O73

Mijn hart maakt serieus overuren. Mijn hart gaat als een razende tekeer, de wereld gaat als maar sneller om me heen tollen. Als Erin langzaam de kamer binnenkomt zakt alles van me af. Thank God hij is het niet. Ze kijkt naar ons.'Je hebt hem dus al gezien?' Ik schud mijn hoofd.'Ik heb hem gehoord.' Fluister ik alsof hij toch op de gang staat. Geruststellend wrijft Justin over mijn schouders.'We gaan aangifte doen, je hoeft van mij niet mee als je het écht niet wilt.' Ik schud mijn hoofd.'Dat kan niet, we hebben een deal.' Mompel ik. Vragend kijkt Erin me aan.'Ik mocht daar zomaar weg, met als voorwaarde; als hij me zou vinden, mag hij me, vermoorden.' Murmel ik. Justin en Erin weten zich allebei geen houding te geven.'Dan, uh, ga ik maar weer?' Stamelt ze waarop ik knik. Snel vlucht ze de kamer uit. Ik draai me om naar Justin.'Ga naar je vrienden toe. Je kunt hier nu niks meer doen. Ik ben veilig.' Fluister ik. Hij schud zijn hoofd.'Ik ga niet weg.' Ik knik.'Jawel, je moet er even uit.' Maar niemand weet wat ik van plan ben, hij moet gaan.'Ma-' 'Niks te maren, jij gaat nú naar Ryan of Chaz of zo toe.' Braaf knikt hij.'Mooi.' Ik glimlach even.'Veel plezier.' Grinnik ik.

Even geen plaatje, zit op de andere computer, sorry. ;s Ik vind het fijn dat er toch een paar mensen dit verhaal lezen nu het niet meer van Iris is.