Chasing cars - 12.3

De monotone stem gaf voor de tweede keer aan dat alle pasagiers, die vlucht 333 moesten hebben, zich naar de gate moesten begeven. Dit was het dan, dit was het moment waarop ze afscheid moesten nemen. Het ene uur dat ze nog samen hadden was vooruit gevlogen zodat het leek alsof er maar één seconde voorbij gegaan was.
      “Ik moet vertrekken” de tas had hij over zijn schouder geslagen zodra hij recht was gaan staan, Olivia daarin tegen zat nog steeds neer op het koude, metalen bankje. Alsof hij niet zou vertrekken als ze bleef zitten. Het was zielig en dat wist Olivia ook. Ze wist wel dat hij zou vertrekken en natuurlijk vond ze het goed voor hem. Het maakte haar trots om hem haar vriendje te noemen. Of haar ex-vriendje.
      “Ik weet het” haar stem klonk stabiel. Iets wat ze helemaal niet verwacht had. “Kom, voor je het vliegtuig mist” met een kleine glimlach stond ook zij recht.
Er heerste hen stilte tussen hen toen ze naar de gate wandelde. Het was geen aangename stilte, maar ook geen onaangename stilte. Er heerste spanning tussen hen maar deze spanning stoorde niet. Voor Niall stonden er nog tien mensen in de rij. Normale mensen kozen dan ook een vliegtuig in de voor- of namiddag en niet om zeven uur ’s ochtends. “Ik denk dat we hier afscheid moeten nemen” ook deze keer was Olivia’s stem stabiel.
      “Ik denk het ook” zonder er bij na te denken liet Niall zijn tas op de grond vallen en sloeg hij zijn armen rond Olivia heen, hij trok haar zo dicht tegen zich aan dat ze amper kon bewegen. Iets waar ze helemaal geen problemen mee had. Het liefst van al wilde ze in zijn lichaam kruipen en daar blijven zitten. “Ik ga je missen. Echt, je moet zo snel mogelijk langs komen”
      “Ik moet ook nog naar de les gaan, vergeet dat niet” haar stem ging half verloren aangezien ze haar gezicht in zijn pull verstopt had. Hun jassen hadden ze uit gedaan toen ze de luchthaven binnen gewandeld waren aangezien het veel te warm was.
      “Dat weet ik, maar toch”
      “Doe je de groetjes aan de jongens?” Louis en de andere jongens waren allemaal opgepikt door de tourbus. Enkel Niall niet, aangezien hij in Ierland woonde en anders had hij een dag eerder moeten vertrekken uit Ierland. Iets wat hij niet zag zitten. Dus was het vliegtuig de beste optie.
      “Natuurlijk doe ik dat” zijn handen gleden over haar gezicht heen en zorgde ervoor dat ze hem aan keek. “Je kent me toch?” ze knikte.
      “Ik ken je inderdaad” een kleine glimlach verscheen rond haar lippen.
      “Meneer, mevrouw?” een zenuwachtige stem zorgde ervoor dat zowel Olivia als Niall uit hun trance werd verbroken. Het enige waar ze de voorbije minuten aan gedacht hadden was de persoon tegen over hen. Niall had aan Olivia gedacht en omgekeerd. Niets had iets uit gemaakt die voorbije minuten. “Sorry dat ik jullie stoor, maar moet er iemand van jullie mee op het vliegtuig naar Engeland?” Niall knikte. “Dan moet u nu eigenlijk op stappen” verontschuldigend keek de vrouw Niall en Olivia aan.
      “Sorry” met een kleine, schuine glimlach haalde Niall de papieren en zijn paspoord uit zijn rugzak. Deze gaf haf hij, met een verblindende glimlach, aan de vrouw. Zodra de vrouw zich had omgedraaid gaf Olivia hem een por tussen zijn ribben.
      “Pest haar niet zo”
      “Hoe bedoel je?” ze draaide met haar ogen.
      “Kom op, die verblindende glimlach? Je doet haar blozen” verbaasd draaide Niall zich om en zag dat de wangen van de vrouw inderdaad rood waren. “Wel, ik kan haar geen ongelijk geven. Je bent inderdaad prachtig”
      “Jij ook” glimlachend keek Olivia hem aan. Het voelde vertrouwd om die dingen tegen elkaar te zeggen, beide zouden ze het missen.
      “Alsjeblieft, hier zijn uw papieren en uw paspoord terug” de vrouw kwam van achter haar kleine balie aan en gaf de papieren met een glimlach terug aan Niall. “Als u zou willen in stappen?” met een simpel hangebaar wees ze naar de deur die naar de tunnel leidde. “Prettige reis al vast”
      “Dank u wel” Niall knikte even en draaide zich toen weer om naar Olivia. “Ik denk dat ik moet vertrekken” ze knikte.
      “Ik denk het ook” nog één keer sloeg Olivia haar armen rond Niall heen en vulde zijn typische Niall geur haar neus. Nog één keer drukte hij zijn lippen gepassioneerd op die van haar. “Ik ga je missen” het was de laatste kus. Hun laatste kus.
      “Ik jou ook” het maakte hem niet uit dat de vrouw naar hen aan het kijken was. “Ik hou van je” deze woorden hadden ze de laatste uren vaak gezegd. Toch wisten ze beide dat elke keer de ander het woord uit sprak, deze het ook meende.
      “Ik ook van jou” hun handen verloren elkaar en Niall pakte zijn tas op, deze gooide hij met een sierlijke boog op zijn rug. Net voordat hij de deur door wou klauteren draaide hij zich om. “Geloof gewoon” de woorden kwamen uit haar mond gerold, een glimlach sierde haar gezicht.
      “In wat?” hij begreep niet wat ze bedoelde.
      “Het lot” een glimlach verscheen op haar gezicht, een glimlach waar hij zoveel van hield. Ze bedoelde dat hij moest geloven in het lot. Dat hij moest geloven dat ze weer bij elkaar zouden komen, ooit, op een dag.

Haten jullie me nu? Ik hoop echt van niet. Als het jullie iets blijer kan maken deze story gaat tot hoofdstuk vierentwintig, we zijn nog maar net in de helft van de hoofdstukken. Dus wie weet wat gebeurd er nog allemaal ^^ Ik ben trouwens op dit moment aan hoofdstuk negentien aan het schrijven (:
PS: Jullie reacties op het vorig deeltje waren geniaal!
PSS: Het was inderdaad niet zo duidelijk in 't vorige deel of ze nu uit elkaar waren of niet, in het vorige deel nog niet. Ze zijn pas uit elkaar gegaan toen Niall op 't vliegtuig stapte ^^
PSSS: Jullie gaan me toch niet vermoorden eh? Please niet, anders dan weet je niet hoe dit eindigt ^^
PSSSS: 48 abo's Nog twee te gaan en ik zit aan 50!