Niall? - Chapter 5

Als ik thuiskom wil ik meteen naar boven lopen, maar mijn vader houdt me tegen. 'Ho eens jongedame, kom eens heel snel hier. We kregen net een telefoontje van de directeur. En dat was niet zo best...' Ik zucht en plof neer op de bank terwijl mijn vader verder praat. 'Geweld gebruiken is niks voor jou. Vertel Lynn, wat is er de laatste tijd toch aan de hand met je? Je doet niks meer, je zit alleen maar op je kamer voor je uit te staren en te huilen.' Ik bijt op mijn lip om de tranen die opkomen te bedwingen. 'Gewoon, door...' Ik slik een keer, 'Niall.' 'Die jongen? Nog steeds?' Ik knik. 'Mag ik nu naar boven?' Mijn vader knikt. 'Onder èèn voorwaarde. Je biedt je excuses aan aan die leerling en je krijgt 3 weken huisarrest.' Ik knik en ren de trap op. Eenmaal daar laat ik me op de vensterbank zitten en kijk ik naar buiten. Die 3 weken huisarrest maken ook niet uit, ik kom toch niet meer veel buiten sinds het uit is met Niall. Hoe zei Ireen dat nou? O ja, je kunt beter spijt hebben van wat je wel hebt gedaan, dan spijt hebben van de dingen die je niet hebt gedaan. Ze heeft gelijk, maar ik heb de laatste tijd zoveel dingen fout gedaan dat ik bijna verdrink in mijn spijt. Ik zit nog een tijdje te piekeren totdat ik opschrik doordat ik zie dat er iemand omhoog naar me kijkt. Ik schrik me rot en val bijna van de vensterbank af. Die blonde haren, de mooiste blauwe ogen die ik ooit heb gezien, dat is Niall! Wat doet hij hier? Kijkt hij echt naar mij? Als ik weer opkijk is hij verdwenen.