Soft spoken with a broken jaw[4]

zo zag je er uit
Ik ben nu mijn spullen aan het inpakken. Zoveel heb ik toch niet nodig, langer dan een week blijf ik er niet. Ik dan dat we dan al gek worden van elkaar. Als ik genoeg spullen ingepakt heb loop ik naar me stereo installatie en zet keiharde muziek aan en begin een beetje gek te dansen. Vandaag komen ze me ophalen. Ik schik als iemand me in ene van achter vast pak. Ik draai me om en zie de jongens staan waar ik deze afdeling mee moet delen. Echt veel zijn het er niet. De meeste weeskinderen hier zijn meisjes. Er zijn 4 jongens en 11 meisjes met mij er bij gerekend. Ik weet het nogal een verschil. Misschien daarom dat ik zo gek werd op de meisjes afdeling. Stefano : we gaan je zo erg missen” “langer dan een week blijf ik niet weg hoor” stefano: “probeer het nou gewoon, weet je hoelang wij al wachten tot iemand ons adopteert. En jij heb elke keer weer geluk maar je slaat het steeds af.” hij heeft wel gelijk kinderen van mij leeftijd worden niet vaak geadopteerd, behalve ik dan. Ik ben me hele leven al 7 keer geadopteerd. Maar ik wist altijd wel een manier om ze af te schrikken. “is goed, is goed. Ik ga me best doen. Maar dan alsnog kom ik nog terug om de rest van me spullen op te halen;)”. Ik geef de jongens een knuffel en een kus en loop dan met me koffers naar beneden. Ik zet ze in de hal neer en loop naar de eetzaal. Ik eet snel me kommetje cornflakes op en loop dan weer naar boven. Ik doe me haar ik een scheve staart en smeer snel een beetje mascara en eyeliner op me ogen. Ik hou niet zo van make-up maar de eerste dag moet er wel een beetje fatsoenlijk uitzien toch? Of juist niet dan ben ik misschien eerder thuis. Nee ik ga het dit keer echt proberen denk ik. Ik bedoel ik heb het wel aan stefano beloofd. Stefano is me beste vriend hier. Hij behandeld me net zoals de andere jongens hier. Dat is ook wat ik wil. Ik wil niet anders behandeld worden omdat ik een meisje ben. Ik ben sterk genoeg om voor mezelf op te komen. Gelukkig heeft die simone geen dochters. Anders zou ik waarschijnlijk stapel gek worden. Ik hoor de bel gaan. En niet veel later roept de leiding dat ik moet komen. Nou daar gaan we dan. Ik weet niet hoe het komt maar voor het eerst sinds tijden voel ik me zenuwachtig. Ik loop naar beneden. En ik pak me koffers. Simone: “ben je zover?”ik kijk nog eens achterom naar de gillende wijven en de irritante leidsters. “ja ik ben der helemaal klaar voor, hoe sneller ik hier weg ben hoe beter” gorden loopt naar me toe en wilt een zware koffer overnemen. Hij pak de koffer maar ik laat hem niet los. “ik draag hem liever zelf ik heb geen hulp nodig” hij kijkt me verast aan en zegt: “weet je het zekker, hij ziet er nogal zwaar uit” o got weer zoon iemad die denk dat ik zwak ben alleen maar omdat ik een meisje ben. “ik kan het best hebben hoor ik ben geen watje”mompel ik als ik met me koffers naar de auto loop. Ik dump me spullen in de koffer bak en stap dan samen met gorden en simone in de auto ik uit het raam en zie het weeshuis langzaam kleiner worden tot het verdwijnt. O got waar ben ik aan begonnen.