Part Twentytwo: Messing with my feelings?

Cal was weg, terug naar Oostenrijk. Ik was uit het ziekenhuis en zat nu op mijn kamer bij de Cullens. Waar de Cullens zelf waren wist ik niet precies, alleen dat Edward beneden de piano bespeelde. Het klonk zelf in mijn kamer, die het verst van de woonkamer was en ik moest toegeven dat ik bij het horen van zijn muziek, ik altijd vrolijk werd.
Mijn transformatie naar vampier had me ook vanbinnen veranderd. Ik keek anders naar het leven, of in mijn geval de dood, de eeuwige dood. Het woordje eeuwig was deprimerend, maar het feit dat ik op deze aardbol vastzat was eigenlijk nog deprimerender, dus had ik samen met Rosalie besloten om bij Greenpeace te gaan werken. Alice wou ook mee, maar ze was van mening dat ze hier meer nodig was, dus zou ze blijven.
Naast de deprimerende kant van het vampier-leven, was er ook nog een bloeddorstige kant. Het vormde nu een deel van mij en ik kon begrijpen waarom Jasper jaren geleden had geschreeuwd dat hij een bloeddorstig monster was. Hij riep het altijd na het jagen of als hij zich niet goed kon beheersen en alweer een poging deed me van mijn leven te beroven. Toen wuifde ik zijn opmerkingen weg of riep ik dat het niet waar was en dat hij me zo vaak mocht bijten als hij wilde. Ik had nooit verwacht dat ik ooit een vampier zou worden en dat de honger naar bloed zo walgelijk was.
Carlisle verzekerde me dat het tijdelijk was, dat iedereen er aan moest wennen. Ik hoopte maar voor hem dat hij gelijk had, anders was hij de eerste die ik zou slaan met mijn nieuwe superkrachten. Ik had ze momenteel al, maar omdat ik er nog geen controle over had, kon ik niet bepalen wanneer ik het gebruikte en wanneer niet. Daardoor had ik ook al 2 deuren, een stoel en de koelkastdeur(ik snapte nog steeds niet waarom die er stond).
Tegen 5 uur werd er plotseling op mijn deur geklopt.
"Binnen!" riep ik op een blije toon. De deur ging piepende toon open en Jasper stak zijn hoofd naar binnen.
"Kan ik even met je praten?" vroeg hij voorzichtig. Ik knikte en draaide me weg van het raam. "Ik, ehm, Carlisle zei dat ik je iets moest uitleggen. Waarom hij die middag boos op me werd" Jasper ging voorzichtig op mijn bed zitten en klopte op de lege plek naast hem, waar ik mezelf neerzette. "Ik...Nou, hij zei dat je verward was en toen snapte ik ineens dat je een half-vampier was. Ik voelde alles wat jij voelde en ik moest er gewoon iets aan doen"
"Je probeerde mijn gevoelens te manipuleren" concludeerde ik. Jasper knikte.
"Het spijt me" fluisterde hij zacht.
"Het geeft niet hoor! Als je het voor mij deed, vindt ik het niet erg" Jasper glimlachte.
"Echt niet?"
"Nee, natuurlijk niet! Maar je moet me 1 dingen beloven!"
"En dat is?"
"Dat je het nooit weer flikt! Anders gebruik ik mijn gave tegen jou!" Ik stak strijdlustig mijn vuist in de lucht en grijnsde.
"Hoe weet je dat je een gave krijgt. Wacht, domme vraag, Alice natuurlijk" Jasper stond weer op. "Ik ga weer naar beneden" Ik knikte, mompelde zacht gedag en liet me toen achterover vallen. Het was eindelijk duidelijk, al leek het na verloop van tijd wel logisch. Jasper ook altijd, zelfs na al die jaren snapte ik nog steeds niks van hem, maar nu had ik alle tijd om hem te leren kennen en hem te begrijpen. Wat is tijd toch magisch.