Soft spoken with a broken jaw[8]

just a great first day
Onderweg naar huis word er ook niet veel gesproken. Als we thuis zijn ga ik gelijk op de bank zitten. “kom ik zou je onze muziek nog laten horen” zegt hij terwijl hij me weer van de bank aftrekt. We lopen naar boven en als we bij zijn kamer zijn duikt hij gelijk in zijn kast. Ik ga op zijn bed zitten en kijk om me heen. Best wel coole kamer heeft hij. Niet veel later komt hij zijn kast uit waar hij half ingekropen was, met een cd in zijn hand. Hij doet de cd in zijn stereo en kijkt me aan. Ik hoor prachtige klanken uit de stereo toren komen, en even sluit ik mijn ogen zodat ik nog beter kan luisteren. Als de muziek afgelopen is doe ik mijn open. Het eerste wat ik zie is bill zijn gezicht die wel heel dichtbij is, ik schrik en deins naar achter. Had ik beter niet kunnen doen. Ik val keihard op de grond. “hahaha” bill lacht zich helemaal dood. Maar ik vond het niet zo grappig. Ik sta met veel moeite op en wrijf even aan de pijnlijke plek op mijn achterhoofd. Dan kijk ik boos naar bill. Hij draait zich om en gelijk lacht hij niet meer. “amanda umm je um hoofd bloed” ik kijk naar mijn had waarmee ik net over mijn hoofd wreef en zie allemaal bloed er op. Bang kijk ik bill aan die me gelijk vastpakt. Ik voel me heel erg duizelig en voor ik het weet zie ik alleen nog maar zwart voor mijn ogen.

Ik word wakker en kijk om me heen. Ik zie dokters druk heen en weer rennen. Dan komt er een zuster met een soort van zuurstofmasker naar me toe gelopen. Als het masker mijn gezicht raak word ik gelijk weer moe en val weer in een diepe slaap.

Weer word ik wakker, maar mijn ogen zijn te zwaar om te openen. Ik heb een hele irritante steek in mijn achterhoofd. Het doet ook best wel pijn. Ik rust nog even uit, maar na een tijdje word ik toch te nieuwsgierig door de vragen die in mijn hoofd spelen. Ik probeer mijn ogen nog eens te openen. Met veel moeite lukt het dan. Gelijk zie ik een dame naar me toe lopen. “amanda, gaat het al wat beter” ik probeer te zeggen dat het wel gaat maar het enige dat uit mijn mond komt is wat gekreun. “doe maar rustig, je zult vast nog wat duf zijn na zoon narcose” narcose! Maar dat doet ze toch alleen als ze je gaan opereren. Oke nu wil ik echt weten wat er is gebeurt. Ik gebruik al mijn kracht om mijn ogen verder te openen. Ik zie dat die dame van net simone was. Ook zie ik dat bill, tom en gorden er ook zitten. “www...” meer krijg ik niet uit mijn mond. “ wat is er schat” en simone komt weer dichterbij. “wwaat ise ge- gebeurd” “weet je dat niet meer, je was gevallen” ja duh dat weet ik nog wel ik bedoel daarna. “e ene toen?” “toen hebben we je naar het zieken huis gebracht” verteld simone rustig. “toen hebben ze een röntgenfoto gemaakt, en bleek dat je schedel een stuk was gescheurd. Toen hebben ze je gelijk geopereerd. Ga maar lekker slapen. Als alles goed gaat mag je over 2 dagen alweer naar huis” vermoeit knik ik en laat mijn ogen weer rusten. Wat een rare dag was het vandaag. Ik had me deze dag dus wel heel anders voorgesteld.