Because i'm the fucking princess. That's why! ~1~

laat aub even weten of ik door moet gaan of niet


dit was je slaap kamer
Mijn naam is Anastasia Romanov, en ik ben prinses van Rusland. Het klink heel leuk natuurlijk, om prinses te zijn. Maar dat is het niet. Ik wil dingen doen die normale mensen van mijn leeftijd ook doen. Zoals naar een concert gaan, of gewoon een keer naar een discotheek ofzo. De enige feestjes die ik meemaak zijn ontzettend saai. Alle mannen in strakke pakken, en alle vrouwen in lange jurken. Die dan netjes gaan dansen op rustige muziek. Ik heb daar genoeg van. Ik wil hier weg. Ze kunnen me toch wel missen. Ik ben de jongste dochter van de tsaar. Dus als pappa ooit vervangen moet worden komen eerst mijn 3 zussen nog, en als die om één of andere rede niet kunnen dan kan me kleine broertje het nog altijd overnemen.



Ik lig in bed na te denken over wat normale mensen nu aan het doen zijn als er op de deur word geklopt. “ binnen”. Er komt een vrouw in uniform binnen. Ze loopt naar het grote raam en schuift de lange gordijnen opzij. Het felle licht schijn op me gezicht en ik besluit me bed uit te gaan. Als ik me bed uit ben loopt de vrouw er snel heen en trekt de dekens recht. Ik loop naar mijn badkamer en laat het bad vol lopen. Als het bad vol is trek ik me nachtjapon uit en gooi het gelijk in de wasmand. Ik stap in het grote bad dat is versiert met gouden randen en prachtige geschilderde afbeeldingen. Langzaam laat ik mezelf in het warme water zakken en probeer me gedachten opzij te zetten. Na een lange tijd begint het water te koud voor me te worden en besluit ik me maar te gaan klaar maken. Ik stap nog even snel onder de douche om me af te spoelen en daarna loop ik naar de grote kast die in de hoek staat. Ik pak er een grote handdoek uit en sla die om mijn lichaam, daarna pak ik een wat kleinere handdoek en doe die rond mijn haren. Ik loop de badkamer uit en loop naar mijn kast. Ik open de deur en loop naar binnen( ja inloopkast ). Ik pak wat ondergoed en trek het aan. Dan pak ik de jurk die ik gister al klaar had gelegd en zoek er bijpassende schoenen bij. Ook pak ik mijn tiara. Als ik alles heb loop ik weer terug naar mijn kamer en leg alle spullen op mijn bed neer. Dan komt dezelfde vrouw als net weer binnen gelopen en help me met mijn jurk aan te trekken ( de jurk die je aanhad staat in de andere uitkomst). Als ik de jurk aan heb loopt ze weer weg. Snel steek ik me krullen op. Ik laat me voeten in de schoenen glijden en zet de tiara op mijn hoofd. Ik kijk in de spiegel en vind het wel best. Ik loop mijn kamer uit en beland in een lange gang.

Na ongeveer 10 minuten gelopen te hebben ben ik bij de eetzaal. Als ik binnen kom zie ik dat iedereen al aan tafel zit. Snel loop ik er ook heen en schuif aan. “goede morgen vader, goede morgen moeder” alle bij geven ze me een knik en dan beginnen we met eten. Alweer ben ik er met mijn gedachten niet bij. Elke keer als ik iets doe dan denk ik hoe andere mensen dat zullen doen. Misschien een beetje ingewikkeld. Ik zal een voorbeeld geven. Als wij ontbijten wordt er bijna niet gesproken, maar andere mensen hebben misschien wel hele gesprekken aan tafel. Ik zou dat graag een keer mee willen maken. Om gewoon een dagje bij een ander gezin te wonen. Maar dat gaat helaas niet. Veel kinderen willen graag een prinses zijn, dat is voor hun een droom. Voor mij is het een droom om een normaal meisje te zijn. Waar mensen gewoon mee durven te praten zonder te stotteren. Zonder dat ze me steeds U noemen ook al zijn hun veel ouder dan mij. Dat ze gewoon met me praten zonder eerst een buiging te maken. Wat verlang ik daarna. Als we klaar met eten zijn. Staan als eerst mijn ouders op en lopen weg. Als ze de deur uit zijn sta ik samen met mijn broertje en mijn zussen ook op en lopen alle naar onze kamer.

