Meet Niall

Ja hoor, ben ik voor het eerst in London, moet me dit gebeuren.
Ik ben mijn moeder kwijt. Ze had wat laten liggen in het restaurant, dus ze ging even terug.
'Kan je misschien even aan de kant gaan?' had een man met een enorme camera op zijn schouder gevraagd.
Jammer genoeg bleek dat het stuk dat ik aan de kant moest gaan, niet zo klein was.
'Ik ga wel terug naar die winkel,' had ik gedacht.
Het was niet in mijn hoofd opgekomen dat ik totaal geen gevoel voor richting had, en dat ik dus helemaal de verkeerde kant op liep.
De paniek was al gekomen, maar 'gelukkig had ik nog een mobieltje'.
Niet dus. Vergeten in het hotel.
Ik kon ook niet terug naar het hotel - ik was hier vandaag aangekomen en wist niet hoe het heette, laat staan hoe ik terug moest.
Het restaurant was ook geen optie. Ik had er helemaal niet over nagedacht dat het handig zou zijn om te kijken hoe het restaurant heette, en waarom zou ik ook? Alsof dit ooit in mijn hoofd op was gekomen.
En nu zit ik hier, op een bankje, in een wildvreemde stad, terwijl het donker wordt. Waarschijnlijk word ik straks ontvoert.
Ik probeer mijn tranen tegen te gaan, maar het werkt niet echt. Ik moet altijd huilen als ik in paniek ben.
Goede eigenschap.
Ik begraaf mijn hoofd in mijn handen.
Mijn moeder is waarschijnlijk hopeloos ongerust, belt de politie en rent heel London door.
Een traan ontsnapt, en aangemoedigd door het succes van deze traan volgen er meer.
Ik hoor stemmen. Dat zullen mijn ontvoerders zijn.
'Ik ga kijken,' hoor ik iemand zeggen.
'Goed dan! Maar wij gaan alvast, oké?' zegt iemand anders.
Ik heb vastgesteld dat het mijn ontvoerders zijn.
Er klinken voetstappen, die steeds dichterbij komen.
'Ehm, hallo? Is het niet een beetje gevaarlijk om hier te zitten in je eentje?' vraagt degene die voor me staat. Het is een jongensstem.
'Ik zou naar huis gaan, als ik jou was.' Geen ontvoerder?
Ik til mijn hoofd op en kijk de jongen aan.
Oh, kijk, goed nieuws! Ik droom! De jongen die voor me staat is Niall Horan.
Ik knijp mezelf en mompel 'au'.
Wacht even. Droom ik niet?
'Waarom, eh, knijp je jezelf?' Niall kijkt me aan alsof ik gek ben.
'Ik dacht dat ik droomde,' is mijn simpele antwoord.
'Waarom?'
'Omdat jij Niall Horan bent,' zeg ik.
'Oh. Daarom. Maar toch denk ik dat je beter naar huis kan gaan.'
'Kan niet.'
'Waarom niet?' Niall kijkt me vragend aan. Op een of andere manier ben ik niet gaan gillen of flauwvallen. Niall maakt me meer relaxed.
'Omdat ik in Nederland woon,' antwoord ik.
'Ben je hier op vakantie? Maar dan moet je terug naar je hotel. Ben je in je eentje in London?'
'Nee, met mijn moeder, maar... Dit gaat heel kinderachtig klinken.'
Ik ben mijn moeder kwijt. Als een peuter op het strand.
'Zeg toch maar.' Niall lacht een beetje.
'Goed dan. Ik ben mijn moeder kwijt, mijn telefoon is in het hotel en ik heb geen richtingsgevoel,' zucht ik.
'Je kan wel met mijn telefoon bellen,' zegt Niall vriendelijk.
Yes! Gered!
Oh. Ik weet mijn moeders nummer niet.
'Ik weet mijn moeders nummer niet.' Ik veeg een traan die er nog hing van mijn huilbui van net weg van mijn wang.
'Dat meen je niet. En de naam van je hotel?' Niall is naast me op het bankje komen zitten.
'Ehm, ook niet?' geef ik toe. Ik bibber van de kou.
'Hopeloos. Kom, ik neem je mee naar mijn appartement, we bedenken wel iets.'
Niall Horan heeft me zojuist uitgenodigd om naar zijn appartement te gaan?
'Hoe weet ik nou zeker dat je geen ontvoerder bent?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Niall lacht.
'Je zei net nog dat ik Niall Horan was. Is Niall Horan een ontvoerder?'
'Ehm, nee?'
'Inderdaad.' Niall lacht en staat op. 'Mijn... Ons appartement is daar,' zegt hij en hij wijst naar een prachtig appartement met een hek ervoor.