*24*

Ik sluit mijn ogen en wacht tot op de klap van de poot, maar in plaats daarvan word ik hard op zij geduwd. Ik beland samen met een ander lichaam tegen de keukenkastjes aan en voel pijnscheuten door mijn lichaam trekken. Ik kijk naast me en zie dat Harry degene is die me heeft weggeduwd. 'Ik zei toch dat je niet zo dom moest doen', mompelt hij, terwijl hij snel overeind krabbelt. Hij helpt me overeind en draait zich daarna snel om. De beer staat even verbaasd met zijn hoofd heen en weer te schudden, voordat hij zich naar ons toedraait. 'Lok hem weg', beveelt Harry me. Ik kraak met de zak en loop naar de keukendeur. De beer volgt gehoorzaam en loopt gewoon langs Harry heen die als verstijfd staat. Als ik buiten ben, maak ik de zak open en leg een hoopje van chipjes op de grond neer. De beer eet ze op en volgt me verder naar buiten. Het zijn maar een paar seconde, maar ik ben nu al helemaal doorweekt. De regen voelt niet als zachte druppels, maar als harde hagelstenen en doet dan ook aardig pijn op mijn blote armen.
De beer volgt me nog steeds gehoorzaam en als ik vind dat we ver genoeg zijn gooi ik de zak met een harde slinger ver het bos in. Even blijf het doodstil. Het enige geluid is de wind tussen de bomen, de regen op de bladeren en het geritsel van blaadjes. Dan komt de beer in beweging en loopt langzaam naar mij toe. In de deuropening van de keuken zie ik de angst in Harry zijn ogen getekend staan. Ik zie hem zijn vingers kruisen en prevelen of de beer alsjeblieft achter de zak aan kan gaan. Dat is ook precies het moment waarop ik me afvraag waarom ik dit ook alweer deed. Waarom ik degene ben die hier nu staat.
De beer gromt een keer hard, waardoor het kippenvel over mijn armen stroomt. Mijn ogen schieten naar Harry die me bang aankijkt. 'Alsjeblieft', prevelt hij verder. De beer komt nog een stap dichterbij en kijkt me recht aan. Alsof hij op de een of andere manier probeert te communiceren met me, wat natuurlijk niet lukt. De beer staat langzaam weer op en loop rustig richting de zak chips. Even sta ik nog als verstard, voordat ik snel naar Harry ren. Ik laat me in zijn armen vallen en laat hem me gerust stellen. Hij neemt me mee naar binnen en doet de deur opslot. 'Hoe kwam die beer eigenlijk binnen?' hoor ik Zayn boos vragen. 'Via de open keukendeur', zegt Niall zachtjes. 'Hoezo was die open?' vraagt Louis boos. 'Het stonk er naar de popcorn die verbrand was', mompelt Niall met een rood hoofd. Ik hoor Louis en Zayn even hard zuchten en kreunen. 'Niall moest een beer lokken met popcorn, great', zegt Louis. 'Hé, het is zijn schuld niet', verdedig ik Niall, terwijl ik uit Harry zijn armen staat. Hij slaat meteen zijn armen weer rond mijn middel en drukt mij tegen zich aan. Zal hij dan echt bang zijn geweest? Bang dat ik gewond zou raken? Even ben ik in de war, maar dan richt ik me weer tot het gesprek. 'Anders was die beer niet gekomen', blijft Zayn bij zijn standpunt. 'Ja en wat dan als nog. We zitten in dit huis opgesloten. We moeten geen ruzie maken', zeg ik. 'Goed standpunt', zegt Zayn sarcastisch, waarna hij met zijn ogen rolt. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen verwaand aan. 'Hou op allebei', mengt Liam zich er uiteindelijk maar tussen. 'Het had jou ook kunnen gebeuren', voegt hij er snel nog achteraan tegen Zayn. 'Nee, want ik lust geen popcorn', zegt Zayn en hij steekt zijn kin in de lucht. 'Pizza dan', zegt Liam nors. 'Ook niet', zegt Zayn. 'Ja dag hoor', zegt Liam geïrriteerd en hij loopt naar zijn kamer. 'Liam, moet je niet eerst de voorraad checken?' roep ik hem achterna. De laatste dagen was hij degene die het in de gaten hield, dus lijkt het me dat hij dat nu nog steeds wil doen.
Zoals verwacht komt Liam dan ook chagrijnig de trap aflopen, waarbij hij Zayn geen blik waardig gunt, en loopt naar de keuken. Ik hoor eerst wat gebrom, dan wat gevloek en als er dan ook nog een harde klap klinkt, ren ik snel naar de keuken. 'Wat is er?' vraag ik verbaasd als ik zie dat Liam zo hard tegen het keukenkastje heeft geslagen dat er een deuk in zit. 'Liam?' vraag ik als het stil blijft. Hij draait zich naar me om en kijkt me radeloos aan. Tranen springen in zijn bruine ogen en een zucht rolt over zijn trillende lippen. Hij ziet er verslagen, vermoeid en wanhopig uit. 'Voor hoelang hebben we nog voedsel?' vraag ik. Mijn stem is slechts een fluistering van mijn normale volume, maar zijn stem is niet eens een fluistering. Zijn stem is meer een ademloze zucht van woorden. Woorden die je liever niet hardop spreekt, aangezien ze zo breekbaar en kweetsbaar in je oren klinken. Het duurt even, maar dan klinken zijn ademloze woorden nogmaals in mijn gedachte en dringen ze pas door. 'Maximaal vijf dagen.'