Verlies - 58

De dag was aangebroken dat de vuurheer de meesters kwam halen. ’s Morgens vroeg al riep de prinses iedereen samen. Een laatste keer werd alles herhaald waar op gelet moet worden. Daarna nam een wachter me mee naar de gevangenis en gaf me mijn vuurnatie uniform terug. Met tegenzin trok ik het aan. Daarna bond de wachter mijn handen op mijn rug. De admiraal en de andere gijzelaar waren ook uit hun cellen gehaald en hadden zich eveneens omgekleed. Met z’n drieën werden we naar het paleis gevoerd.
“Waarom ben je niet meer langsgekomen?”, siste de admiraal me kwaad toe. “Je had me meer informatie moeten brengen, na die ene keer.”
“Wat?”, vroeg een bewaker kwaad. “Heb jij hem opgezocht?” Hij leek woedend.
“Idioot, dat mochten ze niet weten”, gromde ik naar de admiraal. Een wachter sleurde me aan mijn arm een verlaten gang in.

“Wat doen we nu?”, vroeg hij zacht.
“Aan de prinses laten weten dat ik stout geweest ben”, grinnikte ik. Dit kwam geweldig goed uit. “Zo heeft ze een reden om mij weer wat minder te vertrouwen, zodat ik de vuurheer nog een tijdje aan het lijntje kan houden.”
“Hmm, ben je zeker dat je hier dan nog kan blijven?”
“Ik denk het wel”, aarzelde ik. “De vuurheer wil hier absoluut een spionne, als ik wat toneelspeel en de prinses om vergiffenis smeek zou het moeten lukken.”
“Goed dan, schrijf haar maar even een briefje, dan doe ik alsof ik daarmee doorgeef dat je stout geweest bent”, grijnsde de wachter. Hij gaf me pen en papier. Snel schreef ik een briefje.

Yue,
De admiraal heeft zich laten ontvallen dat ik hem heb opgezocht, terwijl dat zogezegd niet mocht. Zeg dat straks in volle zaal, waar de vuurheer bij is. Ik zorg wel dat ik hier kan blijven, maar zo heb jij een reden om me zogenaamd niet meer te vertrouwen, en kan ik de vuurheer nog een tijdje aan het lijntje houden.
Lizzie

De wachter nam het briefje aan en greep mijn arm weer beet. Snel gingen we de anderen achterna. Ze waren echter al in het paleis toen we aankwamen. De wachter bracht me tot bij de prinses en gaf haar het briefje. Ze las het en wierp me meteen een woedende blik toe. Ik boog mijn hoofd, als een soort schuldbekentenis. Maar eigenlijk had ik moeite om mijn lach in te houden.