdrukking uit Malfoy's armen rolde.


Catharina

Ik opende mijn ogen en als eerste kwam de ontdekking dat de pijn weg was. Hoe? Er was geen geneesmiddel tegen de wonden die Athan's bloed bij mij veroorzaakten, er waren alleen pijnstillers. Het duurde dagen voordat het bloeden ophield.
Als tweede kwamen de ogen van de jongen die ik maar niet kon ontwijken.
In een reflex rolde ik in paniek om en viel opeens naar de grond toe. Gelukkig was ik snel -sneller dan de meeste mensen, als ik nog een mens genoemd kon worden- en landde ik op mijn hurken, mijn hielen van de grond en een van mijn handne vooruitgestoken.
Toen viel me het lachende gezicht van Athan op, die naast Draco Malfoy stond.
"Waar lach je om?" vroeg ik boos aan hem terwijl ik opstond en mijn schouder inspecteerde. Ik gaf hem niet de kans om antwoord te geven. "Hoe-?"
"Een feniks," zei Athan, zijn gezicht in de plooi trekkend. "Ah. Hoe -eh- staat het met jou? Ben je geraakt?"
Hij haalde zijn schouders op, maar zijn gezichtsuitdrukking vertelde me genoeg en ik beet op mijn lip. "Sorry."
Hij maakte een gebaar alsof hij naar me toe wilde lopen en me knuffelen maar keek toen veelbetekend naar mijn met bloeddoorweekte shirt. Pas toen zag ik dat hij een schoolgewaad aan had, en er nog een in zijn handen hield. Hij gooide het naar me toe en ik ving het behendig op. Voorzichtig, om mezelf niet nog duizeliger te maken, trok ik het aan.
"Wat doe jij hier?" vroeg ik niet erg vriendelijk aan Malfoy toen ik klaar was met mijn gewaad en naar hem keek. Hij had al een paar stappen achteruit gedaan, weg van ons, maar stopte met lopen toen ik hem aansprak. Zijn gezicht vertoonde een vreemde mengeling van bezorgdheid, arrogantie, irritatie en schrik.
"Hij hielp," zei Athan, nu op licht waarschuwende toon.