Chapter 9

We rende het meest door allemaal dichte bossen. Ik merkte dat Jasper bijna alleen maar naar Alice keek. Ik kon zijn hersenen bijna kraken en ik vroeg me het zelfde af. Als ze haar allemaal dood hebben zien gaan, ze begraven is en nu in een urn zit, hoe kan ze dan in Gods naam daar naast Santiago rennen?
We renden snel een drukke weg over en ik merkte dat we steeds langzamer renden. Het platteland maakte plaats voor een druk bewoonde stad. Opeens stond er een gedaante stil, het was Alice.
‘Wat zie je?’ Vroeg Jasper. Blijkbaar automatisch. Ze keek vaag naar onder toe en keek na enkele seconden Jasper aan.
‘Hoe weet je…’ Begon ze. Jane keek haar afkeurend aan.
‘Ze rent over een grote wei, richting een groot bos met een paar aparte huizen.’
‘Ik weet waar dat is!’ Zei Edward. Hij rende weg en wij volgde hem snel. We gingen weer bijna helemaal terug. In de verte van een dorp hoorde we een harde gil.
‘Daar zal ze wel zijn.’ Zei Bella.
‘Kom op!’ Zei Leanne. We bogen af naar links en sprongen de daken op. daar in het midden van de hoofdweg stond een auto in brand. Er lagen allemaal mensen op een klein hoopje met een klein iets ernaast. Ik herkende Bonnie haar blonde lokken meteen.
‘Daar is ze.’ Fluisterde ik zo zacht dat alleen wij dat konden horen. Bonnie keek naar het hoopje mensen en fluisterde iets, want haar lippen bewogen. Nog geen seconde later vloog het stapeltje mensen in brand. Mijn ogen sperde open.
‘Ze is een heks!’ Zei Emmett. Rosalie stompte hem in zijn zei en hij grijnsde. Bonnie merkte ons op, haar bloed rode ogen staarde ons aan vanaf de grond. Ik bleef staren, ze was gewoon te schattig.
Ik begrijp nu waarom de Volturi onsterfelijke kinderen verboden heeft.