028

Ik keek met betraande ogen naar hem op. 'Nee, Robbie. Dit is niet zo'n romantisch drama, waarin de personages op het einde toch nog samenkomen omdat de film anders niet werkt,'verzuchtte ik. 'Ik kan het niet.'
'Wat niet?'vroeg Robbie fronsend. 'Mad, ik zou je echt gelukkig kunnen maken. Ik zou er altijd voor je zijn. Je zou dag en nacht bij me mogen langskomen. En ik zou maar twee deuren verder wonen.'
'Ja,'zuchtte ik, 'maar je zou Justin niet zijn.'
'Die zak die je zonet heeft laten zitten, bedoel je?'vroeg Robbie, terwijl ik bij elk van zijn woorden in elkaar kromp.
'Geef me een week, Mad, en ik toon je wat ik waard ben.'
'Nee Robbie.'
Hij keek me smekend aan. 'Kom op, een weekje maar?'
'Nee,'schudde ik, eindelijk nog eens zeker van mezelf.
'Please?'
'Absoluut niet.'
Robbie keek me smekend aan. '5 dagen?'
Even aarzelde ik, en meteen zag Robbie dat als aanmoediging. 'Ik doe alles wat je perfecte vriendje deed. Ik bedoel, ik weet dat ik hem niet kan vervangen of zo, maar ik zal even goed voor je zijn,'zei hij, bijna smekend.
'Ik weet het niet,'mompelde ik. 'Is dit niet hypocriet? Het is nog geen half uur uit tussen hem en mij.'
Maar ja, was ik dan ook niet hypocriet door met iemand te kussen terwijl ik iemand had?
'Het is niet zo dat hij zo lief was of zo,'zei Robbie met opgetrokken wenkbrauwen. 'Kom op, vijf daagjes maar.'
Ik haalde mijn schouders op en zuchtte diep. 'Vijf dagen.'
'Yes.' Robbie glimlachte breed en pakte mijn hand. Dan gaf hij er een kus op. 'Je kan niet geloven hoe een gentleman ik zal zijn.'