Soft spoken with a broken jaw[5]

a new home, or not
Ik zit nu ongeveer een kwartiertje in de auto en ik heb nog steeds niks gezegd. Simone: “Wat zijn je hobby's eigenlijk?” “umm..drummen, skaten en andere mensen irriteren” even kijkt gorden me raar aan en zegt: “dus mensen irriteren is jouw hobby?” “hallo ik zit in een super saai huis, ik moet me toch wel vermaken” en toen was het weer stil. “ik had gehoopt dat mijn zonen thuis waren als jij kwam, maar helaas kunnen ze er pas morgen zijn” zegt Simone. Ik haal me schouders op en kijk weer door het raam. “zijn we er al bijna?” “ja we zijn er bijna” na een tijdje rijden we een oprit op. Ik kijk naar het huis. Jezus wat een groot huis! We stappen uit en lopen naar binnen. Ik kijk mijn ogen uit. Het is echt zo mooi hier. Simone: “En? Vind je het mooi?” “Mwaa lelijk is het niet” zeg ik. Ik moet natuurlijk wel rustig blijven. Simone: “wil je je kamer zien?” “heb ik een kamer? Voor mezelf?” “jep, ga maar kijken. Je moet de trap op en dan is jouw kamer aan het einde van de gang” Simone is nog niet klaar met praten of ik loop de trap al op. Ik loop door de lange gang en loop naar de laatste deur. Ik pak de deurklink vast, maar wacht even voordat ik heb open doe. Ik heb gewoon een eigen kamer. Dat is iets wat ik nog nooit heb gehad. Mijn kamer moest ik altijd delen met andere wezen. En als ik dan werd geadopteerd bleef ik nooit lang genoeg om een eigen kamer te krijgen. Ik doe de deur open en kijk naar de kamer. Het is een hele grote kamer. Met twee grote ramen met zoon venster waar je op kan zitten. Er liggen al een paar kussens op en er staat een groot hemelbed. “we wisten alleen niet van welke kleuren je houd, dus wat denk je er van om straks wat verf te halen en deze kamer helemaal van jou te maken?” ik draai me om en zie gorden en simone in de deur opening staan. Als ik merk dat ik een mega lach op me bek heb schraap ik even me keel en probeer me mond weer recht te trekken. Ik kijk weer naar me kamer en die mega grijns komt weer terug. Ach ja wat maakt het ook uit. Ze mogen best wel weten dat ik ze hier heel erg dankbaar voor ben. Alleen wat ik me afvraag is, als ik waarschijnlijk binnen een week weer weg ben waarom doen ze dan zoveel moeite voor me. Simone: “kom dan maak ik wat te eten voor je” gorden en simone lopen weer naar beneden. Ik kijk de kamer nog een keer rond en ik voel tranen achter mijn ogen prikken. Gelukkig kan ik ze nog net weg slikken. Ik wil natuurlijk niet dat ze denken dat ik een jankert ben. Ik sluit mijn kamer deur en loop ook naar beneden. Als ik in de keuken kom draai ik een rondje zodat ik de keuken goed kan bekijken. Ik zie simone aan het aanrecht staan en gorden aan tafel zitten met een krant. Het is net of ik in één of andere film ben beland. Moeders aan het koken en vader die de krant aan het lezen is. Ik ga ook aan de tafel zitten. Simone: “jij lust vast wel wentelteefjes, of niet?” ik knik hevig. Wentelteefjes. Dat heb ik al zolang niet meer gegeten. S' ochtends aten we brood, s' middags aten we brood en s' avonds aten we meestal één of ander vies prutje. Simone zet een bord met wentelteefjes voor me neus ik even neem ik de tijd om gewoon te genieten van de geur alleen al. Simone: “wil je ook wat drinken?” “um ja is goed” simone: “wat wil je?” “doe maar thee” ze draai zich weer om naar het aanrecht en zet het thee water op. Niet veel later staat er ook een dampend kopje thee naast mijn bord. Als ik alles op heb zet ik de vaat op het aanrecht. “dankjewel”zegt ik terwijl ik simone aankijk. “graag gedaan hoor;)” Got ik gedraag me wel netjes. Ik kan me ook moeilijk onbeschoft gedragen als hun zo lief voor me zijn. Dit probeer ik juist altijd te vermijden. Stel nou dat zij mij niet moeten. Ze kunnen me makkelijk gewoon weer inruilen. En dan ben ik misschien wel zo aan ze gehecht dat mijn leven er aan kapot gaat.

laat please even een reactie achter