7.1 Justin Drew Bieber

Samen met Ryan en Kenny strompel ik met een grote zaklamp over het pad. Mijn benen zijn moe en willen niet meer, maar mijn hersenen vertellen me door te gaan tot iemand Ali gevonden. Er mag niks met haar gebeurd zijn, dat kan gewoon niet. We schrikken alledrie op als mijn ringtone de stilte doorbreekt. Het veel te vrolijke deuntje doet mijn hart een sprongetje maken en als ik zie dat het mijn moeder is word ik nieuwsgierig.´Mam, hebben jullie al wat gevonden´, vraag ik zodra ik opneem. ´Ja, ik denk dat we iets verderop zijn. Volg het pad maar en kom zo snel mogelijk hierheen´. Vrijwel meteen nadat ze dit gezegd heeft hangt ze op. ´Ze hebben haar´, roep ik blij naar Ryan en Kenny die ietsje verder voor me lopen. Ik begin te rennen om ze in te halen. Ook als ik ze al voorbij ben blijf ik rennen. Zwak in de verte hoor ik Ali gillen. Ik weet zeker dat zij het is en achter me hoor ik de zware voetstappen van Kenny en Ryan. Het geluid komt steeds dichterbij en ik hoor meerdere stemmen en zie lichten van zaklampen.
Het eerste wat mijn zaklamp verlicht is een roerloos been van een lichaam. Bang voor wat er komen gaat richt ik hem verder omhoog en tot mijn grote opluchting zie ik dat het Shannon is. Daarnaast zit Ali, trillend en doodsbang. Ze staart voor zich uit terwijl de tranen over haar wangen rollen. Steeds meer mensen komen aangelopen en terwijl iedereen zijn aandacht op Shannon vestigt probeer ik zo snel mogelijk tussen de takken door bij Ali te komen. Ryan en Kenny achterlatend. ´Ali, alles komt goed nu´, roep ik naar haar. Wanneer ik bij haar ben ga ik meteen naast haar zitten en trek haar tegen me aan. Mijn armen stevig om haar heen geslagen zodat haar hoofd tegen mijn borstkas ligt. ´Het komt echt goed. Ik beloof het je. Alles komt weer goed´. Met mijn handen streel ik door haar blonde haren heen, die vol met aarde en stukjes bladeren zitten. Het is duidelijk dat er veel is gebeurd voor we de twee meisjes vonden. ´Heb jij´. Verder wil ik mijn zin niet afmaken, ik kan de woorden niet over mijn lippen krijgen. Ik durf niet te vragen of ze Shannon vermoord heeft omdat ik bang ben voor het antwoord. Nu pas zie ik de kapotgeslagen Iphone die ze stevig in haar handen geklemt houdt. Rustig probeer ik hem van haar af te pakken en ze geeft vrijwel meteen doen. ´Hij is van Shannon´, hoor ik haar heel zachtjes fluisteren. Niet omdat ze niet wil dat andere het horen, gewoon omdat ze geen ander geluid meer uit haar keel kan krijgen. De eerste ingeving die in me op komt lijkt me ook de beste. Dus haal ik de simkaart uit de Iphone en laat hem aan Ali zien. Als ik zeker weet dat ze doorheeft wat ik voor haar neus houd kijk ik haar aan en breek hem doormidden. ´Ze zijn weg oké. En ze komen nooit meer terug´. Toch blijven er nieuwe tranen over haar wangen stromen. ´Het is over Ali. Het is goed nu´. Zwijgend blijven we bij elkaar zitten terwijl iedereen nog altijd alleen maar oog heeft voor Shannon. In de verte horen we het geluid van een ambulance en iets later licht het hele bos op van de zwaailichten. Achter de ambulance komt nog een politiemotor.
´Ik heb haar vermoord Justin. Ik heb haar vermoord´, jammert ze zachtjes. ´Nee, dat is niet waar. Zo moet je niet denken. Je bent in de war´, werp ik tegen haar in. ´NEE´, zegt ze nu wat harder en ik schrik van de plotselinge verandering. ´Ze probeerde me te wurgen en toen heb ik haar met die stomme Iphone geslagen. Heel hard. Veel te hard´. ´Ali´, zeg ik luid om tot haar door te dringen. Haar hele lichaam schokt en ze reageert niet. ´Ze is niet dood Ali´. Ik schud haar door elkaar om haar aandacht te krijgen. ´Luister naar me Ali. Ze is niet dood´.

Sorry guys, vandaag moest ik wel gewoon lang naar school. Maar er volgen nog stukjes voor jullie. Zo lang jullie natuurlijk lief blijven. Want we willen toch allemaal weten hoe het verder gaat?