Because i'm the fucking princess. That's why! ~2~

finaly a real friend
Ik pak me nieuwe tas en prop er mijn spullen in. Wat zal ik eerst doen een discotheek of een concert. Naar een pretpark of een dierentuin. Er zijn zoveel dingen die ik wil doen! Vrolijk loop ik naar de centrale hal van het hotel. Iedereen die ik tegen kom begroet ik enthousiast en vrolijk begroeten ze me terug. Als ik in de hal ben aangekomen loop ik naar de balie en druk op het belletje. Er komt een jonge vrouw aangelopen. Vrouw: “kan ik u helpen?” “ja ik vroeg me af of u misschien een folder heeft van wat je allemaal kan doen hier in de beurt” de vrouw loopt weer weg en niet veel later komt ze terug met een folder. Ik bedank de vrouw en lees de folder aandachtig. Het duurt even voordat ik het opgeef. Duits vond ik vroeger al een moeilijke taal. Ik heb toen ik klein was veel talen moeten leren. Tja met het tsaar van Rusland als vader moet je veel talen kennen. Je weet maar nooit wanneer je het nodig kan hebben. Spreken en verstaan kan ik wel, alleen met lezen heb ik nog een probleem. Ik loop weer naar de vrouw toe en vraag wat zij me kan aanraden. Ik ga natuurlijk niet zeggen dat het me niet lukt om de folder zelf te lezen, dan kom ik nogal dom over. Mijn trots is nou eenmaal heel belangrijk voor me. Ik zie dat de vrouw me goed bekijkt en dan diep nadenkt. “ik denk dat dit wel iets voor u is” weer geeft de vrouw mij een folder. Op de voorkant staat met grote letters: TOKIO HOTEL. Vragend kijk ik de vrouw aan. “hotel? Maar ik vind dit hotel wel prima hoor” ze vrouw grinnikt even. “ tokio hotel is een muziekband, vanmiddag geven ze een concert” met pretoogjes kijk ik de vrouw aan. “een concert daar wil ik al heel lang heen. Waar is het. Wat voor muziek maken ze. Uit wie bestaat die band dan?” vraag ik aan één stuk door. “ het is hier niet ver vandaan, ze maken mooie muziek en de band bestaat uit vier jongens. Ik ben alleen bang dat het concert is uitverkocht. Ik kan wel even voor u op de computer kijken als u dat wil?” dankbaar kijk ik de vrouw aan. “dat zou fijn zijn” de vrouw tikt wat op de computer. Na een paar minuten kijkt ze me weer aan met een blik van: sorry. Teleurgesteld kijk ik even naar de grond. “in ieder geval bedank”zeg ik en wil me om draaien om weg te lopen als ik een hand op me arm voel die me voorzichtig maar toch snel weer terug draait. “ik heb 2 kaartjes voor het concert. Eigenlijk zou ik er met mijn vriend heen gaan maar die heeft me een paar dagen geleden gedumpt. Misschien wil je met mij mee gaan.” ik sta verstelt. Dit is echt voor het eerst dat iemand die ik nauwelijks ken iets persoonlijks tegen mij vertelt. En ze vraagt of ik met haar mee wil gaan. Ik twijfel geen moment en zeg gelijk: “natuurlijk wil ik met je mee gaan hoe kan ik je ooit bedanken?” “we verzinnen wel wat. Ik ben trouwens kate”ze steekt der hand uit en ik pak hem maar aan. Voorzichtig schud ik hem heen en weer. Ik ben gewend dat mannen er een kus op geven en vrouwen gewoon voor me buigen. Maar dat is gelukkig niet meer zo. Ik ben eindelijk vrij. “ik ben anast... umm anna, het is me een genoegen" glimlachend kijk ik de vrouw aan. Droom ik nou of heb ik zojuist een vriendin gemaakt. Ik kan wel een gat in de lucht springen. “mag ik misschien vragen hoe oud je bent?” “natuurlijk mag dat, ik ben 17 jaartjes oud” 17 jaar ik dacht dat ze al een stuk ouder was. Misschien komt het door het nette uniform dat ze aan heeft. Kate: “ en hoe oud ben jij?” en ze noemde me jij in plaats van U. mijn dag kan niet meer stuk. “ ik ben 16 jaar, ook bijna 17” kate : “ oke, ik moet nog een half uurtje werken zal ik daarna naar je kamer komen?” “weet je welke het is?” kate: “ natuurlijk ik werk hier toch” owja dat is waar ook. Lekkere domme opmerking. Als er een andere klant aan de balie komt moet kate weer verder met werken en ik ga naar mijn kamer.

