~Michelle Cullen.

Thuis ga ik meteen naar de kamer die ik met Alice deel. "Alice?" vraag ik als ik zie dat ze op haar bed zit. "Ja?" "Wil jij mijn kleding voor morgen klaar leggen?" Meteen verschijnt er een brede glimlach op haar gezicht en springt ze in onze kledingkast, die langzamer hand uitpuilt. Ik grijns en ga op mijn bed liggen. "Ik heb een setje!" gilt Alice. Ze racet naar me toe en gaat voor me staan. "Aantrekken!" beveelt ze. Ik grijns en gris de kleren uit haar hand. "Maar de badkamer is zo ver weg!" kreun ik. "Oh mijn god, jij bent echt een luie vampier!" Ik grijns - als het kan - nog breder en ren naar de badkamer. Mijn blik glijdt over de kleding die Alice heeft uitgezocht. Een grijnsje vormt zich rond mijn lippen. Ik spring snel in de kleding, en loop weer terug naar mijn kamer. "En goed genoeg voor miss Cullen?" Alice knikt enthousiast en begint wat aan mijn haren te frunniken. "Alice!" Ze kijkt me onschuldig aan. Ik schiet weer de badkamer in en trekt wat makkelijkers aan. "Dus, wat gaan we doen? Edward irriteren?" Ik kijk Alice enthousiast aan. "Nee, dies aan het kijken hoe Bella slaapt." Ik rol met mijn ogen. "IK WEET HET!" gil ik dan. Alice verschiet een beetje en kijkt me geschrokken aan. "Die zag je niet aankomen, hé?" grijns ik. Alice kijkt me geïrriteerd aan. "Wat was je idee nou?" "Emmett irriteren!" Ik ren al weg en hoor Alice achter me aan komen. "Oh god nee!" Emmett begint te rennen maar ik zit al op zijn rug. "Hallo, broertje," ik grijns duivels en hoor Emmett kreunen, maar al snel vormt er een gemeen grijnsje rond zijn lippen. Hij begint te rennen met mij op zijn rug, het bos in. Na een tijdje spring ik van zijn rug en ga naast hem rennen. We rennen naar de grens en ik klim in een boom. "Emmie?" zucht ik. Emmett kijkt op en springt zo de boom in. "Wat is er, zussie?" "Ik verveel me." Hij begint te schudden van het lachen en bang kijk ik hem aan. Hij heeft zo'n enge lach. "Stop daarmee!" gil ik en ik spring uit de boom. "Waarmee?" "Doen alsof je stikt in je lach." Weer begint hij te lachen. Een paar wolven verschijnen aan de grens en ik herken de wolf waar ik vanmorgen een meningsverschil mee had. "Hm, blijkbaar heb je een aantrekkingskracht voor honden, zussie." Ik kijk Emmett boos aan en hoor ook een paar wolven grommen. "Nee thanks, ik hou niet van die stinkdieren." Weer gegrom, wat zijn ze toch eentonig. Een wolf verdwijnt en komt in mensengedaante terug. Ik kijk goedkeurend over zijn buikje. "Kunnen jullie ook wat anders doen dan ons beledigen?" vraagt hij geïrriteerd. "Even denken," zegt Emmett en hij doet alsof hij diep nadenkt, "nee sorry." Ik begin te lachen en kijk op naar de jongen. Hij is knap, dat moet ik toegeven. Ik vraag me af of alle jongens zo knap zijn daar. Misschien dat een verhuizing er dan wel in zit. "Zijn alle jongens zo knap bij jullie?" floep ik er dan uit. De jongen kijkt mij verbaast aan en Emmett schiet weer in de lach. Dan herpakt de jongen zich. "Nee, alleen ik." Ik begin nu ook te lachen en bekijk hem nog eens. "Ik denk dat je liegt," grijns ik. "Niet waar!" zegt de jongen en ook hij moet grijnzen. "Dat is mijn gave!" lieg ik. "Shit, oké dan, ze zien er allemaal zo uit." Hij kijkt me sip aan. Emmett valt nu op de grond van het lachen. "Dude, ze heeft geeneens een gave! Je bent erin getrapt." De andere wolven kijken ons nieuwsgierig aan, de wolf van vanochtend kijkt me soms boos aan. "Wie is dat?" vraag ik dan nieuwsgierig aan de jongen. Hij volgt mijn blik en kijkt me verbaast aan. "Naomi Black, hoezo?" Ik kijk haar grijnzend aan. "Ohnee, we hadden vanochtend een gezellig babbeltje maar ze wou niet in mensengedaante verschijnen. Achja, niet iedereen heeft zoveel lef als jij." Oké, ik ben gewoon aan het flirten met een WOLF. Een hond! Ik sla mezelf in gedachten voor mijn hoofd. "Moeten jullie niet slapen?" De jongen knikt. "Maar we moeten ook de grens bewaken." Ik kijk hem medelijdend aan, hij heeft nog wel slaap nodig. "Hoe heet je eigenlijk?" "Jared, hoezo?" zegt hij verbaast. "Nou, omdat ik een gesprek met je voer en ik weet je naam geeneens!" Ik kijk hem grijzend aan. "Jij?" "Michelle Cullen." "Michelle, ga je mee terug?" vraagt Emmett. Ik grijns en knik. "Doei!" roep ik nog voordat ik weg ren. "Dus, waar sloeg dat op?" vraagt Emmett. "Ik verveelde me," lach ik. Emmett bulderde van het lachen en ik liep het huis binnen. "Jullie stinken naar hond," zegt Rosalie met opgetrokken neus. Emmett begint uitgebreid te vertellen wat er was en ik vlucht mijn kamer in. Ik laat me op bed vallen en staar naar het plafond. "Ik verveel me alweer." zeg ik uiteindelijk tegen niemand.