Feeling only pain

'Nee!'
'Ja, we doen het!'
'Wat jullie doen interesseert me niet, maar ik doe niet mee. Nooit niet!'
'Ah kom op. Doe niet zo flauw.'
'Ik doe niet mee! Rot toch op.'
'Doe niet zo zielig! Wil je ooit tot dit groepje behoren, dan moet je mee doen.'
'Dan hoor ik hier niet bij.'
Boos draai ik me om. Als ze maar niet dachten dat ik echt zou gaan stelen. Dat gaat totaal in tegen alles waar ik voor sta. Ik hoor mijn naam op een zeurende toon uitgesproken worden. Met een kwaad gezicht draai ik mijn hoofd om. Daar staat hij, degene die me hier bracht. Degene waarvan ik dacht dat hij me leuk vond. Me accepteerde zoals ik ben. Maar nee, hij gebruikt me alleen maar.
'Rot op!' gooi ik naar zijn gezicht en draai me weer om.
Hoe heb ik hem ooit kunnen vertrouwen. Hoe heb ik hem mijn maagdelijkheid überhaupt kunnen geven. Ik voel me vies over mijn lichaam. Rillingen over mijn hele lichaam. Woede borrelt zich op in mijn maag. Nog één woord en ik ontplof.
'Ik vind je leuk!'
Boem!
Boos draai ik me om. De stoom komt bijna uit mijn oren. Hoe durft hij dat nog te zeggen?
'Rot nou helemaal een eind op! Je gebruikt me alleen maar!'
Voor ik mijn lichaam weer onder controle heb, heeft mijn hand zijn wang al geraakt. Al snel vormt er een rode hand op zijn wang. Boos kijkt hij me nu aan. Ik draai me om en sprint weg. Dit gaat fout. Ik had nooit aan hem moeten toegeven. Ik heb mijn vrienden opgegeven voor hem. Achter me hoor ik voetstappen sneller op de grond dan mijn voeten gaan. Ik houd mijn hart vast. Hij mag me niet te pakken krijgen.
'Kom hier slet!'
Slingerend gaan zijn woorden om mijn hoofd. Zijn ademhaling komt steeds dichterbij. Van de omgeving waar ik ren, zie ik niets. Ik weet alleen dat ik harder moet rennen, weg van hem!
Met een smak val ik op de grond en nog voor ik het door hebt, zit hij boven op me. De schuim staat hem bijna in de mond. De plek op zijn wang is vuurrood.
'En jij maar denken dat je weg kunt komen!'
Een harde klap voel ik in mijn gezicht. Met mijn armen probeer ik de andere klappen te weren. Zijn zware hijgen klinkt diep door in mijn hoofd en vormt een ritme voor de klappen die hij geeft. De klappen die hij geeft dreunen door in mijn lichaam. Pijnlijke kreunen verlaten mijn mond.
Mijn reactievermogen wordt steeds minder, waardoor ik meer klappen krijg. Mijn hoofd word zwaar en het wordt moeilijker om bij positieven te blijven. Meer en meer zwarte vlekken vormen zich in mijn beeld. Alsjeblieft laat dit over zijn. Langzaam, heel langzaam zak ik weg in een zwart gat. Wetend dat dit veiliger is dan bij mijn positieven te zijn