Na een half uurtje word er op de deur geklopt. Ik doe open en zie een vrolijke kate voor de deur staan. “kom binnen” ze komt binnen en kijkt haar ogen uit. Kate: “ik werk hier en zelf ik heb nog nooit het penthouse gezien” ik glimlach even flauwtjes naar der en zeg snel: “ achja rijke vader” ik bekijk het meisje goed. “ga je dat aanhouden naar het concert?” ze kijkt naar haar werk kleding en zegt dan: “ik heb niet veel keus, ik ben vanochtend in alle haast mijn sleutel voor het huis vergeten, en der is niemand thuis dus kan ik geen andere kleren ophalen” nog eens bekijk ik het meisje goed. Ze is ietsjes langer als mij maar ik denk wel dat ze mijn maat past. “ik heb wel wat voor je denk ik” ik loop naar de kast en kijk tussen de CHANNEL jurkjes die ik vanmorgen had gekocht. Ik denk dat ze een beetje te netjes zijn voor een concert. Al helemaal voor een concert van een rockband. Ik denk niet dat die mensen in netten jurkjes lopen. Ik draai me om en kijk kate lachend aan. “ shopping time”. Ze begint gelijk te lachen en vertelt me welke kleding winkels hier in de buurt goed zijn terwijl we ondertussen weer naar beneden lopen. Ze loopt naar haar werk kluisje en pakt haar portemonnee eruit. Ik zie dat ze hem openen doet en zielig naar het briefje van 20 euro kijkt. Dan draai ze zich om en zegt nep vrolijk: “zullen we maar gaan dan?” ik pak haar portemonnee uit haar handen en doe het terug in haar kluisje en zeg: “jij heb voor de kaartjes gezorgd dan zorg ik voor de kleding, zie het maar als dat bedankje wat je nog te goed had” gelijk klaart haar gezicht weer op en zegt ze: “danke”. We lopen het hotel uit en lopen een grote winkel straat in. Overal waar je kijkt zie je bekende merken op borden boven de winkels hangen. Kate: “weet je zeker dat je de kleding wil betalen, het is hier niet echt goedkoop” ik ga dat arme kind is verwennen met wat mooie kleding. Zonder antwoord te geven trek ik haar mee een winkel in. Kate: “ik denk dat dat een ja is”vrolijk knik ik en beginnen we met onze zoektocht naar de perfecte kleding. Met een paar hangers lopen we naar de pashokjes. Sommige outfits zien er echt belachelijk uit. We hebben de grootste lol en uiteindelijk hebben we de perfecte jurkjes gevonden die perfect bij elkaar passen.( staan in de andere uitkomst)

We lopen weer terug naar het hotel en kleden ons om. Kate: “mag ik je make-up doen?” ach ja waarom ook niet. “ natuurlijk, als ik er maar niet als een clown uit ga zien” “een beetje meer vertrouwen in mij hé” het klink gek, maar ik vertrouw haar ook. Terwijl ik haar maar een paar uur ken. Best raar eigenlijk. Gister voelde ik me zo ongelukkig en alleen ook al had ik zoveel mensen om me heen. Mensen die niet echt om me geven. Mensen die alleen maar voor me werken of alleen maar aardig tegen me doen omdat ik de prinses ben. En kate doet aardig tegen mij om wie ik ben, niet om wat ik bezit. Ik ben natuurlijk wel van plan om terug te gaan, dat dit gewoon een soort vakantie voor me is. Maar ik krijg steeds meer zin om hier voor altijd te blijven. Maar dat gaat helaas niet. Papa gaat natuurlijk eerst heel Rusland laten doorzoeken als hij merkt dat ik er niet ben, en daarna zal hij verder gaan zoeken. En uiteindelijk zal hij me vinden hoe dan ook. Dat weet ik zeker.

