029

Met een brede glimlach trok hij me aan m'n hand naar zich toe. 'Je bent gek!'
'Ik ben niet gek,'protesteerde ik. 'Gewoon...'
'Gewoon wat?'grinnikte Robbie. 'Gewoon gek?'
'Nee, gewoon anders.'
Lachend bekeek Robbie me. 'Anders?' Dan drukte hij zacht zijn lippen op de mijne en grinnikte. 'Je bent niet zomaar anders, Mads. Je bent speciaal. Speciaal voor mij.'
Een beetje geschrokken door zijn plotse ernst, grinnikte ik en porde ik Robbie in zijn buik. 'O ja?' Ik trok zijn pet van z'n hoofd. 'Probeer dan maar eerst je pet terug te bemachtigen!'
Met een grijns van hier tot in Tokio, rende hij achter me aan en had me al na twee meter met m'n rug tegen de muur. 'Dat was niet zo heel moeilijk, ik hoop dat je beter bent in volhouden,'grinnikte Robbie, terwijl hij z'n wenkbrauwen optrok.
'Beeld je maar niet teveel in,'grijnsde ik en terwijl hij nadacht over wat ik zei, greep ik mijn kans en glipte onder zijn arm door.
'Kom terug!'gilde Robbie, terwijl hij achter me aan liep. Doordat ik hakken aanhad, haalde Robbie me natuurlijk snel weer in.
Toen ik tussen zijn armen gevangen stond, kuste hij me zacht op mijn lippen. 'Blijf bij me, alsjeblieft.'

Speciaal voor team Robbie, haha