11 - Match.

Ze roepen onze schoolnaam af en we paraderen het veld op. Alle namen worden afgeroepen, zoals gewoonlijk. "Liam Payne, Spits!" "Louis Tomlinson, Verdediger!" en zo verder, maar mijn naam kwam niet tot het einde, ik was Reserve. Onzet dat de coach dit jaar 'de nieuwelingen' een kans wou geven, ga ik op de bank zitten. Dit zou een vreselijk potje voetbal worden.
"Reserve!" sputtert een chearleader, ze huppelt naar me toe.
"Reserve, wat nutteloos.
Je zit hier vast nog een hele poos." cheert ze blij, ze drukt pom-pons in mijn gezicht, ik slaag naar haar met mijn hand, als teken dat ze moet maken dat ze weg is.
"Niall Horan? Meer iets als 'Lozer!" vervolgd een andere, ze maakt een l met haar duim en wijsvinger. Ze hadden allemaal verwacht dat'k als keeper op het veld zou mogen staan, maar nee hoor. Ik zat hier gewoon op de bank. Ik kijk kwaad om me heen, ik wou dat'k ergens anders was.
De aftrap wordt gegeven en het spel begint, ik zou het helemaal kunnen beschrijven. Pas naar Liam, liam scoort. Cheerleaders gillen en doen hun dansje.
Het staat nu al 3-1, wij hebben één. Wat best wel pijnlijk was aangezien het een 'thuis'-wedstrijd voor ons is. Nu is het pauze en komt het team op me af gerend en de coach komt er ook gauw bij staan.
De cheerleaders luisteren subtiel met één oor mee terwijl ze eigenlijk nu het publiek moesten bezig houden.
"Coach, zonder Horan zijn we gebakken peren!" sputtert Louis tegen, vast beraden om me terug in het team en op het veld te krijgen.
"Ja, heb je onze achterstand al eens bekeken?" zegt Jason, hij wijst dramatisch op het score bord. Naast de scores stond de tijd, het waren nog 9 minuten en 43 seconden te gaan, ze zouden het nooit halen.
De coach stemt niet in. "Vergeet het jongens, jullie gaan gewoon dat veld op en zorgen dat jullie winnen!" gromt hij.
De jongens rollen stuk voor stuk hun ogen, maar bij Louis speelt er enkel een grijns.
Niet veel later zitten ze terug in het spel en de klok tikt weer, Louis krijgt de bal, maar struikelt erover en doet als het ware een koprol over de bal. Hij bijt op zijn lip en er verschijnen glinsterende tranen op zijn wang als hij naar zijn been grijpt. Ik spring van de bank, dit is mijn kans. "Louis!" gil ik. ik loop het veld op en vertroetel me over mijn vriend. "Gaat het een beetje?" vraag ik, zijn been inspecterend. Hij geeft me een zacht knikje, met een gulle lach. "Coach, het gaat echt niet meer." zegt hij, steunend op mij.
"Goed, Horan, het veld op." zucht hij toegevend. Ik breng Louis naar de bank en sluit hem in een knuffel. "Je bent geweldig Louis!"
Hij knikt. "Maak je maar klaar voor de laatste pinaltie van de wedstrijd!" grijnst hij. Ik loop het veld op en al mijn vrienden op de tribune beginnen te juigen.
Gezonde zenuwen gieren door mijn lijf, dit zou het winnende punt kunnen zijn, hierna was het voorbij.