Als we klaar zijn kijken we beide tevreden in de spiegel. We kijken elkaar aan en kate steek haar hand in de lucht. Ik kijk haar vragend aan en steek onzeker ook mijn hand in de lucht. Lachend slaat ze tegen mijn hand aan en zegt: “high five, dat ken je toch wel” “ja natuurlijk, sorry was er even niet met mijn gedachten bij”lieg ik snel. High five? Een beetje met je handen tegen elkaar slaan? Nog nooit van gehoord! Ach ja, zo leer ik ook nog eens iets.

We stappen in de taxi op weg naar het concert. Ondertussen vertelt kate me alles over de jongens in de band: “het zijn vier jongen en 2 ervan zijn broers, ze zijn een tweeling.” ze pakt haar mobiel en laat een afbeelding zien van 4 jongen die waarschijnlijk de band vormen waar we zo meteen naar gaan luisteren. “ dit is georg, dit is gustav, en dit is de tweeling bill en tom” zo verteld ze me nog veel meer tot we er zijn. We stappen uit en alle blikken zijn gelijk op ons gericht. Vind je het gek als je aankomt in een limousine. Zelfverzekerd paradeer ik naar de rij. Kate in tegenstelling loop er bij als een zielig hondje. Ze loop in elkaar gekropen achter me aan. Plots stop ik en draai me naar haar om. Met mijn handen laat ik haar recht staan. “een beetje zelfverzekerder mag wel hoor. Kijk hoe je er uit ziet, als een prinses!”opgelucht lacht ze en zegt: “meen je dat echt?” “natuurlijk meen ik dat!” we lopen weer verder en dit keer allebei met onze rug recht en een grote glimlach om onze gezicht. Ik schrik even als ik wat bij me arm voel. Ik kijk naar me arm en zie dat kate de haar arm in de mijne heeft gehaakt. Mijn glimlach verandert in een big smile.

Kate en ik staan wat te praten als opeens alle meisjes als gekken beginnen te rennen voor hun leven. Kate trekt me snel mee. Oké wat gebeurt er. Wat is er aan de hand. Is er iemand vermoord? Als we weer stoppen staan we met alle meisjes op elkaar gepropt. “wat is er aan de hand?” vraag ik bang aan kate. “ hoe bedoel je? Er niks aan de hand, maar je wilt toch niet helemaal achteraan staan?” ik kijk even naar het podium in de verte en naar alle meisje rond om me die aan het schreeuwen zijn. Aha ik snap hem. Ze willen gewoon allemaal zo dicht mogelijk bij de optredende jongens staan. Het valt me ook op dat bijna iedereen hier vrouwelijk is. Zullen wel leuke jongens zijn dan.
Het geduw word steeds erger en ik begin me toch wel benauwd te voelen. Ik ben dit dus echt niet gewend. Mensen moeten altijd wel minstens 2 meter afstand van me houden, en ze mogen me ook niet zomaar aanraken. Behalve als ze me moeten helpen met een belachelijk grote jurk aan te trekken ofzo. Ik heb het gevoel dat ik geen lucht krijg en als ik keiharde muziek door de boxen hoor komen word ik nog erger geplet. Ik zie kate's bezorgde gezicht en niet veel later word het zwart voor mijn ogen.

