Take me away! {2}

every day i wait for you to come back, just so jou can take me away from here
Een uur lang! Een uur lang heb ik geboend op dat ene plekje. Maar wat ik ook deed die vlek ging maar niet weg. Ik weet dat als me vader thuis komt, ik in grote problemen zit. Iemand met een nuchter verstand zou zeggen dat het zijn eigen schuld is. Hij heeft me immers geduwd. Maar zo is mijn vader niet. Mijn vader geeft mij de schuld van alles. Alles wat fout is heb ik gedaan. De kapotte ruit in de keuken, die tering bende in het huis en het gat in de ozonlaag. Volgens mijn vader is het allemaal mijn schuld. Achja wat doe je er aan. Ervaring heeft mij geleerd dat er altijd een baas moet zijn. Een lijder, iemand die alles kan maken en dan een ander de schult ervan kan geven. Thuis is dat mijn vader. Dat is ook altijd zo geweest. Zelfs toen mama er nog was. Toen was mijn vader al zo. Ik geef mijn vader ook de schuld voor mijn moeders dood.

Ze hadden erge ruzie. Iets wat ze bijna altijd hadden. Ook mijn moeder werd mishandelt door mijn vader. Zij had alleen af en toe wel het lef om er wat van te zeggen. En daar kwam altijd ruzie van. Mijn moeder was zo boos op mijn vader dat ze de auto instapte en weg reed. Ik heb uren op het trappetje voor de deur gezeten. Wachtend tot mijn moeder thuis kwam. Maar dat kwam ze niet. Ze is nooit meer thuis gekomen. Als alles me teveel word ga ik weer op dat trappetje zitten. Dan kijk in de straat in, in de hoop dat ze toch nog terug komt. En mij met haar mee neemt. Iets wat ze me altijd beloofde. Om samen weg te gaan van mijn vader. Maar dat gebeurt niet meer. Ze is al alleen gegaan.

Weer kijk ik naar die vlek. Die bloedrode vlek. Één van de vele bloed vlekken in dit huis. Maar de enige die zichtbaar is. Ik verschuif de salontafel zo, zodat hij op de vlek staat. Verdomt! Waarom hebben we een glazen salontafel. Op de onderste glazen plank leg ik een paar tijdschriften van mijn vader. Zo die vlek zal hij niet meer zien. Hopen dat en nier iemand snel op visite komt. Want voor iemand die nog recht kan zien, is die vlek er nog wel. Maar dat zal wel niet. De enige visite die hier komt zijn de vrienden van me vader, die zijn ook niet helemaal wijs. En ook altijd onder invloed van alcohol.

Ik ruim het emmertje weer op en loop dan naar mijn kamer. Ik ga achter mijn computer zitten en open mijn mails. Een paar wannabe's die mijn vriendin willen worden, een paar jongens die met me uit willen gaan. Maar geen bericht van die tokio hotel prijsvraag. Ja ik weet dat ik het niet ga winnen maar ik kan altijd hopen toch. Maar ik ben bang dat ik heel wat meer geduld nodig moet hebben als ik de waarheid wil weten. Het lijkt me zo geweldig om een hele dag lol te hebben. Om andere tokio hotel fans te ontmoeten. Mijn 'vriendinnen' zeggen wel dat ze tokio hotel goed en geweldig vinden, dat ze hun grootste fans zijn. Maar als ik ze een simpele vraag over ze stel weten ze die nooit. Wie hou ik ook eigenlijk voor de gek, het liefst wil ik natuurlijk tokio hotel ontmoeten. Achja laat ik maar gaan slapen, vanavond eindelijk eens rust. Morgen is het weer dinsdag en moet ik weer werken. Tja de rekeningen moeten toch betaald worden. Als me vader het niet doet, moet ik het wel doen. Ik wil ten slotte ook niet op straat gaan leven.