001

Hijgend ren ik door de straten terwijl een groepje jongens me achtervolgt. ‘Blijf staan!’ Wordt er geroepen, maar ik ren door. Ik ren zo hard als ik kan, mijn hart bonkt in mijn keel. Vlug kijk ik achterom en zie dat ze steeds dichterbij komen. Ik probeer nog harder te rennen, maar ik kan niet meer. Snel ren ik de hoek om en bots daarbij bijna tegen iemand aan. Tijd om mijn excuses aan te bieden heb ik niet en ren weer verder. Blijf rennen, blijf rennen, telkens weer spoken die twee woorden door mijn hoofd en zorgen ervoor dat ik door blijf gaan. Ik ren de straat uit, het park in en verstop me achter een struik hopend dat ze me niet hebben gezien. De jongens rennen de struik voorbij, maar blijven verderop staan. ‘Hij moet hier ergens zijn.’ Hoor ik ze zeggen. Ik hou mijn adem in en wacht af. Snel kijk ik om het bosje heen, maar de jongens hebben me al gezien en ik zet het weer op een rennen. ‘Daar loopt hij!’ Wordt er geschreeuwd en de jongens hebben de achtervolging weer ingezet. Ik ren door een wirwar van straatjes, maar de jongens blijven me volgen. De tranen lopen inmiddels over mijn wangen, maar ik ren door. Als ik weer achterom kijk, zijn de jongens verdwenen. Ik stop met rennen en loop, op mijn hoede, een andere straat in. Opeens wordt ik aan mijn arm een steegje in getrokken en tegen de muur geduwd. ‘Dacht je nou echt dat je kon ontsnappen?’ Vraagt een van de jongens. Ik kijk hem met grote ogen aan en tril van angst. ‘Geef antwoord als ik je wat vraag!’ Schreeuwt hij en geeft me een klap in mijn gezicht. Ik krimp in elkaar en ben verlamd door de angst. ‘Dit was de druppel. Ga ervoor jongens.’ Zegt hij. Angstig kijk ik hem aan en voel een stomp in mijn maag. Ik kreun van de pijn, de jongen geeft me een knietje en ik zak in elkaar op de grond. Alle jongens beginnen te schoppen en ik probeer mijn hoofd te beschermen. Na – wat wel uren leek te duren, stoppen ze eindelijk. Eén van de jongens spuugt in mijn gezicht, daarna lopen ze allemaal weg. Ik begin te snikken, bij iedere snik trekt er een pijnscheut door mijn lichaam. Ik rol mezelf in een bolletje en begin onophoudelijk te huilen. Wachtend tot de pijn weg zou gaan.


Welcome to my life