Ik schrik wakker en zit gelijk recht overeind. Ik kijk om me heen en zie dat ik op een soort van brancard lig. Ook zie ik twee mannen in het wit gekleed en met een kapje op hun hoofd. Dokters. Doc1: “ah je bent wakker. Hoe voel je je?”ik geef geen antwoord en probeer na te gaan wat er is gebeurt. Doc2: “kun je me je naam vertellen?” “nee, um ja natuurlijk. Mijn naam is anna. Wat is er gebeurd? Waar ben ik?” doc1 “je bent flauwgevallen, en je vriendin heeft je naar ons toegebracht. Dit is de EHBO-post van de concertzaal. Het gebeurt wel vaker dat mensen flauwvallen tijdens een concert van tokio hotel”. Doc2: “alleen de meeste meisjes vallen pas flauw als de band ook daadwerkelijk op het podium staat” even lachen de beide dokters. Ik kijk ze arrogant aan. Dan word de deur geopend en komt kate binnen. Kate: “gaat alles goed met je? Ik heb me zo een zorgen over je gemaakt” “ja het gaat alweer beter, heb je nou de hele tijd buiten gezeten?” “ik kan je toch moeilijk alleen laten. Samen uit, samen thuis!”dat arme kind heeft het concert gemist omdat ik flauw ben gevallen. Dat is het liefste dat iemand ooit voor me gedaan heeft. Althans wat iemand heeft gedaan om mij. “dat had je toch helemaal niet hoeven doen” “ach ja ik had nog nooit zo een EHBO-post gezien dus ik dacht kan wel interessant zijn toch?” zegt ze lachend. Ik weet dat ze dat niet meent. Natuurlijk had ze veel liever het concert gezien dan een paar uur voor een EHBO-post zitten wachten tot ik eindelijk wakker word. Maar nou heeft ze wel bewezen dat ze echt om me geeft, en wat dat voor mij betekend kan ik niet uit leggen. Wat ik wel kan zeggen is dat ik deze hele dag niet snel zou gaan vergeten, behalve dan een paar uur. Die kan ik me niet meer herinneren. Maar dat vind ik ook niet zo gek als je voor pampus ligt.

Er word op de deur geklopt en er komen 5 mensen naar binnen gelopen. Vragend kijk ik de ze aan. Misschien horen ze bij de dokters. Ze komen op me af en één vraagt: “gaat het al weer wat beter?” raar kijk ik hem aan en kijk vervolgens naar kate. Ze staat met haar mond wagenwijd open. Ik kijk weer naar de jongen en zeg: “met mij gaat het prima hoor, maar wat kan jou dat eigenlijk schelen. Je kent me toch niet” verbaast kijkt de jongen naar de andere jongens en daarna naar de dokter. Doc1: “misschien is haar geheugen nog niet helemaal terug, ze is pas net wakker” beledigt kijk ik naar de dokter. “met mijn geheugen is niks mis! Waar zou ik die jongen van moeten herkennen dan?” kate schraapt der keel en komt ook naar mij toegelopen en zegt zacht: “anna dit is nou tokio hotel” wat ! Zet ik mezelf weer voor lul. Ik kijk nog eens goed naar de jongens. Ik trek kate aan der arm wat naar beneden zodat ik in haar oor kan fluisteren: “ik dacht dat je zei dat het er maar vier waren” “die grote kerel is beveiliging, dat staat mega groot op zijn jas. Weet je zeker dat je je wel goed voelt?” fluistert ze terug. Ik geef maar geen antwoord. En kijk verslagen voor me uit. Nou denken ze allemaal toch al dat ik gek ben. Tja ik kan gewoon geen Duits lezen, kan ik het helpen. Ik kijk weer naar de jongen die vroeg of het beter ging en zeg: “sorry dit is de eerste keer dat ik naar een concert van jullie ga, het is zoiezo de eerste keer dat ik naar een concert ga. Tot vanmiddag kende ik jullie niet eens. Ik heb jullie alleen op een plaatje gezien, maar ik heb jullie niet zo snel herkend” beschaamt kijk ik naar de grond. “dat maakt toch helemaal niet uit.”zegt de jongen weer. “dan zal ik maar even voorstellen. Nou ik ben bill en ik ben de zanger van de band. Dat is tom die speelt gitaar, dat is gustav die bespeelt de drum en dat is georg die speelt de basgitaar.” ik kijk de jongens één voor één aan. “leuk jullie te ontmoeten” zegt ik dan maar. Wat moet ik anders zeggen. “als je zeker weet dat je je al beter voelt, heb je misschien zin om met ons naar de after pary te gaan?” even kijk ik kate aan omdat ik geen idee heb wat dat precies in houd zoon after pary. Kate knikt wild met haar hoofd. Ik kijk weer naar de jongens en zeg: “umm oke is goed” de jongens lachen en kate help me met opstaan. Kate bedankt nog even de dokters en dan lopen we weg. Ik ga ze niet bedanken. Ze hebben me toch best wel pissig gemaakt toen ze zeiden: de meeste meisjes vallen pas flauw als de jongens op het podium staan. Stelletje mafketels. We lopen achter de jongens aan door de lange gang als die bill ineens naast me komt lopen. Bill: “waarom was je eigenlijk flauwgevallen dan als je ons toch niet kent?” “ik ben het niet echt gewend om plat gedrukt te worden door honderden gillende meisjes” hij lacht even en zegt dan: “ja daar kan ik me wat bij voorstellen” ik denk niet dat hij zich mij situatie kan voorstellen, maar ik zag er niks van anders verlul ik mezelf nog. Als we buiten zijn stappen de jongens in een grote auto. Ik en kate stappen ook in. Na een paar minuten zijn we er al.

