*29*

Langzaam loop ik richting de witte hand. Door de mist heen zie ik zachtjes hoe iemand zijn vingers beweegt, checkt of ze nog wel kúnnen bewegen. Langzaam blijven ik lopen. Mijn voeten, mijn benen, willen niet meer verder, maar ik moet. Ik moet Liam en Zayn helpen, wie van de twee daar ook ligt, maar ik ben bang. Bang voor wat ik zal aan treffen. Misschien is een van de twee wel verkeerd gevallen of... of... Mijn gedachte sterven samen met mijn emoties weg. Ik loop vastberaden door, terwijl ik mijn nagels zenuwachtig in mijn handen boor. Ik kniel bij de hand neer en pak die zachtjes aan. De hand is lijktwit, maar voelt nog wel aardig warm aan. Ik volg de hand en tuur door de steeds dichter wordende mist heen. 'Yara?' kreunt een pijnlijke stem. Ik pak de hand steviger vast en zie dan Zayn zijn bruine ogen door de mist heen glanzen. Normaal hadden ze een uitdagende twinkeling in zijn ogen, maar dat prachtige lichtje was gedoofd. 'Zit je vast?' vraag ik. 'Ik weet het niet', fluistert hij. Er is maar weinig van zijn stem over en wát er over is, is maar hoog een hees. 'Harry?' schreeuw ik door de mist heen. Ik zie inmiddels niets anders meer dan Zayn en mij en zelfs dat is al moeilijk te zien. Ik vraag me dan ook af of we hier ooit nog weg komen. Mijn gedachte schieten meteen naar de hulptroepen, die kunnen ons dan ook niet vinden. Snel verdring ik die gedachte en richt mijn volle aandacht weer op Zayn. 'Kan je alles nog bewegen?' vraag ik. Ik zie hem even nadenken en dan knikken. 'Kan je opstaan?' vraag ik. Ik help hem omhoog tot hij zit, maar dan glijdt er een harde schreeuw over zijn lippen. Een schreeuw die door berg en merg heen gaat en gelijk kippenvel veroorzaakt. 'Wat is er?' vraag ik direct bezorgd. 'Mijn been', snikt Zayn. De stoere Zayn kan zijn tranen niet langer bedwingen en laat ze nu vloeiend over zijn wangen stromen. Ik kijk naar zijn been en zie dan dat er iets opligt. 'Ja joh, nog meer takken', mompel ik chagrijnig. Ik duw de tak met moeite van zijn been en probeer de schreeuwende pijn kreten van Zayn te negeren. Het is tenslotte voor zijn eigen bestwil. 'Gaat het?' vraag ik bezorgd als ik weer naast hem zit. 'Ik denk dat het gebroken is', fluistert hij met een pruillipje. 'We moeten je eerst hier wegkrijgen. De zee komt dichterbij en als we hier blijven verdrinken we', fluister ik. Ik zie de paniek in zijn ogen staan, terwijl hij snel overeind probeert te krabbelen. 'Waar moeten we heen?' vraagt Zayn. 'Ik zou je nu alleen naar huis sturen, zodat ik Liam kan gaan zoeken, maar we kunnen beter bij elkaar blijven', zeg ik. Hij knikt instemmend. 'Dus ga je mee zoeken', zeg ik. Meteen verschijnt er een norse uitdrukking op zijn gezicht. 'Kan je alleen lopen?' vraag ik met een blik op zijn been. Hij schudt zijn hoofd, waarna ik zijn arm om mij heen sla, zodat hij op me kan steunen. 'Waar gaan we zoeken?' vraagt Zayn. 'Hier in de buurt', zeg ik. Zayn knikt en kijkt samen met me mee over de grond. 'Heb je geen zaklamp of lichtje van je mobiel?' vraag ik wanhopig als we al een paar minuten zo rond lopen. Van Harry, Louis en Niall hoor ik ook niets meer en aan hun probeer ik dan ook maar niet te denken. 'Jij denkt serieus dat ik een zaklamp bij me heb? En een mobieltje dat toch niet werkt?' vraagt Zayn. Ik heb de neiging om Zayn een duw te geven, maar kan dat natuurlijk niet maken.
'Liam?' begin ik maar uit wanhoop te roepen. Natuurlijk blijft het angstvallig stil, terwijl het enige geluid dat je hoort de wind door de bomen is. Opeens staan we voor de ingang van het huis. 'Ik ga naar binnen, blijf jij maar zoeken', zegt Zayn en hij hinkelt snel het huis in. Een snik verlaat mijn mond, wanneer ik in mijn eentje verder ga. 'En jij laat haar in haar eentje op zoek gaan buiten!' hoor ik Harry kwaad in de verte tegen Zayn schreeuwen. Ik negeer het echter en begin sneller heen en weer te rennen. Ik heb het gevoel dat ik rondjes ren, maar blijf wanhopig zoeken. Ik moet en zal Liam vinden. Wanneer ik struikel en met mijn handen in de natte modder val, heb ik het gehad. Tranen vermengen zich met het vieze bruine goedje en snikken weerklinken door de mist. 'Liam, waar ben je toch?' snik ik hard in de stilte. Ik ga zitten en sla mijn armen om mijn benen heen. Ik weet niet waar ik ben, ik kan niets zien en ik moet Liam vinden. Mijn gedachte slaan op hol, als ik een gestalte in de verte zie liggen. Ik kruip over de grond naar het gestalte en zie gelukkig al snel dat het Liam is. Het enige nadeel is dat hij buiten bewust zijn is. Zijn ogen zijn gesloten en zijn gezicht is lijkblijk. Terwijl ik mijn ene vingers kruis, buig ik voorover en voel met mijn andere vingers aan zijn slagader. Hopend op een kloppend slag van leven.