Cappuccino, please!

Ligt geïriteerd van de camera van Vince, dronk ik van mijn cappuccino. Viva Italia! Het zonnetje scheen weer een prachtig en iedereen kon terug kort gerokt de straat op, zonder kippevel waardoor iedere man denkt dat je vanacht al je veren bent verloren. Vince keek me lacherig aan. 'Je hebt een snorretje, Ari!' lachte hij. Met de zijkant van mijn hand weegde ik het schuimlaagje weg. Opeens voelde ik mijn tasje trillen. Vince en ik keken van elkaar, naar het tasje. Meteen greep ik naar het tasje en gritste er mijn gsm uit. 'En?!' zei Vince ongeduldig. 'Wacht nou... even... Holy... of wacht!... jawel... huh?... holy shit!' riep ik kwaad. Ik keek door de donkere glazen naar Vince. Hij trok een extra dramatisch, treurig gezicht. Dramaqueen! 'Hij komt niet' pufte ik. Vince liet zijn hoofd zakken en liet een dikke zucht. 'Wat is nu eigenlijk zijn probleem?' zei ik als een klein kind. 'Je ne sais pas!' zei Vince. Oh ja, jij weet nog van niets. Korte schets: een paar maanden geleden leerde ik een jongen kennen, samen met mijn vriendin Foxie. Vanaf ik hem zag voelde het aan alsof mijn hart aan het smelten was als een stukje boter. Toen ik mijn vriendin, mijn kapster en mijn spygoloog dit vertelde was er maar een conclusie: I was in love. Toen ik hem een keertje tegenkwam in de stad, deed hij wel merken dat hij ook wel ergens intresse had in mij. Mijn vriendin pushte mij om met hem af te spreken. Ik probeerde vorige week met hem af te spreken, maar geen elke dag paste voor hem. Nu deze week is het weer het zelfde verhaalte. Dus tot daar ben ik dus gekomen.

Ps. mijn naam is Ariana, and welcome to my live!

Xoxo, your little A.!