We stappen weer uit en lopen weer achter de jongens aan. Per ongeluk bots ik tegen een voorbijganger aan die zegt: “Guarda dove si cammina cagna” beledigt kijk ik hem aan en zeg: “tenere la bocca” en loop weer door. Kate kijk me raar aan en vraagt: “ oke en welke taal was dat?” “ow Italiaans antwoord ik luchtig” nou kijkt kate nog verbaasder. “oke je kan Italiaans en Duits en wat nog meer want ik weet dat je geen echte Duitser bent, dat hoor ik aan je accent” ow shit! Straks heeft ze me door. “nou ik ben Russisch en op school heb ik Duitse en Italiaanse les gehad” zeg ik snel. Het is niet echt een leugen. Toch? “wat zij hij dan?”vraagt kate “toen ik tegen hem aanbotste zij hij; kijk uit waar je loopt trut en toen zij ik gewoon houd je bek. Niet echt iets bijzonders” “ow oke” als we er zijn lopen de jongens naar binnen maar de bodyguard houd ons tegen. Bill zegt wat in zijn oor en hij laat ons toch door. We gaan met zijn alle aan de bar staan. Tom: “ wat willen jullie drinken?” kate: “doe maar een bacardi mojito” tom: “en wat wil jij” “doe maar hetzelfde als kate” als ik alcohol dronk was het altijd iets van wijn ofzo. Tom geeft me een glas aan. Ik kijk er naar en dan naar kate die een klein slokje van haar glas neemt. Ik neem een grote slok en krijg het met moeite door me keel. Ik had beter een klein slokje genomen. In eens verandert de muziek van ruig naar rustig. Een paar loopt de dansvloer op en ze beginnen met dansen. Aandachtig kijk ik naar het dansende paar. Zo dansen wij ook altijd als papa weer een saai feest geeft. Ik draai me om en kijk bill aan. “zullen we ook gaan dansen?” “nou ik ben al niet zo goed in dansen en ik wist niet eens dat die manier van dansen nog bestond dus ik pas” hij moest eens weten. Zeker wel dat die dans nog bestaan ik doe hem bijna elke week. Dan ik ik de andere jongens aan die ook één voor één nee knikken. Tom: “wil jij zeggen dat jij wel zo kan dansen dan?” “natuurlijk in Rusland gebruiken we vaak deze dans” weer kijkt kate me vragend weet niet hoe ik dit aan haar moet gaan uitleggen dus kijk ik snel de andere kant op. Er komt een man in een net pak naar me toegelopen: “mag ik deze dans van u?” “maar natuurlijk”zeg ik met een lach. We beginnen sierlijk te dansen en veel mensen kijken jaloers toe. Als we klaar zijn pak de man mijn hand vast en geeft er een kus op en doet een kleine buiging terwijl hij zegt: “bedank voor deze dans” ik pak me jurkje vast en maak ga even door me knieën en zeg: “graag gedaan” ik loop weer terug naar kate en de jongens. Met open mond kijken ze me allemaal aan. Kate: “waar heb jij geleerd om zo mooi te dansen?” ik haal me schouders op en ga weer zitten. Sja dat is iets dat ik ze nooit zal vertellen. Alles wat net gebeurde laat me zo erg denken aan thuis. Ik weet dat ik hier meer plezier maak maar toch heb ik een soort van heimwee.

Ik heb hem extra lang gemaakt omdat ik morgen weer naar school moet en het dus wat langer kan duren voordat ik weer verder ga maar ik ga me best doen;)

de linker ben jij en de rechter is kate