Even when i'm gone, i'm still by your site [13]

Who is she?
Tom pov

Ik word wakker omdat ik geen lucht krijg. Ik kijk om me heen en zie dat georg half op me ligt. Waarom ligt georg in mijn bed? Ik duw hem weg en probeer op te staan maar het lukt niet. Ik heb zo een pijn aan me rug. Als het me dan eindelijk lukt stoot ik hard mijn hoofd. Weer kijk ik om me heen. WTF waarom zit ik samen met georg in de kast. Ik denk terug aan gister en weer krijg ik kippenvel. Ik schud georg heen en weer terwijl ik hard fluister: “georg word nou wakker, misschien is die geest er nog en wacht ze ons voor de kast op. Ow wat moeten we doen.” georg: “huh, wat, waar ben ik?” “we zitten in de kast. Wat als ze nou nog buiten is. Wat moeten we nou doen georg. Ik ben te jong en knap om te sterven”zeg ik in paniek. Opeens horen we voetstappen aan de andere kant van de kast deuren. Ik en georg grijpen elkaar meteen vast en kijken in grote angst naar de deur. Aan de schaduw is te zien dat 'het' vlak voor de kast stopt. We zien het handvat bewegen en niet veel later word de kastdeur met een ruk opengetrokken. Ik en georg schreeuwen het uit terwijl we proberen te zien wie er voor ons staat, wat niet zo makkelijk gaat want onze ogen moeten nog aan het felle licht wennen.


Bill pov


ik word met tegenzin wakker gemaakt door mijn wekker. Ik mopper wat en trek mijn sloffen aan. Ik loop naar de keuken en pak een kop koffie en een appeltje. Dan ga ik zitten en neem de krant voor me. Nou echt interessant vind ik dit niet. Ik leg de krant weer weg en kijk wat uit het raam als ik ineens een bonkend geluid hoor. Gelijk moet ik weer denken aan het meisje van gister. Ik loop de gang uit en blijf even staan om te horen waar het geluid vandaan komt. Weer hoor ik een geluid alleen dit keer lijkt het op fluisteren. Ik volg het geluid en stop als ik aan het einde van de gang ben. Volgens mij komt het uit de kast. Langzaam loop ik naar de kast toe. Ik pak het handvat en twijfel even. Wil ik dit wel zien? Het is het beste denk ik. En met één ruk trek ik de deur open. Ik moet lachen om wat ik zie. Tom en georg die aan elkaar zijn vastgeplakt en kei en keihard schreeuwen. Niet veel later komt ook gustav geschrokken zijn kamer uit: “wat is er aan de hand?” ik kan niks zeggen omdat ik zo hard moet lachen dus wijs ik maar met mijn vinger naar het duo. Gustav volgt mijn vinger en ook hij ligt nu dubbel van het lachen. Ik: “wil ik weten wat jullie aan het doen zijn?” chagrijnig en met veel moeite komen tom en georg uit de kast. Even moet ik nog harder lachen als ik dat zinnetje herhaal in mijn hoofd: tom en georg die uit de kast komen. Als we uitgelachen zijn kleden we ons aan en haasten ons naar de repetitie zaal. Niks belangrijks gewoon even repeteren tussen door. Het zingen wil me maar niet lukken omdat ik aldoor dat meisje in mijn hoofd heb. Met die mooie lange haren en die prachtige ogen. “ BILL!” ik kijk op en zie een niet zo blije David staan. “waar zit je toch met je gedachtens, en tom en georg jullie spelen bagger. De enige die normaal speelt is gustav. Wat moet ik hier nou mee?” tom georg en ik halen onze schouders op. “weet je wat neem maar gewoon even een uurtje pauze, maar daarna moeten we wel serieus gaan oefenen!” hehe eindelijk pauze. Stefan en damiano komen al om de apparatuur even uit te zetten. Damiano lach vriendelijk en zegt: “hey” ik lach terug en groet hem ook. Even krijg ik de schrik van mijn leven. Ik zweer dat ik die ogen herkende, ze zijn precies hetzelfde als die van dat meisje. Damiano: “is er iets?” “umm nee.. nee er is niks”zeg ik snel. Ik heb mezelf echt niet meer in de hand. Volgens mij begin ik te hallucineren. Met alles wat ik doe, zie of denk word ik herinnert aan dat meisje. Ik wil haar weer zien. Ik moet haar naam weten,en waarom ze hier is anders blijf ik maar met die vragen in mijn hoofd zitten. Maar hoe ga ik dat doen. Gewoon een beetje in het niks praten of moet ik glaasje draaien of zoiets. Maar ja als ik wil glaasje draaien moet ik wel der naam weten en ik ga ook niet in het niks praten want dan zet ik mezelf straks hartstikke voor lul. Ja nou weet ik nog steeds niet wat ik moet doen. Wacht misschien weet ik wel wat. Ik kan het altijd proberen toch?


Damiano pov

Ik ben bezig met het uitzetten van alle apparatuur want anders kost het teveel stroom en dat is natuurlijk weer slecht voor de natuur. Binnen een paar minuten ben ik klaar en loop ik naar de kantine. Waarom deed bill net eigenlijk zo raar. Zeg alsjeblieft niet dat hij weer iets tegen mij heeft. Als ik in de kantine kom loopt bill gelijk op me af. O got hier gaat het komen. Bill: “kan ik even met je praten?” “is goed” we lopen de kantine uit naar buiten waar gelukkig geen fans ofzo staan. Bill: “misschien een hele stomme vraag maar heb jij een zus?” ik zie het vragende gezicht van bill vervagen door de tranen die plots in mijn ogen staan. Ik knipper en voel twee warme spoortje over mijn wangen gaan. De vragende blik van bill is veranderd in een bezorgt gezicht. Bill: “sorry, ik wou je geen pijn doen” “kon jij toch ook niet weten”zeg ik nog wat na snikkend. “ja ik heb... had een zus. Ze was mijn tweelingzus” ik zie dat bill mijn pijn voelt. Hij is ten slotte ook een tweeling. Om een broer of zus te verliezen is altijd naar, maar een tweeling verliezen is toch wat anders. Je deelt alles met die persoon, je doet alles samen. En als die persoon er dan niet meer is lijkt het alsof het leven geen nut meer heeft. “waarom wou je dat eigenlijk weten?” even zie ik hem denken. “ow ik vroeg het me gewoon af” zegt ie dan.