XIII

Er zijn een paar maanden voorbij gegaan.
Stefan leeft nog altijd bij de graaf. Hij gaat elke maand naar de markt om eten en andere dingen te halen. Hij gaat ook elke maand bij zijn familie langs. Normaal gezien maakt het de mensen niet uit dat hij nog steeds bij de graaf woont, maar dit keer kijken ze boos naar hem. Stefan doet dan ook zijn inkopen zo snel als hij kan en gaat terug naar het kasteel zonder zijn familie te bezoeken. Als het avond wordt, maakt hij eten. Terwijl hij eet komt de graaf binnen. Ze zeggen allebei niets.
"Is er iets mis, Stefan?"
"Nee, heer, niks."
De graaf wordt weer stil.
"Waarom neem je geen vrije dag morgen? Ga naar je familie. Blijf daar een nacht?"
Stefan lijkt gretig om te gaan."Mag ik?" De graaf knikt."Je kan nu vertrekken als je wil."
Dus vertrekt Stefan. Als hij aankomt, opent Mihaela de deur en knuffelt hem."Mihaela, laat los, ik krijg geen adem!"
"Sorry, ik ben gewoon blij om je te zien."
"Waarom? Normaal knuffel je me nooit."
"Het is gewoon... Euhm..."
"Mihaela, wat is er?"
"Stefan is hier vader!" Hun vader komt naar buiten, ziet Stefan en lacht dan."Stefan! Wat doe jij hier? De markt was gisteren, we dachten dat je niet kwam."
"Ik blijf hier voor een paar dagen, de graaf heeft me vrij gegeven. Als je het niet erg vindt."
"Natuurlijk niet! Kom binnen."
Ze praten een gat in de nacht. Stefan vindt dat het lijkt alsof zijn ouders zenuwachtig zijn, maar hij zegt tegen zichzelf dat ze gewoon blij zijn om hem te zien en dat ze hem niet verwacht hadden.