Soft spoken with a broken jaw[7]

finaly meeting my new bro's
Ik word wakker door de felle zon die op mijn gezicht schijnt. Ik kan niet wachten tot er gordijnen hangen. Heel overdreven rek ik me uit. Ik heb nog geen zin om op te staan, maar slapen kan ik ook niet meer. Buiten hoor ik de vogels al fluiten. Ik loop naar het raam en kijk naar buiten. De zon is nog maar net op, dat kan ik zien aan de mooie rood-oranje gloed. Ik draai me weer om en loop mijn kamer uit. Dat klinkt nog steeds zo goed: 'mijn kamer'. Ik loop de trap af en de woon kamer binnen. Nog niemand te bekennen. Ik kijk op de klok en vind het ook niet zo gek. Het is pas half 6. ik loop de keuken binnen en doe de koelkast open. Even kijken, waar heb ik zin in. Ik pak de jus d'orange en schenk een glaasje in. Ik ga zitten en kijk wat uit het raam. Vandaag komen ze. Ik ben echt heel zenuwachtig nu. Waarom eigenlijk. Vroeger was ik nergens bang voor. En nu, nu ik hier ben, ben ik toch wel een beetje bang. Normaal heb ik overal schijt aan, maar dit keer is het anders. Bij deze mensen voel ik me echt thuis. Ik heb nooit ouders gehad dus weet ik niet hoe dat voelt. Maar ik heb er wel altijd over gedroomd. En raar genoeg lijken die mensen uit mijn dromen heel erg op simone en gorden. Misschien niet qua uiterlijk, maar meer wat ze uitstralen. En hoe ze mij behandelen. Ik ben zo diep in gedachte dat ik simone niet hoor binnenkomen, en schrik dus mega erg als ze een hand op mijn schouder legt. Ik: “sorry was even aan het dagdromen” “ maakt niet uit, ik wou je niet laten schrikken. Maar zou je je niet zo aan gaan kleden, het is al bijna 7 uur en mijn zonen komen zo” “7 uur? Nu al. Dan heb ik wel erg lang gedagdroomd” zeg ik lachend terwijl ik opsta en snel naar boven ren. Ik kijk in me kast en loop dan weer naar het raam. Zo te zien word het mooi weer. Ik loop weer terug en haal een groen hemdje en een grijze skinny eruit. Ik loop naar de badkamer en zet de douche aan. Niet veel later voel ik het warme water over mijn huid glijden. Snel was ik mijn haar en was ik mezelf. Daarna blijf ik nog even staan, gewoon even genieten van het warme water. Dan zet ik de kraan weer uit en droog me af. Ik trek me kleren aan en loop weer mijn kamer in. Ik pak mijn föhn en droog mijn haren. Als het droog is trek ik snel de borstel er door heen en pak dan een elastiek. Natuurlijk doe ik weer een scheve staart in mijn haar. Dat heb ik praktisch altijd. Ook doe ik een ketting om met daaraan 3 sleutels. Die heb ik ook eigenlijk altijd om. Deze sleutels lagen bij mij in me maxi cosi toen ik voor de deur van het weeshuis werd gelegd. Waarschijnlijk per ongeluk uit één van mijn ouders hun zak gevallen. Dan hoor ik beneden de deurbel gaan. O got. Hier gaan we. Simone: “amanda schat, kom je even naar beneden. Mijn zoons zijn er” even doe ik mijn ogen dicht. Ik moet gewoon schijt aan ze hebben. Heel langzaam loop ik de trap af en zie daar simone met een grote glimlach op haar gezicht. Dan zie ik ook een jongen met hele wijde kleren staan. Ik steek mij hand uit en zeg: “haai ik ben amanda” hij pakt mijn hand aan en schud hem. Jongen: “ik ben tom, je nieuwe broer” kort glimlach ik naar hem en keer me weer naar simone: “ik dacht dat je zei dat je 2 zoons had?” simone: “ja bill heeft altijd zoveel energie, die is alweer ergens anders heen gehuppeld” een jongen die huppelt. Meent ze dat nou echt serieus. Simone: “bill waar ben je” niet veel later komt er een meisje de gang in. Even kijk ik haar raar aan. Ik steek me hand maar uit en zeg weer: “ haai ik ben amanda” het meisje staat mijn hand weg en geeft me opeens een dikke knuffel. En al snel voel ik dat dit geen meisje is. Als het wel een meisje is heb ik medelijden met der. Dan heeft ze niet eens tieten. Het laat me weer los en zegt: “ik ben bill, en we zijn nu wel broer en zus dus hoeven we toch niet zo zakelijk een hand te geven” die jongen praat zo snel dat het even duurt voordat het is doorgedrongen, dus knik ik maar snel. Bill: “heeft mam je de buurt al laten zien?” “umm, nee nog niet” hij pakt mijn hand vast en trekt me mee naar buiten. Oke een beetje vreemde kerel is het, maar hij lijkt me wel aardig. “ he bill, wacht even” hij draai zich om en kijkt me raar aan. Dan wijs ik naar mijn blote voeten: “mag ik misschien eerst even schoenen aan trekken” ik zie dat hij een beetje rood word: “ja natuurlijk, sorry” ik loop naar mijn kamer en trek een paar sokken aan. Daarna trek ik mijn sneakers aan en loop weer naar beneden. Bill: “klaar?” “umm jahoor” hij doet net alsof hij me al jaren kent ofzo. Niet dat ik het erg vind. Ik vind hem wel aardig. Het probleem is alleen dat ik zo niet kan terug doen. Ik wil wel aardig enzo doen. Ik kan het alleen niet. Ik zeg altijd de verkeerde dingen op van die verkeerde momenten. Naja ik ga gewoon mijn best doen. Samen met bill loop ik weer naar buiten. Bill: “dus, hoelang leefde je in dat weeshuis?” “ umm me hele leven” ik zie dat bill schrikt. Dat had ie waarschijnlijk niet verwacht. Maar goed ook. Ik hou niet zo van zulke gesprekken. Na een hele lange stilte stopt bill ineens met lopen. Verbaast kijk ik heb aan. Ik zie dat hij nadenkt. “bill?” “kom”zegt ie en weer trekt hij me mee. Eerst lopen we een trap op en daarna gaan we een beetje door de bosjes. Dan stopt hij weer. Weer kijk ik hem verbaast aan. Hij wijst naar links en ik volg zijn vinger. Gelijk valt mijn mond open. Het is echt een super mooi uitzicht. Zo kan je over de hele stad heen kijken. Bill: “hier kom ik weleens als ik moet nadenken. Ik heb hier ook veel liedjes geschreven.” “wat voor liedjes schrijf je dan?” even lacht ie : “ heb je ze nog nooit gehoord dan?” ik schud me hoofd. “ ik ben hier pas één dag” bill snapt dat ik hem niet begrijp en begint met uitleggen: “ik en tom zitten in een band, en we zijn best wel bekend” oke dat is best wel cool. twee broers die in een band zitten. “waar zijn jullie al bekend dan?” “umm in europa en we beginnen ook al door te breken in america” met open mond staar ik hem aan. “ en dat noem jij best wel bekend? Jullie zijn bijna wereldberoemd. En ik wist dat niet eens. Wat erg” “maakt niet uit joh. Je weet het nu toch. Ik wil het je wel laten horen als we thuis zijn” “is goed, zullen we weer terug gaan dan?” hij knikt e we lopen weer terug richting mijn nieuwe huis.

?!?!?!
waarom doe je hem dan???