36%

Foto bij 36%

Keighley Mackenzie O'Malley

Woest trok ik mijn kluisje los en haalde ik alle willekeurige foto's, van caitlin en mij, Justin en ik, uit mijn kluisje. Ik versnipperde ze tot pietepeuterige kleine stukjes, waarna ik al mijn overige boeken in mijn zwarte eastpack begon te proppen, het was over. Laatste schooldag, diploma ophalen, dag ongelovelijke kloten school. voordat ik het wist had ik mijn sleuteltje in mijn kluisje gegooid, tranen liepen over mijn wangen. Waarom kon het me gewoon verdomme nooit meezitten? Waarom zei verdomme niemand recht in mijn gezicht wat hij of zij van me vond, waarom draaide iedereen er omheen? Was de waarheid dan zo moeilijk? Met een waas van de tranen voor mijn ogen gaf ik het deurtje van mijn kluisje een zwiep, en viel het in het slot. Ik keek om me heen, de gangen waren leeg, dacht ik. Ik liet de tranen de vrije loop en liet me snikkend tegen de gekleurde kluisjes naar beneden zakken. Met mijn armen om mijn benen geklemd staarde ik richting de zwarte tegels, waar ik 5 jaar lang op rond had gelopen. Ik streek met mijn hand langs de tegel en klopte vervolgens de viezigheid van mijn handen. "Keighley?" klonk er plots een hele bekende, mooie, en schorre stem een eindje bij me vandaan. Zo snel als ik kon krabbelde ik overeind en lieten mijn koude haren me rillen. Ik hief mijn zwarte eastpack over mijn schouder heen, zo snel als ik kon sloeg ik de volgende gang in. "Keighley, alsjeblieft" Klonk zijn stem opnieuw, ik snikte hard. Waarom kwam hij achter me aan, waarom pakte hij niet gewoon het eerste sletje dat hij tegekwam op haar bek. En liet hij me gebroken achter, ik wou niet dat hij me achterna kwam. Ik begon nog harder te lopen en sloeg weer een vertakking van de andere gang in. "Keighley luister na me!" Weer zijn stem, dit keer dichterbij, hij was sneller, dat was de verwachten. "Nee.." fluisterde ik gebroken. Mijn natte vans plakten wat vast aan de zwarte tegels, wat een somperig geluid met zich meebracht. Net zoals net Justin's schoenen, waarschijnlijk supra's, hadden gedaan. Het geluid was weg. Ik haalde opgelucht adem, hij was weg, hij had het opgegeven. Opgegeven... meer tranen rolden over mijn wangen en ik zette me tegen de witte muur aan, mijn borst ging op en neer en op en neer, onregelmaig, tegelijkerteit haperde mijn ademhaling en trilde ik als een rietje. "Keighley.." zei plotseling zijn warme schorre stem, ik schrok me dood en ik sloeg een kreet, tranen drupten over mijn wangen. Hij was er weer, zo plots. Zijn warme vertrouwde armen sloten zich om mijn lichaam heen en als een zakje cement liet ik me in zijn armen vallen. "sstt.." Fluisterde zijn zachtte stem, ik had hem zo ongelovelijk erg gemist. Ik snoof diep, opzoek naar lucht én zijn vertrouwde geurtje. Zijn hand kroelde geruststellend door mijn haar heen, wat me rustig maakte. Ondertussen zij hij niets en liet hij zijn, al natte shirt, nog natter worden dan voorheen. "Het spijt me.." Fluisterde hij zacht. "Het spijt me.." Herhaalde hij weer zacht in mijn oor. Ik rilde, van de koudheid, de schrik en de opgeluchtheid. Even raakten zijn lippen mijn voorhoofd en keek hij me recht aan in zijn ogen.


sorry $ ik hoop dat dit wat goed maakt $krijg ik reacties? dan morgen 3 hoofdstukjes!

Reageer (2)


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen