Because i'm the fucking princess. That's why! ~7~

dit was je slaapjurkje
Iedereen vond dus natuurlijk dat ik die tiara naar de politie moest brengen. Tom: “mag ik hem eens zien?” kate rende al gelijk naar mijn tas en haalde hem eruit. Vol trots liet ze hem zien. Hun zijn dat natuurlijk niet gewend. Ach bij ons thuis kopen we niet zomaar sieraden bij een uitverkoopje. Bill: “wow dat is wel een heel erg grote diamant” kate: “ja duhh hij is toch van de prinses, die gaat echt niet met een klein prul ding rond lopen” kijk zij begrijpt het! georg: “zullen we hem dan maar naar de politie brengen” iedereen knikte natuurlijk behalve ik. Vijf vragende gezichten keken mij dan ook aan. “umm kunnen we hem niet beter morgen terug brengen. Het is al wat later enzo. En kate en ik zijn niet eens normaal aangekleed” probeerde ik mezelf nog te redden. Maar tegen de tijd dat mijn zin klaar was had kate al een broek aan der gat. Kate: “het gaat wel om jou prinses, wil jij niet dat ze gevonden word dan” “liever niet”mompelde ik zacht. Gelukkig had niemand het gehoord. Althans dat denk ik. Alleen gustav keek me raar aan, ik negeerde het maar. Snel trok ik me kleren aan, deed me haar goed en zette een zonnebril op. Ik wil natuurlijk niet dat de politie mij gaan herkennen. Georg: “waarom zet je je zonnebril op, het is al bijna donker?” umm oke snel denken. “duhh omdat ik geen make-up op heb” “dat zal jij nooit begrijpen” zij bill terwijl hij me een knipoog gaf. Echt makkelijk is het niet om telkens maar leugens te verzinnen. En echt goed voel ik me er ook niet bij. Ik hou er niet van om te liegen. Maarja het kan niet anders.

We rijden met zijn alle naar het politie bureau. Als we er zijn rent kate bijna naar binnen. De agenten kijken ons geschokt aan. Popo: “kan ik jullie helpen?” kate: “ja we hebben iets gevonden wat volgens mij tot de prinses toebehoort, de prinses van rusland. We zagen het op tv” kate overhandigt de tiara aan de man die het vervolgens aandachtig bekijkt. Popo: “verrek dat is hem, waar hebben jullie hem gevonden?” weer kijken ze allemaal mij aan. Ow wat moet ik nu weer zeggen. “ ik vond hem in het bos. Ja daar vind ik hem. Aan het einde van de winkelstraat is een park en daaraan zit een groot bos vast, daar vond ik hem” de man knikt. Kate: “dus dat betekend dat de prinses in duitsland is dat is zo cool” popo: “we wisten al dat ze in duitsland was vanwege de creditcard-rekening, er moet alleen nog worden uit gezocht waar in duitsland ze precies is geweest. Maar dat duurt natuurlijk wat langer. In elk geval heel erg bedankt” ow shit. Dat is waar ook. Vader krijgt de rekeningen van de creditcard, dat betekend dat ik heel snel uit dat hotel moet. Maar dan heb ik nog een probleem, waar ga ik dan slapen. Het enige wat ik heb is die creditcard, ander geld heb ik niet bij me.

Ik ontwaak uit mijn trance omdat bill wild met zijn handen voor mijn gezicht zwaait. Bill: “aarde anna, wat is er met je je lijkt opeens zo wit” “ow ik voel me gewoon niet zo lekker, komt denk ik door de kou. Zullen we dan maar weer gaan?” we stappen weer in de auto. Tom: “wij gaan dan denk ik maar gelijk naar huis, moeten we jullie ergens afzetten of gaan jullie mee?” “ja is goed” zeg ik snel. Maar kan ik dan eerst een paar spullen bij het hotel ophalen. Tom: “is goed, ga jij ook mee kate” kate: “um ik moet morgen weer werken dus ik denk dat het beter is als ik in het hotel slaap vannacht” bij het hotel stoppen we en kate en ik lopen naar binnen. Ik wens haar nog een goede nacht en loop dan naar mijn kamer. Ik pak mijn belangrijkste dingen en laat de rest liggen. Ik loop weer naar beneden en stap in de auto. Niet veel later zijn we bij het huis en stappen we weer uit. “kom je weer bij mij slapen?” vraagt bill terwijl hij de voordeur open maakt. “ja is goed” als we binnen zijn lopen we allemaal gelijk naar onze kamers. Iedereen is waarschijnlijk bekaf. “ bill heb jij nog een pyjama voor me” “ja tuurlijk. Hier” en hij overhandigt me een stapeltje kleren. Ik loop de badkamer in en kleed me om. Als ik klaar ben loop ik weer terug en ga gelijk in het bed liggen. Niet veel later lig ik al in een diepe slaap.

Langzaam word ik wakker. Naast me hoor ik nog zacht gesnurk. Voorzichtig sta ik op, ik wil bill nog niet wakker maken. Ik kijk op de klok. 11:37. dat is best wel laat. Ik loop de trap af als ik de bel hoor gaan. Aangezien ik er toch bijna naast sta doe ik maar open. Een hysterische kate staat gelijk voor me neus. “heb je enig idee wie er vanochtend voor jou in het hotel waren? De FBI! Waarom zoekt de FBI jou. Wat heb je gedaan. Vertel het me” schreeuwt kate. Snel druk ik me hand op haar mond. “ssstt! Kom mee dan leg ik het je wel uit” “je bent toch niet één of andere moordenaar toch?” “nee natuurlijk niet! Zie ik er zo uit dan?” “ nee niet echt, maar je weet maar nooit” even denken een ruimte waar ik zeker weet dat niemand ons kan horen. Ja ik moet het haar wel vertellen. Ik wil niet dat ze denkt dat ik een moordenaar ben ofzo. Zo goed ken ik dit huis nou ook weer niet. Dan maar naar de tuin. Ik trek kate mee naar buiten en ga op een stoel zitten. “ik denk dat het beter is als je ook even gaat zitten”ze doet wat ik zeg en ik ga weer verder “weet je nog van die tiara, en dat ik veel verschillende talen kan spreken en dat ik van rusland kom.” nadenkend knikt ze en ik zie dat ze begrijpt waar ik heen ga met dit gesprek. “ik weet niet hoe ik dit makkelijk kan zeggen dus ik zeg het maar gewoon. Ik ben de prinses van rusland” ik zie kate der ogen mega groot worden en haar mond staat een stukje open. Na een korte stilte barst ze los “ergens in mijn hoofd had ik die gedachtens en ik maar denken nee dat kan niet. En dan is het toch zo. Dit is echt mega tof! Wat denk je dat de andere zullen zeggen” “welke anderen?”onderbreek ik haar. “kate ik wil niet dat iemand dit weet” “waarom niet dan” ik vertel haar het hele verhaal en aandachtig luistert ze. “... en dat was het wel zoon beetje” “wow heftig, maar wat ga je nu doen dan. Ik bedoel ze zoeken je overal” “ik was wel al van plan om terug te gaan natuurlijk, ik wist alleen niet dat het zo snel zou zijn. En ik wist ook niet dat ik vrienden zou maken” kate: “wow hoe bedoel je, geef je het nu al op? Dacht het niet nu is super kate hier om je te redden” haha raar kind is het ook. En toch weet ze me altijd weer op te vrolijken. Opeens horen we meerdere voetstappen onze kant opkomen......

het moet natuurlijk wel spannend blijven hea
zouden jullie aub een een cijfer geven