Chapter 17.

Ik probeerde mijn ogen op hem te focusen, maar ze bleven de hele tijd dichtvallen. Als door een waas zag ik hoe Malfoy me geschokt aankeek, zijn handen rood van Cat's bloed.
'Wat is er gebeurd? Ik - Nee, laat maar, eerst haar naar binnen brengen, ze ziet eruit alsof ze dood is.'
Behendig schoof hij zijn armen onder de benen van mijn zus door, verplaatste haar arm zodat hij om zijn nek hing en stond voorzichtig op. Zelfs in deze situatie kon ik zien dat de uitdrukking van bezorgdheid daar niet hoorde, en onnatuurlijk was.
'Je voet,' merkte Malfoy op terwijl hij er met gefronste wenkbrauwen naar keek. Ik kwam moeizaam overeind en bestudeerde mijn voet.
'Het gaat.' Mijn eigen stem leek van ver te komen.
'Denk maar liever aan -'
De brok in mijn keel belette me om verder te praten en ik keek naar Catharina, die slap in Malfoy's armen hing.
'Ja,' beaamde hij mijn afgebroken zin en begon te lopen. Ik probeerde hem te volgen maar de pijn was eenvoudigweg gewoon te hevig. Nadat ik had geprobeerd om mijn voet op de grond te zetten, schreeuwde ik het bijna uit.
Net op het moment dat ik het wilde opgeven en de blonde jongen alleen naar het kasteel wilde laten lopen, hoorde ik een vreemd hoog geluid.
'Wat doet dat beest hier?' vroeg Draco Malfoy zich hardop af en hij bleef staan. Ik keek omhoog. Een prachtige goudrode vogel zweefde boven me.
'Een feniks,' mompelde ik.
'Ksst,' zei Malfoy.
'Nee, niet doen,' stopte ik hem.
De feniks maakte een klagelijk geluid en streek toen neer op mijn schouder.
Ik had al vaker feniksen aangeraakt, er was er zelfs één die een groot deel van mijn leven bij me was gebleven, totdat hij geraakt werd door een verdwaalde spreuk.
'Hee jongen,' zei ik tegen de vogel. Voorzichtig streek ik hem over zijn veren, nog steeds geen gewicht plaastend op mijn voet maar hem omhoog houdend. Malfoy maakte een minachtend geluidje en ik keek hem geërgerd aan, hoewel ik wist dat ik zonder hem niks kon beginnen. Hij ving mijn blik en rolde met zijn ogen. Toen keek hij naar mijn zus in zijn armen. 'Ze verliest bloed.'
'Weet je wat dit is?' Ik tikte zachtjes op het hoofd van de mooie vogel op mijn schouder.
'Tuurlijk. Zo'n beest heeft ons seniele schoolhoofd ook.'
'Dit is een feniks, blondje,' vervolgde ik onverstoord. 'Zijn tranen genezen alle wonden.'
De opmerking die Malfoy had willen maken, slikte hij in bij die woorden.
De feniks leek te reageren en zweefde van mijn schouder naar de grond, waar hij bij mijn voet neerstreek. Malfoy liep een paar passen naar me toe. We keken beiden ingespannen naar de vogel, die met zijn ogen knipperde en een enkele traan op mijn voet liet vallen. Een heerlijke koelte verspreidde zich door mijn voet en van daaruit naar de rest van mijn lichaam.
'Dankje,' fluisterde ik.
Draco liep nog een paar passen naar me toe, liet zich op zijn knieën zakken en keek verwachtingsvol naar de feniks. Hij hield Cat nog steeds tegen zich aan, zijn armen strak om haar heen geslagen.
Haar bloed drupte nog steeds op de grond en ik deed, nu wel mijn gewicht op beide voeten plaatsend, een paar stappen achteruit, wat me een bevreemde blik van de blonde jongen opleverde.
De feniks hupte elegant naar mijn zus toe, sloeg zijn vleugels uit en vloog naar de schouder van Malfoy, wiens ogen zich opensperden. De goudrode vogel boog zijn kop naar Cat toe en mijn uitzonderlijk goede ogen zagen de kristalheldere tranen op haar schouder vallen. Het verse bloed verdween, maar haar shirt zat nog steeds helemaal onder.
Heel langzaam opende mijn tweelingzus haar ogen, maar ze vielen meteen weer dicht.
Malfoy bestudeerde haar.
'Bloedverlies,' was zijn ijzige commentaar na een paar seconden. Van het ene op het andere moment, leek de uitdrukking van bezorgdheid te zijn verdwenen achter het arrogante masker dat ik eerder op zijn gezicht had gezien.
Ik negeerde dit laatste en knikte.
'Hebben jullie geen schooluniformen?' vervolgde hij.
'Jawel -'
Ik keek om me heen. De koffers lagen nog steeds in de trein. Pff.