Soft spoken with a broken jaw[6]

i like my new home!
Ik zit alweer in de auto, op weg naar de verf winkel. Als we er dan zijn kijk ik even naar alle kleuren die ze hebben. Hoe kan ik hier nou tussen kiezen, het zijn wel duizend verschillende kleuren. Na een lange tijd heb ik dan eindelijk een beslissing gemaakt. Ik heb een grote emmer met zwarte verf, en een paar kleine emmertjes met felle kleuren. Als we weer 'thuis' zijn gaan we gelijk aan de slag. Eerst verven we de kamer helemaal zwart. Simone: “zo en waar gaan dan die opvallende kleurtjes?” ik maak de emmer open, doop de kwats er in en begin als een gek te spetteren. Simone snap mijn idee en doet gezellig mee. Met als resultaat: een zwarte muur met allerlei opvallende spetters en klodders erop. Tevreden kijken simone en ik naar de vrolijke muren. Dan kijken we elkaar aan en geven elkaar een high five. Dan schiet ik in de lach. Simone: “en waar lach jij nou weer om?” ik wijs naar der en zeg: “kijk hoe je er uit ziet, het lijkt wel of je één of andere gekke ziekte hebt” simone kijkt in de spiegel en moet er zelf ook om lachen. Ze zit helemaal onder de rode, roze,blauwe en groene spetters. Ze pakt de kwast weer vast en komt dreigend mijn richting op. “nee! Als je het maar uit je hoofd laat!” te laat ik voel de natte kwast al op mij wang. Ik grijp naar mijn wang en kijk dan naar mijn hand die helemaal rood is. Dramatisch sla ik mijn hand tegen mijn hoofd en doe alsof ik flauwval. Niet veel later zijn alle emmers leeg en zitten simone en ik helemaal onder de verf. Ik schrik als ik een felle flits zie. Snel kijk ik om me heen om er achter te komen waar die vandaan kwam. In de deuropening staat gorden met een camera en een grote lach op zijn gezicht. Gorden: “nog geen dag hier of ze maken er nu al een bende van”zegt hij lachend. Simone en ik kijken elkaar aan en rennen dan op gorden af en knuffelen hem zodat ook hij nu helemaal onder de verf zit. Zo hebben we nog een lange tijd lol. Tot simone het eten moet gaan maken en gorden en ik de kamer moeten gaan opruimen. Gelukkig hadden we snel drogende verf gekocht dan kan ik ten minste wel gelijk in mijn eigen kamer slapen. Als we hebben gegeten help ik nog met afruimen en ga daarna maar naar bed. Als ik mijn make-up eraf heb gehaald, mijn pyjama aan heb en mijn tanden heb gepoetst ga ik in mijn nieuwe grote bed liggen. Als ik terug aan vanmiddag denk moet ik weer lachen. Ik had nooit gedacht dat ik zoveel lol met volwassen mensen kon hebben. En al helemaal niet met mijn toekomstige moeder en vader. Simone zei dat morgen haar twee zoons zouden komen. Ik hoop maar dat ze ook een beetje aardig zijn want ik heb opeens helemaal geen zin meer om terug naar het weeshuis te gaan. Dit gezin is ten minste niet zoon saai en 'normaal' gezin. Ze zijn gewoon een beetje gek, net als mij. Dus als je het zo bekijkt ben ik hier eigenlijk wel op mijn plek. Veel tijd om hier over na te denken heb ik niet omdat mijn ogen steeds zwaarder worden en ik langzaam in slaap val.

Ik loop door het nieuwe huis opzoek naar simone of gorden maar ik kan niemand vinden. Ik roep en schreeuw dat iemand mij moet helpen, want dit huis is opeens mega groot. Naar mijn gevoel loop ik al uren te zoeken naar enig teken van leven. Dan hoor ik iets achter mij. Ik draai me om en zie twee grote schaduwen steeds dichterbij komen. Ik schrik en begin als een gek te rennen. De ene kamer uit en de andere weer in. Het lijk wel één groot doolhof. Ik ren een gang in en zie dat hij doodloopt. Snel draai ik me om en ga met mijn rug tegen de muur staan, in de hoop dat ze mij niet zien. Helaas. Ik zie de twee grote schaduwen alweer dichterbij komen. In spanning kijk ik toe hoe de twee schaduwen vervagen en er nu twee figuren komen aangelopen. Gemeen lachend komen ze op me af en steken hun armen uit om me te grijpen. Ik voel twee armen om me heen en begin wilt te spartelen.

Ik kijk weer om me heen en zie dat die twee armen afkomstig zijn van simone, en dat ik weer gewoon in me eigen kamer ben. Gelukkig het was maar een enge droom. Simone: “gaat het alweer meis, ik schrok me kapot. Ik hoorde je opeens schreeuwen. Had je een enge droom?” nog steeds overstuur van de levensechte droom van daarnet knik ik. Opnieuw slaat simone der armen om me heen en trekt me dichter naar haar toe. Ik het even schijt aan wat andere van me denken en knuffel gewoon terug. Als ik door heb dat ik zo overstuur ben door een droom, en me nu laat troosten alsof ik een klein kind ben laat ik weer snel los. Simone: “gaat het alweer, kan je weer gaan slapen denk je?” “ja het gaat wel weer. Was gewoon even geschrokken” ze drukt een kus op me voorhoofd wenst me nog eens welterusten en loopt de kamer weer uit. Ik ga weer goed onder de dekens liggen en denk nog eens aan mijn droom. Ik weet maar al te goed dat die twee figuren de zonen van simone waren. Zulke dromen heb ik wel vaker. Dan gebeurd er net datgene waar ik bang voor ben. En dat is dat de zonen van simone me niet zullen accepteren en dat ik weer terug naar dat klote huis moet. Net nu ik me hier thuis begin te voelen. Na één dag al. Andere mensen hebben er maanden over gedaan om me bij hun thuis te laten voelen, maar dat lukte nooit. En hun lukt het al in één dag. Ik weet zeker dat als ik terug naar dat weeshuis moet, ik me dan nooit maar dan ook niet meer zal laten adopteren. Als ze me dan komen halen scheld ik ze gewoon gelijk uit ofzo. Maarja ik moet positief blijven denken. Misschien zijn die zonen wel hartstikke aardig en kan ik het heel goed met ze vinden. Dan heb ik me voor niks zo druk gemaakt. Ik probeer me gedachtens opzij te zetten en weer te gaan slapen. En niet veel later slaap ik weer.