Chasing cars - 12.2

De warmte omarmde zowel Olivia als Niall. Het deed hen goed om weer binnen te zijn, hun gezichten werden weer warm. Olivia had haar sjaal laten zakken en haar muts en handschoenen trok ze al snel uit, deze stopte ze weg in haar handtas. De luchthaven was niet druk, in tegendeel er liepen maar een paar mensen rond. Er waren dan ook maar weinig mensen die om vijf uur ’s ochtends het vliegtuig zouden nemen naar Engeland. Ze hadden nog drie uren samen.

      “Moet je straks echt op het vliegtuig stappen?” een klein glimlachje verscheen rond Nialls lippen waarna hij knikte. Olivia en Niall waren een kwartier eerder afgestapt van het vliegtuig in Londen, Niall zou één uur later een volgend vliegtuig nemen. Ondanks de hevige sneeuwval van enkele dagen geleden en de kleine sneeuwbuitjes in de dagen erna, vlogen de vliegtuigen nog steeds.
      “Ik denk het wel”
      “Je denkt het? Dat klinkt niet heel overtuigdend” ze wierp een blik op de glimlachende Niall waarna ze twee koffie’s bestelde. Niall haalde zijn schouders op. Het was inderdaad niet heel overtuigdend. “Hoe gaan we dit eigenlijk doen?” de vraag kwam zo plotseling dat Niall hem eerst niet begreep. Wat zouden ze nu gaan doen? Hij zou op tour gaan en zij zou hier blijven, maar dat was niet wat Olivia bedoelde. “Ik bedoel, wat gaat er nu met ons gebeuren?” Olivia beet op haar onderlip.
      “Ik weet het niet”
      “Ik bedoel jij gaat op tour, waar ongelofelijk mooie meisjes staan te smachten om nog maar enkel aan gekeken door je te worden. Je bent jong en je bent één jaar weg” Olivia’s ogen waren op de grond gericht.
      “Wat bedoel je?” Nialls handen pakten zonder dat hij er bij na dacht Olivia’s handen vast. “Olivia?”
      “Je weet wel wat ik bedoel”
      “Olivia, je meent dit toch niet? Je kan dit niet menen, toch?” zijn ogen probeerde de haren op te vangen. “Olivia?”
      “Wat kan ik niet menen?” ze draaide haar hoofd naar rechts zodat ze naar hem kon kijken. “Wat meen ik niet Niall?”
      “Dat je het gaat uit maken. Dat doe je niet, toch?” het maakte hem niets uit dat zijn woorden dramatisch, emotioneel, meisjesachtig en misschien zelfs soft konden noemen. Het enige wat hem op dat voor hem belangrijk was, was dat Olivia hem niet verliet, hem niet dumpte. Ze bleef stil en staarde voorzich uit. Natuurlijk wou ze het niet uit maken, ze hield van hem. “Olivia?” Niall draaide voorzichtig het gezicht van Olivia naar hem toe. “Dat doe je toch niet?” ze sloeg haar ogen neer. “Vertrouw je me niet?” ze keek weer omhoog en schudde haar hoofd.
      “Jou vertrouw ik wel, het zijn je fans die ik niet helemaal vertrouw,” ze bleef even stil, “en Louis. Je weet nooit wat hij kan doen” Louis hield van feestjes en kon zich daar gerust eens laten gaan. Op zich was dat geen probleem, aan gezien Louis zijn grenzen wel kende en ook nooit met iemand mee naar huis ging of iemand mee naar huis bracht. Het probleem was dat de mensen waarmee Louis ging feesten meestal hun grenzen niet kenden. “Ik wil gewoon niet het meisje zijn dat bang thuis moet zitten wachten, snap je? Ik wil niet dat ik je de schuld moet geven als dat gebeurd” Niall zweeg. Ze meende het, natuurlijk meende ze het.
      “Ik dacht dat je in het lot geloofde?”
      “Dat doe ik ook” ze beet op haar onderlip.
      “Vertelt het lot je dan niet dat alles goed gaat komen?” ze knikte voorzichtig, Nialls handen omsloten haar hoofd en trok haar een beetje in zijn richting. “Dan moet je het toch niet uit maken? Je wilt het toch niet” zijn stem klonk smekend. Een zuchtje kwam tussen haar lippen vandaan en ze liet haar vingers door zijn haren glijden.
      “Het is niet omdat het lot zegt dat het goed komt dat er in de tussen tijd niets slechts kan gebeuren” ze verplaatste haar ogen naar de blauwe ogen van Niall. “Snap je wat ik bedoel?” natuurlijk begreep hij wat ze bedoelde, hij begreep het compleet. Toch wilde hij het niet accepteren, elk vezeltje in zijn lichaam zou zich gebroken voelen als ze het uit zou maken.
      “Ik wil je niet kwijt” zijn stem klonk gebroken.
      “Ik jou ook niet, maar ik wil liever dat we er na opnieuw kunnen gebeuren en dat ik je niets kan verwijten”
      “Wat als ik de volgende keer op tour vertrek?”
      “Dan zijn we langer samen, Niall, we zijn nog maar drie maanden samen en je gaat al een jaar weg. Je bent in die drie maanden zelfs al vaak weg geweest” het duurde altijd een tijdje voor Olivia vertrouwen had in een persoon. Hetzelfde gelde voor relaties. Wat ze wou zou misschien raar klinken in de oren van een andere persoon maar voor haar was het belangrijk. “Sorry” haar lippen maakten even contact met zijn wang en haar duim wreef vederlicht over zijn andere wang. “Het is gewoon moeilijk voor me, ik weet dat het ook moeilijk is voor jou. Maar als ik dit niet zou doen zou het misschien niet goed komen” zonder er bij na te denken sloeg ze haar armen rond Nialls middel en legde haar hoofd tegen zijn borstkas. Ze ging hem missen, net zoals hij haar ging missen.

Dank jullie! Elke keer dat ik een mailtje krij waarin staat dat ik een nieuwe reactie heb dan word ik spontaan blij! Trouwens ook bedankt voor 47 abo's (Mijn persoonlijk record op deze story en ik denk ook in totaal (; ). Jullie zijn geweldig <3
Wisten jullie trouwens dat dit deeltje vijftig is? ^^ Dus aangezien dit een 'speciaal' getal is en jullie zo geweldig zijn is dit deeltje speciaal voor jullie ^^