Daar aangekomen ga ik achter mijn spiegel zitten en zet mijn tiara weer af. Ook me haar doe ik weer los. Ik kijk naar mijn spiegelbeeld en zie een ongelukkig meisje terug kijken. Ik pak mijn haar vast en doe het strak naar achter met mijn handen. Ik kijk aandachtig naar mijn gezicht. Als ik geen tiara op had, en ook geen grote jurk aan zou hebben. Zouden mensen mij dan herkennen? Ik denk dat bijna niemand het zou zien. Ik schrik als ik via de spiegel een vrouw achter me zie staan. “pardon uwe majesteit, het was niet mijn bedoeling u te laten schrikken” de vrouw kijkt me bang aan. Bang dat ik boos op der ga worden of dat ik haar misschien ga ontslaan. “het was niet jou schuld, ik was aan het dagdromen” antwoord ik dan maar om haar te kalmeren. Ze kijkt me dankbaar aan en zegt: “laten we maar snel uw haar en make-up doen” dat is waar ook. Vanavond is er weer een saai feest in het paleis. Er komen een paar mannen van het bestuur van Duitsland. Als de vrouw klaar is met mij make-up en mijn haar gaat ze weer weg. Nog steeds zit ik met het idee in mij hoofd dat waarschijnlijk niemand me zal herkennen als ik weg zou lopen. Maar ja makkelijker gezegd dan gedaan. Heb je ooit de poort van het paleis gezien. Er staat zoveel beveiliging dat ik er niet zo maar langs kan. En erover heen klimmen is ook geen optie. Die poort is mega hoog. Ik schrik op uit mijn gedachten als er weer op de deur word geklopt. “binnen”zeg ik weer. De vrouw doet de deur open en blijft in de deuropening staan. “u word verwacht in de balzaal mevrouw” ik knik naar der en ze gaat weer weg. Ik zet me tiara weer op en loop naar de balzaal. Daar aangekomen loop ik naar me vader toe. Hij is druk aan het praten met de Duitse mannen. Als hij me ziet legt hij zijn hand op mijn schouder en zegt: “ dit is mij jongste dochter Anastasia” ik steek me hand uit en de mannen pakken hem één voor één aan en geven er een kus op. Als ze klaar zijn loop ik weer weg. Ik kijk rond en zie mensen vrolijk dansen. Allemaal lachen ze. Ik niet. Behalve als iemand me aankijkt dan zet ik even een nep lachje op. Wie hou ik voor de gek. Ik hoor hier niet. Iedereen is hier gelukkig behalve ik. Ik voel de tranen alweer komen dus loop ik snel maar onopvallend de balzaal weer uit. Ik ga op de grote trap in de hal zitten als ik de tranen niet langer tegen kan houden. Na een lange tijd hoor ik mannen stemmen. Ik verstop me achter een grote ouderwetse klok die ook ik de hal staat. Ik zie de Duitse mannen langs lopen en als ze de hoek om zijn loop ik ook naar de hoek. Langzaam volg ik ze en zie dat ze naar buiten lopen. Ook ik loop stiekem naar buiten. Er komen drie auto's voor gereden. Eerst een normale zwarte auto, dan een lange zwarte limousine en dan een soort pik-up truck. De beveiliging gaat in de eerste auto zitten de mannen van het bestuur in de limousine en in de laatste auto gaan de geschenken van mijn vader voor de mannen. Ik bedenk me geen moment en ga achter in de laatste auto zitten. Ik verstop me achter een soort van standbeeld. Ik schrik als de auto weer gaat rijden. Ik zie het grote paleis steeds kleiner worden. Even houd ik me adem in als we door de poort moeten maar gelukkig ontdekken ze me niet. Nu pas heb ik door wat ik zonet heb gedaan. Ook besef ik dat ik nu op weg naar Duitsland ben. Achter in een een pick-up truck. Dit gaat een koude nacht worden. Langzaam maar zeker val ik in slaap.

Ik word wakker omdat ik met mijn hoofd tegen de zijkant van de auto aan knal. Langzaam open ik me ogen en zie dat de auto stil staat. Ik sta op en zie de zon opkomen. Ik geniet even van de prachtige natuur maar dan spring ik snel op de grond en loop het bos in. Hier kan niemand me ten minsten zien. Ik zie de auto's weer weg rijden. Ik loop dieper het bos in en weet begot niet waar ik nou eigenlijk heen moet. Na een tijdje lopen verandert het ruwe bos in een net parkje. Dan loop ik een straat met winkels in. Ik kijk om me heen. Gelukkig is het rustig. Volgens mij is het ook nog heel vroeg. Ik zie dat sommige winkels nog aan het openen zijn. Ik zie een groot bord hangen met daarop de letters: CHANNEL. Gelijk loop ik de winkel in en kijk wat tussen de rekken. Met me armen vol kleding loop ik naar de kassa. De vrouw kijkt me raar aan. Ik pak een klein tasje dat ik gisteravond om me schouder had gehangen. Cassiére: “dat word dan 3471,- euro” de vrouw kijkt me gemeen lachend aan alsof ze denk dat ik niet zoveel geld heb. Ik pak mijn creditcard en geef het aan de vrouw. Ze haalt het kaartje dan toch door zoon machine. Op het beeldscherm komt groot te staan: U heeft betaald. Ze vrouw kijkt me arrogant aan maar ik trek me er niks van aan en loop met een big smile op me gezicht de winkel uit. Daarna ga ik op zoek naar een hotel. Als ik een mooi groot hotel heb gevonden huur ik een kamer en kleed me om. Ook doe ik me make-up anders dan normaal. Ik pak een stijltang die ik op weg naar het hotel ook nog gekocht heb en ga met het ding over mijn krullen heen. Ik kijk in de spiegel en ben blij met het resultaat. Niemand die me nu nog kan herkennen.

ps. laat aub even weten of ik nog door moet gaan.

pps. tokio hotel komt er ook nog wel in voor als ik door ga

dit was de jurk die je aan had^