Chapter 11

Ik keek versuft rond, het was donker om me heen en ik zag niet waar ik naar toe kon gaan. Ik liet mijn ogen door de ruimte heen gaan en ik kwam er achter dat zelfs mijn awesome vampier ogen hier niets konden zien. Ik stond op en klopte mijn broek af.
‘Hallo?’ Vroeg ik zacht. Mijn stem echode door de verlaten ruimte, was dit wel een ruimte, waar ben ik, waar zijn de anderen? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op kon bedenken. Opeens zag ik een zacht licht aan gaan. Ik keek er verward naar, wat the fuck was dat? Dacht ik.
‘Hallo!’ Zei ik nu, maar dan wat harder. Ik keek nog eens achter me en keek het duisternis in.
Wat raar… ik krabde op mijn hoofd en zette een stap naar voren. In de verte zag ik het zachte licht nog steeds. Mijn voet raakte de vloer en het voelde een beetje raar. Ik zette nog een stap en ik hoorde heel zacht iemand mijn naam fluisteren. Ik stond stil en fronste, wat raar. Ik hoorde meerdere stemmen mijn naam fluisteren. Het leek wel alsof het van het zachte licht afkwam dus ik versnelde mijn pas en liep er naar toe. Ineens zag ik een silhouet in het licht staan. Ik herkende het niet, maar het was een vrouw, dat wist ik zeker. De stemmen die mijn naam riepen werden steeds luider tot er allemaal armen mij vast grepen van achter.
Ik sperde mijn ogen open en voelde dat ik van het zachte licht werd weggetrokken en van het silhouet. Ik spartelde tegen en probeerde om te kijken, maar ik zag alleen maar duisternis. De armen hadden me over mijn schouders vast en liepen over mijn buik.
‘Laat me los!’ riep ik. Ineens zag ik de bewolkte lucht en zag ik bezorgde gezichten die plaats maakte voor opgeluchte gezichten.